Louisa du Toit Omnibus 11. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is mouloos en eenvoudig. Sy is nie veel korter as hy nie. Slank van bou. Daar is ’n band met die kleur van skilpaddop wat die blondbruin hare uit haar gesig hou. Origens is dit in ’n soort bol gedraai en vasgesteek, vir koelte in die nek. Haar verskyning in hierdie warm, sweetharde werklikheid is verfrissend. En tog is sy doodgewoon, maak selfs ’n ietwat ongeërgde indruk, met die sjarme van onopgesmuktheid.

      “U is seker die nuwe onderwyser,” raai sy sonder moeite. “Uit Wes-Kaap se koers. Meneer Hoffman, nè. Maar nou al?” Met die effense glimlag verskyn daar regop kepies langs haar mond.

      “Ja, hy is die nuwe latswaaier, maar ons noem hom sommer Hoffie,” lê Boel beslag op wat ’n gesprek tussen Nelis en die meisie sou kon word. “En Hoffie, dis Nida, die meisie wat nog nie weet sy is net myne nie. Verstaan jy nou van my aandele in ou Gert se winkel?”

      Sy laat haar nie uitlok nie. “Ag, Boel, jy hou jou tog weer so snaaks. Goeiemiddag, meneer Hoffman.”

      “Hoffie,” dring Boel aan. Hy klink selfs ergerlik omdat sy hom teenstaan. “’n Meneer sou beter geweet het as om te voet oor die rant te stap. Ou Dowe-Hans het hom darem glo van die stasie af opgelaai. So, nie meneer nie.”

      “Nelis,” tree die nuwe aankomeling tussenbeide. “Net Nelis.” Hy bied haar nou sy hand. Haar vingers is nie koel of warm nie, net reg. Noudat sy oë aan die skemerigheid gewoond raak, kan hy sien dat haar oë iets soos grysbruin is.

      “Dalk later, ek bedoel die voornaam,” besluit sy. “Maar welkom, nietemin.”

      “Ek sou darem dankie sê vir die guns wat ek vir jou en ou Gert gedoen het. Wat van ’n lekker klapsoen, Nieds? Vanaand, by jou huis?”

      “Sal ek dan maar daarvoor bly lewe?” Sy klink totaal ongeraak. Sy roep agtertoe: “Oom Gert, Boel het die goed gebring.”

      “Waar’s Hendrik?” roep ’n knorrige manstem terug.

      “Hy is gou huis toe, oom, sy ma is siek. Moet ek die kontant vir Boel gee, of krediet op die boek skryf?”

      “Vra hom self.”

      “Krediet is orraaiterig. Pyn die ou se poot weer? En dis nie eers onweer nie.” Boel praat moedswillig hard. Want “ou Gert” het inderdaad by die middeldeur kom loer, knik ’n groet aan Nelis.

      “Dalk is hy net nie vir jou lus nie.” Sy skink die water in twee erdebekers. Nelis drink meer beheers as Boel, wat sy kop agteroorgooi en sluk. Sy adamsappel beweeg kragtig.

      Nelis bekyk onwillekeurig vir Nida toe sy omdraai om die beker in die yskas terug te sit. “Ons sal maar self moet afdra,” raai sy aan. Hy onthou die stadige lig wat in haar oë gekom het toe sy begin gesels. Dit het die ingedagte peinsing verplaas.

      Dis ’n eenvoudige, afgeronde, vertroude gedagte wat van hom besit neem. Nelis Hoffman het vir Nida Thirion ontmoet. Net ontmoet, dis al. Maar hy sal hierna altyd van haar bly weet. En sy van hom? Nee, sy is mos Boel s’n alleen. Dit maak nie saak nie. Hy het vir Reinet, en hulle weet van mekaar, al wou hy hom tot dusver nie amptelik verbind nie.

      Maar dit is vir hom heilsaam om kennis te neem van ’n afgeronde mens, iemand soos Nida Thirion. Versoen, heel. Veral vir iemand so stukkend soos hy. Hy wil ook weer so wees. Dis immers waarom hy hierheen gekom het, al het hy hom dit veel anders voorgestel.

      Nelis help die goed afdra. Boel belet vir Nida toe sy nader staan. “Weg uit die son, jy, meisiemens.” Sy mond is nie ’n oomblik stil nie. Hy is die groot orator, tuis in hierdie omgewing. Hy skroom ook nie om griewe te lug nie, oud of nuut, soos teen die koöperasie-kêrel.

