Die ballade van Robbie de Wee en ander verhale. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

      “Ma!”

      Gezina glimlag liefies. “Ja, my kind?”

      Magriet wys met ’n bewende vinger na Gezina se skouer.

      “Wat is daai, Ma?”

      “My krokodilletjie, my kind.”

      “Hy het ook een,” sê Pieter Abel vies en wys na my skouer.

      Dan kan Magriet Greyling dit nie meer hou nie. Sy bars in trane uit, gryp Abel se hand en storm die saal uit.

      * * *

      Selfs die permanente ink van kokipenne was af, as ’n mens jou skouer hard genoeg skrop, hoewel ek en Gezina die skroppery moes laat wag tot Magriet en Abel met die laserbehandeling begin het.

      Magriet het haar ma eers regtig vergewe toe sy vir die Aprilvakansie huis toe gekom het. Teen die Julievakansie kon hulle saam lag oor die hele affêre.

      Pieter Abel het vir ’n verplasing Tuine-stasie toe gevra sodat hy nader aan Magriet kon wees. Ek het die vorm gestempel en geteken en by die streekkommissaris se kantoor geneul tot hulle uit moedeloosheid die verplasing goedgekeur het. En elke Oujaarsaand gaan ons vier so saam-saam dans, sodat Gezina weer haar moonwalk vir die jeug van die dorp kan doen.

      ’n Week nadat Magriet haar diploma by die technikon gekry het, is sy en sersant Pieter Abel getroud. Ek het die bruid weggegee en dominee Stultingh het gepreek oor liefde en trou wat nie eens met lasers uit die hart verwyder kan word nie.

      Maar die ding wat die dorp vandeesweek weer aan die praat gekry het, was die kaartjie wat mense uitgenooi het na die huweliksbevestiging van inspekteur Willem Havenga en mevrou Gezina Greyling. Want op die voorkant, met sagte oë en ’n tere glimlag, is daar ’n veelkleurige krokodilletjie, met rooi en geel en blou skubbe van sy kop tot op sy stert.