Die heelal op my tong. Anoeschka von Meck

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ al was hy dikwels so diep in die skuld dat ons gereeld moes gaan kyk het of mens by die toilette se venters sou kon uitkom.

      Sover ek weet, is die sneeujas met sy wolvoering in Londen gemaak, maar soos Pa vertel het, sou jy sweer ’n groep singende Herero-mamas het dit vir hom geweef terwyl hulle hom soos ’n prinsie op die rug van ’n eland in die hoofstraat van Okahandja af gelei het. Pa kon ’n storie vertel dat ervare kroegmanne in Kamanjab voor die vuurpeloton van hul eie vroue sou sweer hulle het dit sien afspeel. Reg daar, treë van die kantien se deur af.

      Die waterwerende jas het hy altyd in koue lande gedra, hoewel hy geweier het om die kep op te sit. Musse is vir kinders en moffies, het hy gesê.

      “Weet jy? Ek onthou die geritsel en die reuk van die jas asof ek my nou daarin kan toewikkel.”

      My suster lig haar sonbril en bring die foto nader om dit te bestudeer.

      “Partykeer het hy dit laataand uitgetrek en toegelaat dat ek onder die tafel of op ’n bank daaronder aan die slaap raak. As dit nie vir die jas was nie, het Pa my seker al ’n paar keer in die vroeë oggendure by ’n restaurant of in die kelder van een of ander villa vergeet.”

      Net voor dié foto geneem is, het die lang blondine, toe reeds beskonke, oor die tafel geleun en die hangertjie onder my hemp uitgelig. Daar was blinkertjies in haar borsgleuf en iets te jeugdig aan die hand wat sy na my uitgesteek het. Skielik lyk sy vir my eerder na ’n skoolmeisie in grootmensklere as ’n volwassene.

      Pa beduie ek moet my hangertjie afhaal sodat sy dit van nader kan bekyk. Gewoonlik steur ek my nie aan die vroue wat om my pa fladder nie. As hulle mooi is, maak ek stories in my kop dat hulle feetjies is wat ’n landingsplekkie soek op die groot paddastoel waar die kabouterkoning woon.

      Vanaand babbel almal in feëtaal en my pa dring aan dat ek ook iets in feëtaal sê om ons gasheer te bedank. Hoe meer bottels op die tafel saampak, hoe meer klink sowel Pa se gebroke Duits as sy Boererussies na Afrikaans, maar dit lyk nie juis of iemand dit agterkom nie. Die een skree harder as die ander een.

      Die meisie-vrou sê iets op Russies, en my pa knik asof hy sy kop ná al die vodka doelbewus op sy nek moet stut. “That is my daughter’s golden bullet,” glimlag hy vir haar. “And she knows what to do with it.” Hy lig sy glas vir ’n heildronk: “Prostitute in die riete!”

      As Pa en sy trawante eers kômmin raak, kyk ek weg. Sonder uitsondering gebeur dit wanneer daar Russe in die geselskap is. Ek kan klasgee in kômmin, hoe verskillende kulture dit uitleef. Dit vat min of ’n Rus trek sy wapen, terwyl Arabiere weer mekaar sommer oor die tafel klap, nes vroue in ’n katgeveg. Die Franse, sommige Suid-Amerikaanse nasies en die mafia van Mongolië pluk mes, terwyl die Italianers klein pistooltjies en groot sakdoeke dra. Die sakdoeke kom te pas wanneer hulle aan die huil raak of bloedspatsels van hul gesig moet afvee, sê Pa.

      Russe sal ook sonder skroom aan tafel in hul tande grou, terwyl daar altyd iemand is wat sy oor met ’n sleutel skoonmaak en eers fronsend die vonds besigtig voor hy die sleutel aan die tafeldoek afvee.

      “Mense dink altyd die Franse Legioen is die wreedste weens hul voorliefde om hul vyand van naby dood te maak eerder as om van ’n afstand af te skiet,” het Pa dikwels vertel. “Maar die gevaarlikste en onvoorspelbaarste vegters is die vroue in die guerrillamagte van Suid-Amerika. Hulle kan reeds die ene koeëls wees, maar aanhou storm.

      “My nasie,” sukkel Pa weer om sy kop in posisie te bring, “is nie bloedlustig nie, maar as jy hulle lank genoeg treiter, beter jy reg wees vir wat kom. Lafaards is hulle nie! Saluut!”

