Gruispad na Tóg Wat. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ baie dink aan my pa, weet jy? Hy kon ook so hot en haar aan die wik en wonder gaan, en sommer ’n koers inslaan. Want dis seker wat jy nou weer wil doen, nè? Vir hoe lank, wonder ek . . .”

      “Lank, Pa. En dis nie sommer net ’n koers nie – ek wil gaan verder studeer. My meestersgraad kry, dalk nog verder.”

      Hy het ’n teer punt aangeraak, dié het hy geweet. Dit was nou wel gaaf dat hy gaan leer het, maar sy pa was nie verskriklik beïndruk met sy universiteitsgrade nie. Hierdie geleerdery, het hy menigmaal gesê, is goed en reg, maar net tot op ’n punt. Dan moet ’n man begin vastigheid kry. Vastigheid, het Pierre goed geweet, lê vir sy pa in die konkrete dinge. En hy het sy pa se geskokte reaksie voorsien. Sy ma ook.

      “Koot,” het sy gepleit. “Koot, asseblief, laat die kind sy eie lewe lei.” Sy het opgestaan, haar letterlik tussen die twee mans kom inplant.

      “Red nou ’n volk . . .!” het sy pa net uitgeroep en uitgestap.

      Sy ma het dadelik na hom geswaai, waar hy met saamgeperste lippe en gevoude arms bly sit het. “Boetie . . . Wát is dit? Móét jy regtig . . .?”

      Hy het opgestaan, sy arms om haar kom sit. “Ja, Mams, ek moet. Daar is iets wat woel binne-in my. Ek voel nog nie gereed vir ’n bestaan op Tóg Wat en alles wat dit behels nie.”

      Sy het haar kop teen sy bors laat sak. “Lê die fout op Sterk Water? Sê vir my, Pierre . . .!”

      Hy het haar vlugtig, gerusstellend op haar blonde hare gesoen, wel wetende hoe ’n sagte plek sy ma vir Lizette het.

      “Nee, dié versekering gee ek Ma, die fout lê nie daar nie.”

      “Jy moet haar nie seermaak nie, Pierre.”

      Toe het hy haar weggestoot en tot by die venster geloop, blind gekyk hoe die reën deur die digte lower van die prieel langs die huis tap en drup en tap. En gevoel hoe die bedruktheid hier binne uitswel en hom amper bewoë maak, sodat hy net sy kop stram heen en weer kon skud. Uit die hoek van sy oog het hy net gesien hoe sy ma haar hande in ’n verslae gebaar na haar mond bring, so asof sy hom nie regtig glo nie.

      Later daardie aand het hy tog oorgery na Sterk Water, van veraf gesien dat dit net Lizette se lig is wat nog brand, en galsterig gedink dat oom Giel seker selfs in sy slaap hom brommend berus by die ontydige reën. Want hy het die afgelope paar dae die telefoondraad vuurwarm gepraat en gekla. Gedagtig daaraan dat oom Giel ook nie alte vriendelik was die afgelope tyd sedert hy agtergekom het daar haper iets by hom en Lizette nie, het hy die motor geruisloos voor die huis tot stilstand gebring en saggies in die reënnat nag uitgeklim.

      Hy het oor die deurweekte grasperk gestap tot voor Lizette se kamervenster en met die punte van sy vingers getik-tik aan die ruit. Haar skadu het na die venster toe aangekom, en toe het sy die gordyn met ’n enkel handbeweging weggestoot en die raam gelig. Die skynsel van haar leeslamp het wasig om haar gehang, dofweg deur die dun nagrokkie gedring sodat hy die vae buitelyne van haar sagte kurwes kon sien. Haar oë was groot in haar verbaasde gesig, haar sagte mond in ’n huiwerige laggie getrek.

      “Pierre . . .?”

      “Hallo . . .” Die groet het skor uit sy mond gekom. Want by die aanskoue van haar brose vroulikheid het dit hom sonder waarskuwing gepak – ’n wilde lus om haar te besit, om sy liefde vir haar toe te laat om hom te oorspoel. