Die ou vrou en die priester en ander verhale. Cecile Cilliers

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hospitaal is veertig kilometer weg, en Pulane skud haar kop. Ek dink, sê sy, en sy praat asof met ’n kind, ek dink haar nek is gebreek…

      ’n Kort rukkie nog gaan Annetjie se bors liggies op en af, die ooglede fladder, maar gaan nie oop nie, en skielik, met ’n laaste sug, is alles oor.

      Nomsa huil ontroosbaar in haar ma se arms, en Selma hoor ’n geween in haar eie kop, ’n geweeklaag soos dié van die vroue van Rama, maar geen geluid kom oor haar lippe nie, dit bly net so klink en weerklink in haar kop.

      Hulle het die trourok se lang ritssluiter afgetrek, die rok van die kind se lyfie gestroop, en Selma het dit woedend – woede om die wolf van wanhoop buite die deur te hou – in ’n hoek van die vertrek gegooi. Later, toe alles verby was, het sy dit in ’n kas gestop.

      Nomsa het die trooskind geword. Sy het Selma Mamma begin noem (haar eie ma het Mapulane geword) en sy het smiddae ná skool by haar haar huiswerk kom doen, soms vir haar ’n veldblommetjie gebring. Oor Annetjie of die trourok het hulle nie gepraat nie. Maar die samesyn kon ook net so lank aanhou, toe moes Nomsa weg, hoërskool toe, en dit was vir Selma opnuut ’n afskeid. Sy sou die ander kind van haar nou net naweke sien.

      Gebind deur die dood van hulle kind, het sy en Danie nader aan mekaar begin groei; hulle gesamentlike rou het die huwelik versterk, het Selma gedink. En nog steeds onwrikbaar in haar geloof – ek kan nie ophou gló nie, het sy vir Danie gesê, geloof is soos my asemhaling – het sy God vir dié klein genade gedank.

      Maar soos die gezoem van bye in ’n korf, die geronk van verkeer in die middestad, het die geween in haar kop nie end gekry nie. Dis tinnitus, het die spesialis gesê toe sy gaan hulp soek het. Raak daaraan gewoond, of skakel dit met “wit geruis” uit – oorfone met musiek, of die geluid van die see, miskien…

      Sy het haar kondisie gelate aanvaar, die gedruis het tweede natuur geword; sy was oortuig dit was haar liggaam se manier om oor die verlies van haar kind te rou.

      Dinge op die sendingstasie het soos altyd aangegaan – daar is sendingwerk gedoen, daar is basaar gehou, daar het weer kratte gekom, en stadig is die klein kerkie staangemaak.

      Nomsa het goed gedoen op skool, en toe Danie briefsgewys ’n pleidooi lewer, het die moedergemeente aangebied om vir die universiteitsopleiding van die eerwaarde se dogter te betaal. Mits sy natuurlik ’n nuttige kursus volg wat waarde kan toevoeg tot die gemeenskap, en mits haar resultate bevredigend is, ens., ens. Danie het gegrinnik toe hy vir haar die brief wys: Die naasteliefde, sê hy, het nogal ’n manier om uit te rafel as daar geld ter sprake is. Maar Selma was so bly oor die beurs dat die moedergemeente se rommelrige bydrae oor soveel jare summier vergewe is.

      Dit sal eensaam wees sonder die kind, het sy gedink, Nomsa was elke naweek in en om die huis, vertellend, geselsend, en Selma was lig jaloers op die eerwaarde en sy vrou wat nog twee by die huis gehad het. Maar dit was ’n gedagte wat haar nie waardig is nie, het sy onmiddellik gebieg, en eerder die Here se seën gevra, op beide gesinne, en veral op Nomsa.

      Nomsa het op onderwys besluit – die moedergemeente het dit as ’n baie goeie keuse beskou – en sy het floreer. Elke vakansie met die huis toe kom was sy nóg mooier, die vel van die donker gesiggie nog gladder, die fyn figuurtjie nog skraler. En die twee groot bruin oë vol lewenslus. En haar uitslae was jaar op jaar goed. Die moedergemeente, het Selma gedink, het niks om oor te kla nie.

      Tog kon sy nie help om soms te sug wanneer sy haar tweede kind teen haar vasdruk nie. Annetjie, dink sy dan, sou net so mooi gewees het, net so slim. En dan was dit of die gesuis in haar ore ’n groeiende weeklaag word: ’n Gekerm word op Rama gehoor, ’n gehuil vol hartseer. Ragel treur oor haar kinders, sy wil haar nie laat troos nie, want haar kinders is weg…

      Dit is waar, dink sy, my kind is weg, en die hartseer sing gedurig in my ore, maar ek is nie ongeseënd nie – hierdie tweede kind is pragtig, en alles waarna ’n moeder kan verlang.