      Niemand verstaan ’n woord wat Pa sê nie, maar as hy sy glas lig, lig die hele tafel luidkeels ook hulle s’n.

      Afrikaners, het ek as kind al opgelet, raak aan die sing en maak dan kopdoeke van servette en lieg dat hulle recces was. Hul redding is natuurlik dat hulle lekker kan lag, en ek het al gesien hoe Pa se uitbundige gelag opgewerkte manne hul oorgehaalde wapens laat sak.

      Pa is wel bang vir oogdruppels, dat sy tone raak geknip gaan word wanneer mens sy naels sny en dat iemand dalk op sy voete sal trap. Pa se voete is klompe ongevormde vleis met toontjies waarvan die naels regop staan en moeilik is om te knip. Nadat gevoel in sy lyf begin terugkom het as tiener en die verlamming soos ’n vloek van hom gelig het, het dieselfde vel waarin sy klasmaats voorheen naalde kon druk, nou uiters sensitief geword. Weens sy polio het hy waarskynlik perineuritis in veral sy voete ondervind. Vermoedelik het hy die kiem by kuiergaste opgetel.

      Pa het sy voete weggesteek en probeer beskerm met kort opgeboude steweltjies of tekkies wat spesiaal vir hom gemaak is. Tog het sy gesig dikwels van pyn vertrek wanneer hy hom per ongeluk teen ’n tafelpoot gestamp of ’n opgewonde hond se poot op sy skoen beland het. Net óns wat sy voete help versorg het, het geweet hoe gou hy pyn voel en op watter klein oppervlak hy moes balanseer.

      Daardie koue aand vryf hande oor my kop en kry ek klapsoene op die wang. Ek kyk af, bang Pa laat my weer ’n gat in die spyskaart skiet. Daar kom altyd een of ander wapen onder ’n jas te voorskyn.

      “Okahandja!” skree Pa nog ’n heildronk.

      En die Russe sluk.

      Die meisie hou my hangertjie met die goue koeël na my toe uit. Nou sien ek eers die lang, growwe letsel wat oor haar gorrel loop. En sy sien ék sien. Vir die res van die aand bly ek die gil hoor van iemand wat in haar lag stilgemaak is.

      Intussen het Mister Thompson se wit Skotse gesig rooi kolle uitgeslat soos een van Parow se tuindwergies wat pas oorgeverf is.

      “Eintlik was Mister Thompson die Rango van die groep,” vertel ek. “Die verkleurmannetjie wat met ’n versameling aksente in verskeie tale vrede of verwarring kon saai.”

      “Hy’t vir my partykeer stories voorgelees in Palm Springs wanneer ek die grootmense nie wou uitlos nie,” onthou my suster.

      Mister Thompson was ’n enigma. Die ene kontradiksies. Hy kon sulke klein messies gooi soos ander mense veerpyltjies gespeel het, en het ’n voorliefde vir ’n vars blommetjie in sy lapel gehad. Dikwels het hy op spesifieke blomme in Pa-hulle se hotelkamers aangedring en soms vir my en die stomme Adriaanus van die korrekte blomname probeer leer.

      “Sal jy die tulpe en die kind nou los dat ons hierdie deal aanmekaar kan sit,” het ek Pa meer as een keer gefrustreerd hoor roep.

      Weer pluk ek aan Pa se baadjiemou omdat ek wil teruggaan hotel toe, maar hy ignoreer my net.

      “Sarie Marais!” lig hy sy glas nog ’n keer.

      “Saleemalee!”

      “Rageltjie de Beer!” kap Pa met sy glas op die tafel. “Ragel … and more beer!” koor almal. As dit eers op dié trant gaan, kan ek my maar regmaak om tot sonopkoms onder die tafel te slaap.

      Die doeanebeampte kyk verskeie kere van die paspoort na die fors man voor hom. In die weerkaatsing van al die monitors gee die dik veiligheidsglas die amptenaar se vel ’n lewelose kleur en vertoon sy pupille vierkantig. “U is oorspronklik waarvandaan?”

      “Suid-Afrika.”

      “Maar u is elders gebore?”

      “Korrek. Namibië. Is daar fout?” frons die man, steeds vriendelik. Hy kan nie bekostig om die vlug te mis nie. Om te ontspan, plant hy sy voete wyd.

      “Tog СКАЧАТЬ