Raw. Aurora Belle

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ mojej dłoni.

      Racja! Kakao Lexi! Robi się.

      Może ten wieczór nie będzie taki trudny, jak myślałam. Tak mi się wydaje, dopóki Nikki nie marszczy brwi i nie podchodzi do mnie, bacznie mi się przyglądając. Wyciąga rękę, by pogładzić mnie po policzku, a potem po wardze.

      – Skarbie? – szepcze cicho.

      Cholera, cholera, cholera.

      Policzki mi płoną, a ona przysuwa się, by lepiej mi się przyjrzeć. Zerka na Dave’a, po czym ciągnie mnie w róg kuchni i syczy:

      – Mów.

      No to zaczynamy festiwal szeptów.

      – To nic takiego. Przysięgam. Nie rób afery. Nie chcę, by Dave się przejął.

      – Jeśli chcesz, żebym nic nie mówiła, sugeruję, żebyś zaraz wyjaśniła, o co chodzi, żebym ja się nie przejmowała. Wtedy nie będzie potrzeby martwić naszego uroczego, ale smutnego przyjaciela – dodaje.

      Walę ją w ramię, sycząc:

      – Cii! Usłyszy cię! – Za nic mając mój dramatyzm, patrzy na mnie wyczekująco, stukając stopą. Poddaję się. – Okej, ale obiecaj, że nie ześwirujesz.

      Jednak gdy tylko mówię jej, co się stało, oczywiście świruje. Odsuwa się z szeroko otwartymi oczami.

      – Kto ci to zrobił? – szepcze głośno. – George? To był George, tak? Mówiłam, że nie chcę, żebyś mieszkała obok psychola!

      George, mój bipolarny sąsiad, w życiu by mnie nie tknął. Facet mnie uwielbia! Jako że jestem opiekunką społeczną, w trakcie naszej pierwszej rozmowy od razu zwróciłam uwagę na jego zachowanie. Z pewnością nie przywykł do reakcji, jaka spotkała go ode mnie.

      Przytuliłam go.

      Powiedziałam George’owi, że pracowałam z wieloma ludźmi cierpiącymi na choroby psychiczne i że jeśli będzie miał atak paniki, może na mnie liczyć; wystarczy, że do mnie zadzwoni. Co robił wiele razy. A ja zawsze uspokajałam go i pomagałam wrócić do siebie. Nigdy nie zachowywał się wobec mnie agresywnie. Więc te słowa Nikki trochę mnie wkurzają.

      Patrzę na nią spode łba.

      – Nie mówi tak, Nikki! To nie w porządku, skarbie.

      – Co takiego? – pyta poirytowana.

      Gapię się na nią przez chwilę.

      – Nie ulegaj stereotypom.

      Unosi brwi, szepcząc:

      – Jasna cholera, uległam, co? – Odsuwa się ze zmarszczonym czołem, wyraźnie zła na siebie. Przez co teraz ja czuję się okropnie.

      Z westchnieniem ujmuję jej dłoń.

      – Kochanie, później wszystko ci wyjaśnię, obiecuję. Ale teraz mam kakao do zrobienia, ty musisz wyłożyć ciastka, a potem trzeba wymyślić, co zrobić, żeby Dave odzyskał Phila. – Wskazuję na siebie, po czym mówię: – Co innego jest teraz priorytetem. – Przygląda mi się uważnie, więc dodaję: – Wyglądam jak wrak człowieka?

      Przewraca oczami.

      – No nie – przyznaje obrażonym tonem.

      – No widzisz, Nikki. Priorytety. – Kiwa krótko głową. Czuję się zmuszona, by dodać: – Bo to, co mam ci do powiedzenia… to nic miłego.

      Na jej twarzy pojawia się troska, ale szybko ją maskuje. Klaszcze w dłonie, otwiera lodówkę, wręcza mi mleko i rozkazuje:

      – Do roboty, kobieto! Czekamy na kakao à la Lexi.

      Między innymi dlatego kocham Nikki. Zna mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że porozmawiam z nią, gdy będę gotowa. A nie mamy przed sobą tajemnic.

      Dlaczego więc zastanawiam się, jak skłamać, by wyjaśnić stan swojej twarzy?

      Odsuwam na bok tę myśl i zabieram się za robienie swojego popisowego napoju. Wlewam do kubków parujące, gorące dobro. Kładę na tacy kakao oraz ciastka i idę z nimi do salonu, gdzie odkładam tacę na stolik.

      Dave, nie patrząc na mnie, sięga po kubek. Automatycznie przykłada go do ust i upija łyk. Potem drugi, trzeci oraz czwarty. Dopiero wtedy wraca do życia.

      – Cholera, dziewczyno. Nikt nie robi takiego kakao jak ty.

      Uśmiecha się lekko, a kiedy unosi wzrok, na jego twarzy pojawia się zaskoczenie.

      – Co ci się stało?

      Kłamię niczym zawodowiec, wzruszając lekko ramionami:

      – Potknęłam się na ostatnim schodku i pocałowałam beton. – Sapie, na co ja dodaję: – Średnio zabawne.

      Dave chichocze.

      – Cholera, Lex. Tylko tobie mogło się przytrafić coś takiego. Prawdziwa z ciebie łamaga.

      Rozciągam w uśmiechu poranione wargi, zerkając na Nikki. Mruży oczy, przez co tracę pewność siebie. Odwracam na chwilę wzrok i biorę swój kubek.

      – No dobrze. Moim zdaniem najpierw powinniśmy się zastanowić, jak Dave ma powiedzieć Philowi, że chce, by z powrotem się do niego wprowadził.

      Dave uśmiecha się tak ciepło, tak szeroko, że nagle dociera do mnie, że ja również mam ludzi, z którymi mogę porozmawiać o swoich problemach. Zamieram na tę myśl.

      Ludzie, z którymi mogę porozmawiać.

      Porozmawiać.

      Porozmawiać z nimi.

      Porozmawiać z nimi o nim?

      Nie zrozumieją.

      Nie chcę, żeby zrozumieli.

      Twitch jest mój. Tylko mój. I na razie chcę, żeby tak zostało.

      Tej nocy otwieram oczy.

      Rozszerzają się, kiedy ogarnia mnie niepokój.

      A potem łagodnieją, gdy uśmiecham się sennie.

      Opiera lekko rękę na moim biodrze, zachowując dystans.

      Zamykam oczy i słucham jego spokojnego oddechu, gdy śpi.

      Zanim zasypiam, myślę jeszcze: „wrócił”.

      Gdy budzę się następnego ranka, Twitcha przy mnie nie ma. Znowu. Ale to już mnie nie zaskakuje, więc nie przejmuję się tak bardzo.

      Coraz mniej myślę o tamtej nocy, a coraz więcej o moim wybawcy.

      Moim СКАЧАТЬ