Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ opgelaai kan word. Dan keer die El Tigres terug na die roete waarlangs dit gekom het.

      Isabelle verval in ’n moeras van moedeloosheid. Soms voel dit of dit haar nie meer kan skeel wat van haar word nie, en ander kere kom haar hele wese in opstand. Sy het nie verdien om op hierdie slaweskip te beland nie. Dis ’n nagmerrie en spoedig sal sy daaruit wakker skrik. Maar die nagmerrie hou aan.

      Riza en Isabelle staan gewoonlik saam teen die reling en dan vertel Isabelle haar van haar eie land, ver in die vreemde. Sy vertel van haar familie en die plek waar sy grootgeword het, maar Riza kan nie haar eie verhaal aan Isabelle vertel nie. Net aan die hartseer in haar donker oë kan Isabelle sien dat sy ook al bitter en pynlike dinge deurgemaak het.

      Eindelik, ná weke op see en baie vreemde aandoenplekke, bereik hulle die kus van Egipte. Nie een van hulle is opgewonde daaroor nie, want hier begin die onbekende, die lot wat hulle die hele reis hierheen gevrees het. Hulle staan by die reling van die skip en kyk na die ander skepe in die hawe en na die miernes van bedrywighede op die kaaie.

      Die anker word neergelaat, want hulle het hulle bestemming bereik – die hawe van Alexandrië.

      Die elf meisies word op skuite gelaai en kort na sononder haastig land toe geroei. Daar is geen tyd of geleentheid om ’n ontsnapping te oorweeg nie. So vinnig as wat hulle kan hardloop, word hulle aangejaag al met smal stegies af, oor sandverwaaide binnehowe tot by ’n witgekalkte kliphuis iewers in die stad. Selfs al sou hulle ontsnap, sou hulle nooit as te nimmer hulle pad kon terugvind na die hawe nie.

      Hulle word in die huis onder die bewaking van ’n paar Arabiere gelaat. Riza het iewers in die jaagtog na die huis van hulle geskei geraak, want sy is nie meer by hulle nie. Dit is ’n groot teleurstelling vir Isabelle, wat aangetrokke gevoel het tot die stom Spaanse meisie.

      Haar drome van ’n mooi, gelukkige toekoms het soos water in die sand weggesak. Sy is nie in die Kaap de Goede Hoop waar sy op geluk gehoop het nie, sy is in Egipte, ’n land waarvan sy nog net gehoor het en wat sy nooit gedink het sy sou sien nie.

      ’n Week later word hulle op kamele gelaai en begin ’n lang, vermoeiende tog deur die woestynland na nugter weet waar. In Ouseir word hulle op nog ’n skip gelaai, veel kleiner as die een waarmee hulle gekom het, en hulle vaar suidwaarts op die Rooisee. Ná wat soos ’n ewigheid voel, gooi hulle anker in die hawe van Sden.

      Toe hulle op die dek uitgaan, staar Isabelle verslae na die barre omgewing van dié hawestad. Swart vulkaniese rots omring dit soos ’n beskermende muur. Die stad lê in die donker kom van ’n uitgewerkte vulkaan en die wit geboue en glinsterende minarette vorm ’n skerp kontras met die vulkaniese rots.

      “Is hierdie die hel?” wil Jeanne weet.

      “Dit wil so lyk.” Isabelle sluk swaar aan die angs wat haar keel wil toedruk.

      Maar dis nie hulle bestemming nie. Onder begeleiding van die wagte verlaat hulle die skip om aan wal te gaan. Daar word nie tyd gemors nie en hulle word reguit na ’n bouvallige huis geneem waar hulle kos en slaapplek gegee word. Hulle kan nie eens alleen verklee nie, omdat die wagte hulle nie vertrou nie en glo dat hulle met die eerste die beste geleentheid sal probeer ontsnap.

      Toe hulle oor die grens na Qa’taba in Jemen gaan, verdwyn Isabelle se laaste hoop. Sedert hulle die seerowerskip verlaat het, het hulle stukkie vir stukkie die kultuur en gewoontes van die nomades moes aanleer. Hier is nie die gerief waaraan sy gewoond was in Frankryk nie. Hulle word gedwing om sluiers te dra wat alles behalwe hulle oë bedek en die klere is lang, los rokke van katoen. Op die oog af is daar geen verskil tussen hulle en die Arabiese vroue nie.

