Koms van die motman. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar oë vermoor terwyl sy lê en slaap.

      Sersant Tjale is reg. Dit is net logies dat die agterdog op Paul Krige sal val. Maar vir haar is die oorheersende vraag: Hoe pas Arthur Wilky by haar pa se dood in? Klink nie of hý die onderduimse Paul Krige is nie. Maar is Paul Krige sy handlanger … ’n gehuurde moordenaar? Want oor Wilky se betrokkenheid, direk of indirek, het sy min twyfel. Dit kan tog nie toevallig wees nie – op 13 Januarie word hy uit die tronk vrygelaat en ’n maand later, op 13 Februarie, word haar pa vermoor en die aarde sluk Paul Krige in.

      Só lyk dit. Of sit sy die pot mis? Is daar ’n ander verklaring?

      Sy breek haar kop, maar haar gedagtes loop in ’n sirkel omdat Wilky haar gees kom beset het soos ’n pes.

      Sy hou van scenario’s en rekonstruksies wanneer sy haar eie moordondersoeke doen. Hierdie is nie haar ondersoek nie, maar die slagoffer is haar pa. Dus, veronderstel Wilky sit wel agter sy dood en Krige is die moordenaar – dit gee haar die antwoord op Wie?

      Die tweede belangrike vraag is: Hoekom? Hoekom wou Wilky haar pa dood hê?

      Die vanselfsprekende motief is vergelding. Maar vergelding vir wat, vir sy tronkstraf? Wilky het tog vergelding gekry nog voor hy sy voet in die tronk gesit het, dis tog sy koeël wat haar pa lewend dood gelaat het, dís sy vergelding. Nou is hy uit, hy’s ’n vry man, hy kan aangaan met sy lewe. Van sý verskriklike tronk sou haar pa nooit bevry kon word nie, hy sou nooit die res van sy lewe kon hervat nie.

      Daar was niks om te vergeld nie. Hy was eintlik reeds dood, soos Caiphus Tjale opgemerk het.

      Sy besef ook alte goed dat al was hierdie ondersoek in hulle jurisdiksie, sou die kolonel haar daarvan weggehou het omdat sy te emosioneel en subjektief is. Maar sy is ’n moordspeurder, hoe kan sy dit verhelp as haar intuïsie en kompulsie spontaan begin oorneem?

      Buitendien, Maggie is ’n huisvriend en sy, Ella, het die reg om met huisvriende te gesels, veral met haar ma se vriendin, wat tog óók ’n slagoffer is.

      Sy bel haar. “Ek wou net hoor hoe dit gaan, tant Maggie. Ek het pas met sersant Tjale van Polokwane gesels, hy moet nog ’n amptelike verklaring by tant Maggie gaan afneem.”

      “Wat sê ek nóg vir hom, my kind? In so ’n verklaring? Alles wat ek weet, het ek vertel. Ek weet niks meer nie, ek was dan die hele nag aan die slaap. En toe ek vyfuur wakker word en by jou pa gaan inloer …” ’n Gesnuif. “Hoekom jou arme pa?”

      “Dis wat ons probeer uitvind.”

      “Dit was nooit moeite om jou ma met hom te gaan help nie, jy weet mos. Ook sodat sy bietjie kan uitkom, winkels toe, net uit. Ek het daar by Thys … by jou pa gesit en met hom gesels, vir hom allerhande stories vertel, intieme goed. Hy’t áls van my af geweet, elke sondetjie en skandetjie. Elke liewe ding in my hart. Mens het so iemand nodig, jy weet. Iemand wat bereid is om te luister sonder om jou te judge.”

      “Tant Maggie, daardie sersant Tjale, hy –”

      “Hy’t my weer oor Paul gevra. Ek bly bel. Dalk het hy ook iets oorgekom. Ek dink sy sel is stukkend, ’n stem sê die nommer bestaan nie, een van daai robotstemme.”

      “Wat van sy landlyn?”

      “Dis wat die sersant ook wil weet. Ek … hy’t nie ’n landlynnommer vir my gegee nie.”

