Minnaar uit die vreemde. Tryna du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ juffrou Vosloo,” sê hy net so saaklik soos sy. Jim Muller se handdruk is ferm en versterk haar eerste gunstige indrukke. Die nuwe bestuurder lyk soos ’n ordentlike man en haar hart voel heelwat ligter.

      “Is dit al jou bagasie?” vra sy effens verbaas, terwyl sy kyk na die enkele koffer en verbleikte reënjas wat hy oor sy arm het. Vir ’n man wat gekom het om te bly, reis hy darem baie lig.

      “Dis al, juffrou.” Indien hy bewus is van haar verbasing, laat hy dit nie blyk nie. “Ek is jammer die trein is so laat. Ek hoop nie jy is verontrief nie.”

      “Ek het heelwat op die dorp te doen gehad en kon my sake intussen klaarmaak. Nou kan ons dadelik plaas toe gaan.”

      ’n Paar minute later lê die dorp agter hulle. Aletta ry vinnig, want sy is haastig. Hulle is genooi om die middag op Welgenoeg, een van die buurplase, te gaan tennis speel.

      Terwyl hulle ry, vra sy Jim Muller uit oor sy vorige pos en die tipe werk wat hy gedoen het.

      “Ek het eintlik ervaring van sitrus- en beesboerdery,” sê hy. “Van mielies, sonneblom, grondboontjies en die ander dinge wat julle in hierdie wêreld kweek, weet ek maar min. Om die waarheid te sê, ek het eintlik maar net hierheen gekom om meneer Brand-hulle uit te help tot tyd en wyl hulle ’n geskikter persoon kry. As ek hou van die werk, besluit ek miskien om langer aan te bly, maar soos sake nou staan, duur ons kontrak net tot die einde van Desember.”

      “Ek sien,” sê sy. Die mense kon haar darem laat weet het wat hulle planne is, dink sy wrewelig. Sy hoop aan die een kant Jim Muller hou nie van die werk nie en hulle sit een van die dae weer sonder ’n bestuurder. Dit sal Frans Naudé miskien tot ander insigte dwing.

      Sy sien Jim Muller leun effens vorentoe en kyk na die snelheidsmeter, en sy sien dat sy meer as honderd-en-twintig kilometer per uur ry. Sy wil net haar voet van die petrolpedaal afhaal – die nuwe plaasbestuurder is blykbaar ongerus – toe ’n donkie onverwags agter ’n bos uitspring en reg voor die motor instorm.

      Instinktief wil sy wegswaai om die donkie te vermy, maar ’n sterk hand gryp die stuur vas en hou die motor in die pad. Sy hoor net ’n harde slag soos die donkie die motor vol teen die kant tref, en eers ’n hele entjie verder bring sy die motor tot stilstand. Wit geskrik spring sy uit. Die arme donkie lê roerloos langs die pad en die Chev het ’n yslike duik aan die kant gekry. Sonder ’n woord stap die nuwe plaasbestuurder saam met haar terug tot by die donkie. Bloed loop uit die dier se bek en toe Jim Muller aan hom raak, bly hy roerloos lê.

      “Morsdood,” sê hy bondig, en Aletta voel skielik hoe haar maag draai. ’n Oomblik nog veg sy teen die gevoel wat in haar opstoot, en dan, tot haar groot verleentheid, raak sy daar in die pad voor die man hewig naar. Sonder ’n woord gee hy haar ’n skoon wit sakdoek, wat sy dankbaar aanvaar.

      “Ek is jammer,” sê sy toe sy weer kan praat en kyk vlugtig na hom. Sy gesig is streng, die grysblou oë koel, sonder ’n greintjie simpatie. “Dit was ’n ongeluk,” stamel sy, nog nie heeltemal van haar skrik herstel nie.

      “Dit kon ’n veel erger ongeluk gewees het,” sê Jim Muller streng en sy weet waarvan hy praat. Om die motor teen daardie snelheid opsy te ruk, is moeilikheid soek.

      Hy sleep die donkie ’n entjie uit die pad uit.

      “Ons kan nou niks verder doen nie,” sê hy saaklik. “Jy moet maar later bel en uitvind aan wie die donkie behoort.”

      “Dis oom Floors Buitendach se grond – hy het ’n klompie donkies. Ek sal bel.”