      “Jemen is die Verbode Land,” sê Jeanne een aand toe hulle om ’n grasmat in die middel van hul tent vergader vir aandete. “Dit was nog altyd so. Nie een van ons sal ooit toegelaat word om die land te verlaat nie.” Sy skraap ’n bietjie rys op die grasmat bymekaar, druk dit in ’n balletjie soos die Bedoeïene doen en doop dit in die vleissous voordat sy dit in haar mond steek.

      Die ander volg haar voorbeeld. Sedert hulle in Egipte aangekom het, eet hulle op dié manier. Geen messe, vurke, lepels of borde word gebruik nie. Rys word op die grasmat omgekeer en ’n bak gestoofde skaapvleis word langsaan neergesit, met gestoofde eiervrug, tamaties en uie as bykos.

      “Ons moet hier wegkom,” sê Nanette, een van die Franse meisies wat saam met Isabelle op die Santa Maria was. Haar stem verraai die angs in haar gemoed. “My ouers wag op my in die Kaap de Goede Hoop.”

      “En hoe dink jy gaan ons ontvlug?” wil Jeanne weet. “Al sou jy hier wegkom, sal jy nie toegelaat word om die land te verlaat nie. Geen Bedoeïen sal jou help nie, maar hulle sal jou sonder gewetenswroeging doodmaak. Hulle beskou dit as hul plig omdat jy nie ’n Moslem is nie.”

      Isabelle kyk nuuskierig na Jeanne. “Waar kom jy aan dié inligting?”

      Daar is ’n kort stilte en dan sê Jeanne: “Ek is in Egipte gebore. My vader was ’n Fransman en my moeder ’n Egiptiese danseres. Toe ek twaalf was, is my ma oorlede. My pa het my na Frankryk geneem en in ’n weeshuis gesit. Ek haat hom.”

      ’n Ongemaklike stilte sak toe oor die groepie. “Ek is jammer,” sê Isabelle.

      “Hoekom moet jy wees?” Jeanne neem nog ’n stukkie skaapvleis. “My ma het my van Jemen vertel. Haar suster is in ’n harem hier en my ma is nooit toegelaat om haar te besoek nie. In al die jare wat ek by my ma gebly het, het my pa ons ook nooit besoek nie. Toe het hy gehoor dat my ma dood is en hy het my kom haal. Hy het nooit ’n snars vir my omgegee nie.”

      “Ek wil nie in Jemen bly nie,” sê Nanette benoud. “Daar móét ’n manier wees om te ontsnap.”

      “Jy sal die lewe vir jou heelwat makliker maak deur jou lot te aanvaar,” sê Jeanne saggies. “Leer hul taal so vinnig as wat jy kan en sorg dat jy hul gebruike ken en respekteer. Dan sal jy ’n maklike lewe in Jemen hê.”

      Isabelle sluk swaar. “Ek sal nog Arabies kan leer, maar hulle is Moslems, Jeanne. Hulle is nie van ons geloof nie. Ek kan hulle lewenswyse nie myne maak nie.”

      “Dan gaan jy baie ongelukkig wees hier. Ek weet ek kan maklik praat omdat ek in die woestyn grootgeword het, maar onthou, dis vir my ook gevangenskap en vaarwel aan my vryheid.” Sy dink ’n oomblik na en sê dan: “In Frankryk het ’n vrou baie regte. Hier het sy niks. Sy doen die harde werk en sy is bloot ’n gebruiksartikel. Geringe oortredings is met die dood strafbaar – moet dit nooit, ooit vergeet nie.”

      In die volgende paar dae ondergaan die elf vroue ’n gedaanteverwisseling. Ses van hulle, onder meer Isabelle en Jeanne, word van die res afgesonder. Isabelle hoor nie weer van die ander nie en sy wonder wat van die verskrikte en beangste Nanette gaan word.

      Die ses meisies word in geparfumeerde water gebad. Hul hare word gewas en dan word hulle geklee in kledingstukke wat Isabelle laat bloos. Sy voel kaal in die byna deursigtige materiaal wat wasig om haar hang. Daaronder dra sy ’n klein, geborduurde broekie en bostuk.

      Consuela is die hele tyd in en uit by die vertrek, maar sy praat byna geen woord met hulle nie. Vir haar, besef Isabelle, gaan dit nou oor koopware wat opgevryf en uitgestal moet word om die beste te vertoon. Die vrou kyk na hulle asof hulle werklik net voorwerpe is.

      Hulle word onder streng bewaking na ’n ander vertrek geneem. Daar moet hulle op kussings gaan sit en wag. Agter ’n toe deur is manstemme hoorbaar en Isabelle se maag trek op ’n knop. Dan het die oomblik nou uiteindelik aangebreek.

      Toe die deur oopgemaak word, СКАЧАТЬ