Susanna M Lingua Gunstelinge 4. Susanna M Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jy my elke dag op my verkenningstogte vergesel, sal jy my in drie weke baie goed leer ken, Carla,” doen Rina vriendelik aan die hand.

      “Ek vrees dit is gans onmoontlik,” antwoord Conzalo namens sy niggie. “Carla mag nie alleen op straat gaan nie.”

      “Maar sy sal nie alleen wees nie, señor, sy sal saam met my wees. Ons gaan ons ook nie oor ’n mik loop na die plekke wat ons wil besigtig nie. Meneer Summers senior sal môre vir my reëlings tref met ’n onderneming waar ek ’n motor vir twee weke kan huur. Daarna behoort my eie motor per boot aan te kom. Ek wil graag rustig deur Europa reis, daarom het ek my eie motor laat aanstuur.”

      “Ek vrees Carla mag nie sonder ’n duenna op straat gaan nie, señorita,” waarsku die edelman haar ietwat stroef.

      “Wel,” sê Rina bedaard, “as Carla nie sonder ’n duenna op straat mag gaan nie, kan sy die affêre maar dra vir al wat ek omgee. Maar ek dink dis lawwigheid. Ek dra nie eens ’n hoed nie.”

      Die volgende oomblik skater Carla en Marco weer soos hulle lag. Selfs om die trotse marquês se mond speel daar nou so ’n skewe glimlaggie.

      “Ek dink, señorita,” sê die edelman met pynlike bedaardheid, “jy verwar nou ’n duenna met ’n mantilla.”

      “Maar is ’n duenna dan nie daardie kanthooftooisel wat die Portugese dames so lief is om te dra nie?” vra Rina ernstig.

      “Nee, dit is nie, señorita,” antwoord die marquês.“Daardie hooftooisel word ’n mantilla genoem.”

      “O!” kom dit droog van Rina. Maar dan pen sy die marquês ineens met ’n ernstige blik vas en vra bedaard: “Nou wat vir ’n ding is ’n duenna dan, as dit nie ’n mantilla is nie?”

      “ ’n Duenna, señorita,” verduidelik die edelman verdraagsaam, “is ’n metgesel in die vorm van ’n ouerige dame. Carla se moeder is op die oomblik haar duenna. Maar ook my moeder, of selfs ek, mag vir Carla as duenna optree.” Daar is ’n waarskuwing in sy oog wat Rina nie ontgaan nie. “Hier in Portugal, señorita,” gaan hy voort, “is dit absoluut ongehoord vir ’n re­spektabele jong dame om sonder ’n duenna op straat te gaan.”

      “Maar jy is nie ’n ouerige dame nie, señor.”

      “Ek is die hoof van die familie, señorita,” val hy haar, nog steeds met groot verdraagsaamheid, in die rede.

      “En wat Conzalo sê en besluit, is die wet van Mede en Perse,” las Carla glimlaggend by terwyl haar donker oë glinster van ondeunde pret. “Hy is die hoof van ons hele familie tot aan die kleinste vertakking, Rina. Hy het ook die finale besluit oor ons almal se lewensweë. Ek en Marco mag byvoorbeeld nie trou sonder sy goedkeuring en toestemming nie. Marco kon ook nie ’n mediese loopbaan volg sonder Conzalo se toestemming nie. En dit geld vir ons hele familie, want almal se lewens word in sekere mate deur Conzalo beheer. Ons is slegs stukkies van ’n legkaart wat hy inmekaar pas om ’n patroon te vorm.”

      “O, verdriet!” kan Rina nie help om verbaas uit te roep nie. “Geen wonder die man is so dominerend nie. Hoe hou julle dit uit?”

      ’n Sagte laggie borrel oor Carla se rooi lippe. “Ons word van kleins af so opgevoed,” sê sy, “gevolglik is ons daaraan gewoond.”

      Daar is ’n verwarde blik in Rina se mooi oë onderwyl sy die jong Carla aankyk en versigtig vra: “Maar sê nou jy kies ’n bruidegom en jou adellike neef keur hom nie goed nie, wat dan?”

      “Wel,” haal Carla haar skouers liggies op, “ten eerste kies ek nie my eie bruidegom nie; my ouers kies vir my ’n lewensmaat.” Rina verloor byna haar asem van verbystering, maar Carla praat rustig voort: “As Conzalo die man nie goedkeur nie, kies hy self vir my ’n bruidegom.”

