Die Poort 3: Helers. Nelia Engelbrecht

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar kop. “Nomsa, sit jou een hand op my skouer en die ander hand op Madeline se maag. Tara, doen jy dieselfde, maar sit jou hand bo-op Nomsa s’n op Madeline se maag, sodat ons ’n sirkel vorm.”

      “En nou?” vra Nomsa toe hulle dit klaar gedoen het.

      “Nou wag ons vir die lig,” sê Tara terwyl sy stip na ons arms kyk.

      “Watter lig? Hoekom weet ek nie van ’n lig nie?” vra Nomsa agterdogtig.

      “Ons het dit nou die aand in die Raadsaal gesien toe ons hande vasgehou en gefokus het om Bospoort se Poort toe te hou,” verduidelik ek.

      “En julle sê my niks nie?”

      “Shush nou eers,” maak ek haar stil.

      Dit vat ’n paar sekondes voor die ligstrepie net bokant ons hande en arms verskyn.

      “Wow, dis cool,” sê Nomsa.

      “Dit is soos in my droom. Together our powers are stronger,” sê Tara. “So kan ons help dat jy haar Heel sonder om self seer te kry.”

      Ja, oukei, oor daai een is ek nog nie so honderd persent seker nie, maar hopelik sal my hart nie weer oppak soos toe ek vir Zak ná sy motorongeluk Geheel het nie.

      “Wat ook al gebeur, moet net nie mekaar se hande los nie, oukei?” Ek maak my oë toe. Here goes.

      Koue rillings glip en gly oral oor en in my lyf rond. Ek loop op ys. Met elke tree wat ek gee, bars die ys verder. Stukke begin breek en van mekaar af wegdryf. Dan gly ek in die water in. My hande gryp bokant my kop en vat die rand van ’n stuk ys raak. Net toe ek myself daaraan boontoe wil trek, verbrokkel dit en sink ek in die yskoue dieptes af.

      Alles word stadiger. My hartklop, die tempo waarteen my longe die nat suurstof uit die ysige water haal, en die beweging van die bloed deur my are. Die stilte raak skemer om my. Al hoe donkerder. Ek voel en hoor niks meer nie. Ruik net die donker stilte.

      Dan gryp iemand my aan my hande en ruk my boontoe. My kop stamp teen iets solieds bokant my. Ek kyk op. Deur die ys sien ek Nomsa en Tara se gesigte. Hulle oop monde roep sonder klank na my. Ek slaan teen die ys, maar dit wil nie breek nie. Ek roep na hulle. Die vibrasies van ons stemme kap en kap teen die ys tot dit verbrokkel. Die lig op die oppervlak is so skerp, ek wil my oë toemaak, maar Nomsa skud aan my en Tara roep my naam.

      “Kali!” roep sy weer.

      Ek skud my kop. Ouch, dit voel of iemand my met ’n hamer teen my kop geslaan het.

      “Wat gaan hier aan?”

      Ek knip my oë tot die kwaai gesig voor my in fokus kom. Dit is die ongeskikte vrou wat vroeër haar rug op ons gedraai het.

      “Wat het julle met die dokter se vrou gedoen?”

      “Niks nie,” sê ek. “Ons het net by haar gesit sodat die dokter bietjie kon opstaan.”

      “Moenie lieg nie – dit was een of ander onheilige ritueel. Ek het dit met my eie oë gesien!” Sy swaai om toe die dokter naderkom. “Dié meisies het iets met jou stomme vrou gedoen. Kyk net …” Sy bly stil en staar na Madeline.

      “Oh. My. Goodness,” sê Nomsa.

      Madeline du Plessis se oë is oop en daar is ’n onseker glimlag om haar lippe. “Jean?”

      “My lief!”

      Jean se arms het skaars om sy vrou gevou, of die skip ruk en skud weer so wild dat almal na vashouplek moet gryp. Terwyl ons drie aan mekaar vasklou, sukkel ons terug na ons bed. Daarna, vir wat soos ’n ewigheid voel, sit ons en luister terwyl dit klink asof die storm die skip plank vir plank uitmekaarhaal.

      Shitters, maybe moet ons freaking vinnig uitfigure hoe om huis toe te Reis. Daar’s natuurlik net een probleem: as ons weg is as die Poort oopgaan, is daar niemand wat die passasiers en bemanning teen die Ander kan beskerm nie. Dis nou as ons nie almal anyway teen middernag saam met die skip op die bodem van die see lê nie.

      7

      “I’m worried about Leonardo,” sê Tara ’n ruk later. “Hy het lanklaas vir ons iets gesein.”

      “Ek wonder hoe laat is dit,” sê Nomsa. “Dit help nie ons sit hier onder en weet nie eens as die Poort oopgaan nie.”

      Ek staan op. “Julle is reg. Dit kan nie meer te ver van middernag af wees nie.”

      Leonardo? sein ek boontoe. Stilte. My asem steek in my keel vas. Het hy iets oorgekom?

      Wat is dit? sein hy dan terug. Is julle oukei?

      Ons is, maar wat van jou? Hoe lyk dit daar bo?

      Sleg. Die een mas het gebreek en op twee van die matrose geval.

      Lewe hulle nog?

      Lyk darem so.

      Ons kom boontoe. Dalk kan ons hulle Heel. Julle het nou al die matrose nodig om die skip te help regop hou.

      No ways. Vergeet dit. Ek kan nie julle ook nog babysit nie.

      Jy hoef nie, ons kan na onsself kyk. Ons moet anyway bo wees as die Poort oopgaan.

      Stilte. Leonardo?

      Oukei dan. Ek sal julle kom haal. Maar julle maak presies soos ek sê. Capisce?

      Jeez, ek háát dit as hy dink hy’s die baas. Maar ek het al geleer hoe om hom te handle – ek sê nou ja, en maak later anyway wat ek wil.

      Ja, oukei, maak net gou.

      Oomblikke later maak Leonardo die valdeur oop en water stroom ondertoe. Dit klink of die see en die wind ’n hengse rave party op die dek hou. Halfpad teen die leer uit, kyk ek om na Tara en Nomsa agter my. “As julle eerder hier onder wil bly, is dit oukei. Dit klink genuine hectic daar bo.”

      “In my droom het ons bymekaar gebly – ek dink ons moet nou ook so maak,” sê Tara ten spyte van die vrees in haar oë.

      “Ja, ek sê mos dis soos daai sword-fighting guys – all for one and one for all,” sê Nomsa, die dapper Afrika-Musketier, al lyk sy ook erg benoud.

      Ek dink nie dit gaan gewone hand-to-hand combat wees nie, sein Leonardo. Ek dink dit gaan iets heel anders wees.

      Soos in lasers? Laas toe ek op Mitigon was, het Chanda-Mundia my amper vol gate geskiet met sy laserpistool.

      Nee, ek dink Leonardo meen dit gaan ons Powers teen hulle Powers wees, sein Tara.

      Oe-ee, sein Nomsa. It sounds awful … Sê nou hulle verander ons in lelike sea creatures? Ek wil tog net nie ’n seekat wees nie – al daai slymerige bene …

      Sy hou op sein toe ons op die dek kom. Helder blitse verlig die deinings wat soos berge langs die skip oprys. Ek ruik die swael van die weerlig en die bitter onrus van seediere wat na die stil dieptes vlug.

      Dan verander die nag skielik in dag. Genuine. Dis asof iemand ’n wit-en-swart foto in Photoshop gereverse СКАЧАТЬ