      Hulle stap terug na die motor toe. Saam betrag hulle die skade aan die ou Chev, dan maak Jim Muller die linkerdeur oop en sê in dieselfde koel, saaklike stem: “Kom, juffrou. As jy nie omgee nie, sal ek verder bestuur.”

      Sy kyk hom verbaas en half vererg aan. “Ek makeer niks nie. Ek sal self bestuur.”

      Beleef maar beslis sê hy: “Jy is ontsteld; ek dink dit sal beter wees as ek bestuur.”

      Met groeiende ergernis en verbasing gluur sy hom aan. “Jy is besig om ’n berg van ’n molshoop te maak,” sê sy koud.

      Die blougrys oë kyk koel en bedaard terug in hare. Daar is geen teken van versagting in die streng gesig nie, en tot haar eie verbasing klim sy sonder ’n verdere woord in die motor en hy maak die deur toe.

      In ’n gespanne stilte ry hulle verder. Sy is so kwaad en gekrenk dat sy kan huil. Die vermetelheid van die man! Om haar soos ’n stout, onverantwoordelike kind te behandel! Sy moes nooit toegegee het nie!

      Langs haar sê Jim Muller terwyl hulle teen ’n sedige vyf-en-tagtig kilometer per uur ry: “In die toekoms kan jy gerus onthou, juffrou – veral as jy teen honderd-en-twintig kilometer per uur ry – om nooit te probeer uitdraai as daar skielik iets voor jou in die pad verskyn nie. Jy sal net die motor omgooi.”

      “Ek sal onthou, meneer Muller,” sê sy kil. “Dit spyt my as ek jou ontstel het, maar dis verby en jy het gelukkig niks oorgekom nie. Kan ons dit nou maar vergeet?”

      “Ek sal nie weer daarna verwys nie, as dit is wat jy bedoel,” sê hy beleef. “Maar jy sal die eienaar van die donkie en die polisie in kennis moet stel en jy sal seker die duike in die motor wil laat regmaak voor doktor Naudé terugkom. Ek dink die skade is nogal aansienlik.”

      Sy kyk vinnig, vererg na Jim Muller, maar sy oë is stip voor hom op die pad gerig en sy wonder hoeveel die nuwe bestuurder van hulle sake af weet. Sou hy opdrag gekry het om ’n ogie oor Frans Naudé se belange te hou? Hoe langer sy by hom is, hoe minder hou sy van hom. En daardie eerste oomblik op die stasie het sy nogal gedink hulle sal goed oor die weg kom!

      Hoofstuk 2

      Aletta is so verdiep in haar gedagtes dat sy nie opmerk dat hulle by Tiervlei se hek verbyry nie. Eers toe hulle oor die nekkie ’n kilometer verder gaan, van waar hulle bure se huis sigbaar is, skrik sy wakker. Sy maak haar mond oop om vir die man te sê hulle het verbygery, maar besluit dan om niks te sê nie. Waarom sal sy hom reghelp? As hy die motor wil bestuur, kan hy self sy pad vind. Maar onmiddellik daarna besin sy haar. ’n Grap is ’n grap en al is Jim Muller ’n onaangename, vermetele vent, is hy ’n vreemdeling in hulle kontrei. Sulke gedrag is allesbehalwe dié van ’n volwasse en verantwoordelike persoon.

      “Is dít Tiervlei,” vra Jim Muller op daardie oomblik. Sy stem klink onseker.

      “Tiervlei?” Sy glimlag geamuseerd, maar haar hart klop in haar keel. “Jy is lankal by Tiervlei se hek verby. Tiervlei lê ’n goeie drie kilometer terug in die pad waarlangs ons gekom het.”

      Jim Muller bring die motor tot stilstand. Dan kyk hy ’n lang oomblik na haar. Die uitdrukking in die grysblou oë laat haar vreemd ongemaklik voel en dis sy wat eerste verleë wegkyk.

      “Was dit nie ’n bietjie kinderagtig nie, juffrou?” vra hy en iets in sy stem laat haar weer vinnig opkyk. Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om sy mond, ’n glinstering diep agter in sy oë.

      Die nuwe bestuurder het, dankie tog, ’n sin vir humor.

      “Dit lyk kinderagtig, maar dit was darem nie opsetlik nie,” sê sy. “Ek … ek het nie na die pad opgelet nie. Ek vra om verskoning.”

      Sonder om te antwoord, draai hy die motor om en ry terug in die rigting van waar hulle gekom het. Toe sy ’n rukkie later waag om versigtig na hom te СКАЧАТЬ