      Rina, nog steeds half deur die wind van verbystering, se blik skuif stadig na Conzalo se stil, streng gesig. Sy kan sweer daar is nou ’n effens geamuseerde vonkeling in sy swart oë. Voordat sy haar uitgesproke tong kan keer, is die woorde reeds uit: “Dis skone lawwigheid. So sal ek nooit my lewe deur ’n ander sondaar laat regeer nie. Verbeel jou, dat ek iemand sal toelaat om vir my ’n lewensmaat te kies.”

      “Dit is vir my baie duidelik dat jy niks van ons gebruike en adellike tradisie hou nie, señorita,” val die marquês haar met ’n koue stem in die rede. “Tog moet ek weer op my beurt sê dat ek niks van jul Suid-Afrikaanse gewoontes hou nie. Ten eerste is dit onbehoorlik en absoluut ongehoord dat ’n jong meisie alleen deur Europa rondreis.Van jul gewaagde kleredrag,” en hy kyk afkeurend na haar kortbroekie wat af en toe guitig by die soom van haar strandjassie uitloer, “sal ek liewer niks meer sê nie.”

      “Ek dink jy is bitter onredelik, señor,” praat Rina al weer haar mond verby. Maar sy voel nou te vies vir die man om haar eens daaraan te steur. Ook die onverbiddelike uitdrukking in sy streng oë bring haar glad nie van stryk nie. “Dit lyk vir my jy gun Carla geen plesier in die lewe nie. Maar ek gee glad nie om nie. Ons kan met die grootste liefde vir haar ’n duenna saampiekel, as dit dan die enigste manier is om haar iets van die lewe te laat sien. Hoe op aarde gaan sy ooit selfstandig word as sy ewig en altyd net na jou pype, of na ’n duenna s’n, moet dans?”

      “Sy is nie veronderstel om selfstandig te wees nie, señorita,” verklaar die marquês koelweg. “Waarom moet sy selfstandig wees as daar ander is wat vir haar kan besluit?”

      “Maar, genugtig, sy het tog ’n smaak en ’n persoonlikheid van haar eie!” troef Rina hom met openlike wrewel in haar stem.

      Maar Conzalo is ’n man wat hom deur niemand laat troef nie. “Dit is nie ’n saak van smaak en persoonlikheid nie, señorita,” voeg hy haar streng toe.“Dit is eerder ’n saak van beginsels en gehoorsaamheid. ’n Selfstandige vrou skep gewoonlik onaangename probleme; probleme wat vermy kan word as sy eerder gehoorsaamheid en onderdanigheid aan die dag lê.”

      “Ag, dank die Vader ek is ’n Suid-Afrikaner en nie ’n lid van jou adellike familie nie, señor . . .”

      Die volgende oomblik kom die motorboot om die draai van die rivier en Rina wink hulle sonder seremonie nader.

      Eers toe Basil die boot na die kant van die rivier stuur, begin Rina die adellikes met die hand groet. Sy bedank die marquês beleef vir sy gasvryheid en herinner Carla daaraan dat sy net hoef te bel indien sy lus voel om haar, Rina, te besoek. Daarna help Conzalo haar ewe hoflik om in die boot te klim. Stellig dankbaar om van haar ontslae te wees, meen Rina.

      “Adeus, tot siens!” Met ’n vrolike oor-en-weer-groetery trek die motorboot vinnig weg.

      2

      Onderweg na Lissabon vertel Rina die drie Amerikaners van haar ondervinding met die marquês, sy neef en niggie.

      Dit is reeds lank na middagete toe hulle eindelik by die hotel aankom, maar Rina voel glad nie honger nie. Die drie meisies vertrek ’n uur later om hul hare vir die dansery die aand te laat versorg.

      Pas voor sononder daag hulle eindelik weer by die hotel op. Rina het ’n ligte hoofpyn, maar daaraan steur sy haar nie veel nie. Dis seker maar te wyte aan die haardroër in die salon, besluit sy. Sy neem in elk geval ’n hoofpynpil voordat hulle na die saal vertrek. Dalk word dit later erger.

      Rina haal ’n deftige, silwer lamé-aandrok met ’n lae ruglyn uit die kas, maar besluit dat sy dit liewer nie vanaand sal dra nie. Dalk het sy ’n verkoue onder lede. Sy sal eerder СКАЧАТЬ