      Elke week was daar ’n brief, gewoonlik een vir die twee ma’s om saam te lees, en saam oor te huil; Nomsa het soms geskakel, maar net vir haar eie ma: die telefoonoproepe was so duur. Toe, teen die einde van haar finale jaar, kom daar ’n brief waarop duidelik staan: Moruti Danie en Eerwaarde Simon, met geen teken van die naam van die twee moeders nie.

      Die hele dag wag hulle angstig vir die twee kollegas om uit die diep platteland terug huis toe te kom, en toe hulle tuis is, net so angstig vir die twee broeders om die brief oop te skeur en (saam) te lees.

      Selma weet watter vrese daar in haar en Pulane se harte leef: Nomsa is swanger (ag, Here, tog nie dít nie), sy wil opskop, sy het haar laaste eksamen gedruip…

      Danie en sy kollega se gesigte is ernstig, en Danie sou die twee vroue graag nog ’n bietjie langer in spanning wou hou, maar dan glimlag hy breed. Nomsa het ’n man leer ken wat meer as ’n vriend geword het, en sy wil hom vir die kort vakansie huis toe bring, na ons toe, dat ons hom ook kan leer ken. Almal weet die vraag is vir al twee ouerpare bedoel. Maar dit is belangrike sake dié en die vaders het eerste seggenskap.

      Nomsa en Thabo het die agtermiddag met die bus aangekom, eers by haar eie ouers gekuier, en toe het die vier by Danie en Selma kom eet.

      Hy’s nie baie lank nie, en nie juis baie mooi nie, dink Selma krities en effe teleurgesteld toe sy hom ontmoet. Maar hy het ’n diep en boeiende stem, en ’n ewe boeiende persoonlikheid weerspreek sy ingetoë voorkoms. Sy besef skielik dat die jong man, sy skamerigheid ten spyt, ’n teenwoordigheid in die woonkamer is. Hy sal ’n goeie predikant maak, dink sy.

      Hy’s vyfde jaar teologie, beantwoord hy die nuuskierige vrae, en die jongste van vier. Sy ouers is oorlede, sy oudste broer het gehelp met die studiegeld.

      En wie gaan help met die lobola? vra Danie, en glimlag sodat die jong man nie aanstoot moet neem nie. Thabo kyk na die sendeling en sy vrou asof hy hulle vir die eerste keer sien.

      Ek sal met Nomsa se pa praat, sê hy.

      Nee, jy verstaan nie, sê Danie, sy is ons kind ook. Ons het ook seggenskap oor haar.

      Nomsa het my vertel van Annetjie, sê hy, en Selma wag dat hy iets van simpatie moet byvoeg, maar hy bly stil. Net sy liggaam en sy oë spreek van mededoë.

      Ná die ete, toe hulle rustig sit en koffie drink, sê Nomsa: Ek het eintlik kom ouers vra.

      Jy? sê Danie, dis ’n nuwe manier van doen.

      Ek weet, sê sy, en sy rig haar tot Selma: Mamma, ek wil met Thabo trou, ons is lief vir mekaar. En ons wil nie wag nie. Ek is oor twee maande klaar met die universiteit, ek het ’n pos in die stad gekry, ek sal ons kan onderhou vir Thabo se laaste jaar.

      Dis baie geld, waarsku Danie. Julle sal noustrop trek.

      Ja, sê sy, ek weet, maar Thabo het ’n merietebeurs gekry vir sy finale jaar, en ek is seker dat as hy iewers heen beroep word, ek soontoe sal kan skuif – daar is so ’n groot tekort aan onderwysers.

      Maar, kind…Die twee stelle ouers probeer water op die voorstelle gooi, maar die twee jong mense, veral Nomsa, bly hardnekkig by hulle plan.

      Maar ’n troue, nou? Waar wil julle trou, en wie sal vir ’n onthaal betaal?

      Nee, Mamma, ons trou sommer hier in die kerkie, en ons nooi die hele gemeente, en die vriende en Thabo se familie kan van die stad af kom.

      En jou pa slag ’n bees, sê Simon, en Selma weet nie of hy spot nie.

      Nee, СКАЧАТЬ