      Dit sal ’n wyse stap wees as Boel Meyer vir Nida Thirion aankeer, dink Nelis met ’n tikkie nyd wat hy terstond onderdruk. Boel sal hom uitbrand as hy nie iemand soos sy het wat hom ewe koel in toom hou nie. As sy net nie ook in die proses uitbrand nie. Dit lyk darem nie of Boel van plan is om haar te verniel nie.

      ’n Diepe dankbaarheid stroom deur hom toe hy besef dat hy besig is om aan mense te dink, oor hulle probleme te besin. Miskien lê sy terugkeer tot ’n normale lewe tog hier, al is dit dan langs ’n ander weg as wat hy beoog het.

      Toe dit klaar is, bied Boel aan: “Nieds, kom ek vat jou gou huis toe.”

      “Dis nog nie eenuur nie,” antwoord sy. “En ek het vir my ma gesê as ek nie vir ete huis toe kom nie, kan sy maar my kos bêre.”

      “Ou Gert kan darem wragtag die rukkie alleen regkom. Dis waar, hy is mank, maar hy is nie afgedooi nie.” En, toe sy nog huiwer: “Ek bring jou twee-uur terug.”

      “Nou ja, my ma het van die goedjies nodig wat jy gebring het. Gee my een minuut om dit uit te soek.”

      “Nou roer jou dan, ons moet eers vir Hoffie aflaai.”

      Sal die man daarmee aanhou solank ek hier bly? So wonder Nelis, maar vra dit nie. Hy besef nou Boel kon hom baie maklik eers afgelaai het. Maar nou ja, dalk is dit toegesluit daar bo. Hy sal wel iewers buite kan sit en wag solank een van hulle iemand bel en oor die sleutel uitvind. Hy dink daaraan dat hy self eintlik ’n paar goedjies moes gekoop het. Maar hy wil nie nou ’n demonstrasie maak en hulle ophou nie. Hy sal oorleef.

      Hulle wag nie lank nie. Boel vat die bruin kardoes wat sy dra en sit dit agterop. Sy lyk verleë toe sy die hoë kajuit moet bestyg om in die middel te sit. Nelis kyk beleef weg, hoewel hy graag haar enkels onder die kuitlengte somerrok sou wou sien. Dus lewe hy nog? Dus is alles in hom nie dood, weg, vergaan nie? Hoe lank terug voel dit dat hy laas met belangstelling na mooi jong vroue se bene gekyk het, selfs en veral Reinet s’n?

      Boel sit sy hoed op en bondel Nelis se baadjie onder die voorkussing in. Hy protesteer nie, veral aangesien die baadjie so totaal uit pas met die weer is. Eindelik is hulle al drie ingewig, en hy is bewus van Nida se dy wat onvermydelik aan syne raak.

      “Arno sit al op hete kole om jou pres te kry,” sê sy toe hulle ry. En, asof sy Nelis se vrae aanvoel: “Arno is my broer. En ’n pres is ’n baalpars, meneer Hoffman. Maar dis hoe ons sommer praat.”

      “So lei ek af.” Dis ’n buitestander wat praat, ’n oningewyde.

      “Daar’s ’n stukkie wat ek nog nie kon pres nie; dit bly net eenvoudig te klam,” antwoord Boel. “Jy hoor mos ek moes vanmôre met ou Alf baklei.”

      “Jy hou nie vir Arno bloot moedswillig aan ’n lyntjie nie?” vra sy agterdogtig en draai haar kop om na Boel te kyk. Haar nek is roomwit onder die weggekamde hare.

      “Nooit,” ontken Boel, maar die lag lê vlak in sy stem. “Ek sal hom mos nie aan ’n lyntjie hou net omdat hy gevrek is nie.”

      “Ek wens ek kon met jou stry,” sê sy na ’n paar oomblikke se stilte.

      “Toe maar, hy kan nie help dat hy ou Leen se kind is nie. Laat ons maar bly wees jy aard nie ook na haar nie.”

      Nelis voel ongemaklik onder die redelik ongunstige bespreking van mense wat hy nog nie leer ken het nie, Nida se broer en ma.

      Hulle ry die geringe draai om Nelis af te laai. Daar is ’n eie paadjie vanuit die grondpad na die twee wit geboutjies. Toe hulle naby kom, besef hy sy penarie sterker. Dit maak tog saak hoe hy die plek aantref. Hy het nie eers benodigdhede om vir hom ’n koppie tee te maak nie. Hy het geen oomblik aan selfversorging gedink nie.

      Hy СКАЧАТЬ