      “Ons kan ’n patrolliebakkie stuur om by sy huis te gaan kyk – wat’s sy adres?”

      “In die Moot. Gezina, dink ek, kan nie onthou nie.”

      Dit sal buitendien ’n denkbeeldige adres wees, dit weet Ella klaar. “Sy werkadres?”

      “Public Works,” sê sy.

      “Ja, maar waar spesifiek?”

      “By ’n seksie wat hy noem Special Projects. Dis hoe ek hom ontmoet het. Hy’t gesê hy doen ’n oudit van ou hospitaalgeboue wat dringende onderhoud nodig het.”

      “Hoe presies het julle mekaar ontmoet dat jy onthou van die hospitaalprojek?”

      “Toevallig in ons hospitaal se kafeteria. Ek het een middag ná my skof gou iets te ete gaan soek. Soos die Voorsienigheid dit wil hê, want ek eet nie gewoonlik daar nie, vat altyd ietsie saam. Toe begin ons gesels, en een ding lei tot ’n ander, jy weet.”

      “En dit was wanneer?”

      “Daar aan die einde van laas maand rond, ek kan nie presies onthou nie. Hy’t nog gesê hulle druk hom, hy’t net drie maande, hulle wil sy verslag einde April hê sodat besluite geneem kan word en die tenders kan uitgaan. Toe lag hy en sê: Tipies staatsdiens, nè, hulle druk jou blou in die gesig, dan bly lê die dringende verslag iewers in ’n in-mandjie stof en gaar.”

      “En het julle mekaar dikwels gesien, ná daardie eerste toevallige ontmoeting?”

      “Nie dikwels nie. Hy’t my ’n slag vir ete uitgevat. Een of twee keer by my huis kom tee drink.”

      “Dis nie dat ek my neus in jou private sake insteek nie, tant Maggie, ek probeer net help, ek probeer jou bietjie voorberei op wat kom. Sulke moordspeurders kan mens nogal onkant vang met al hulle vrae. En jy sal sien, hy gaan bly karring en karring tot jy nie meer weet wat om te sê nie.”

      “Ek wens jy kan by wees.”

      “Het Paul darem oor ander goeters as net sy werk gepraat? Oor sy persoonlike lewe?”

      “Nie eintlik nie. Baie inkennig. Maar darem vertel dat hy ook sy wederhelfte verloor het, een of ander terminal illness. Ek wou nie te veel daaroor uitvra nie, te aardig gevoel. Sy kinders is al uit die huis uit. Seun en ’n dogter. Ek’t hom jammer gekry. So ’n alleenmens.”

      “En sy kar?”

      “Sy kar?”

      “Watse kar het hy?”

      “Ek weet nie, ek ken nie eintlik karre nie – ’n Volkswagen, dink ek. ’n Jetta, ja. Of Passat.”

      As sy nie eens die model herken nie, hoe sal sy die nommerplaat onthou? “As hy vir dae daar is, slaap hy oor?”

      “Ek het hom gevra. Hy ry heen en weer, dis net ’n uur. Hy sê Public Works is baie suinig, hulle laat hom nie in ’n hotel of selfs ’n B&B oorbly nie.”

      “Het jy hom Maandagaand genooi om oor te slaap – as hy tot tienuur gekuier het?”

      Nou is daar eers stilte. “Ek … ek het.”

      Haar hart klop vinniger. “En het hy oorgeslaap?” Op ’n forensiese patoloog se tyd van dood kan jy jou huis verwed, haar pa s’n tussen tien en twaalf. Die som is dus maklik: as Paul Krige voor tien die aand weg is, moet na ’n nuwe person of interest gesoek word.

      “Ek … ek …”

      “Tant Maggie, dis mos nie so moeilik nie: Het hy oorgeslaap?”

      “Ek weet nie!” bars sy ineens uit. “Ek breek my kop, Ella, maar ek weet nie. Ek glo nie. Ek sou mos vir hom ’n kussing en kombers uitgehaal het vir die bank. Toe ek vyfuur wakker word, was daar niks nie. Ook nie hy nie. Hoekom СКАЧАТЬ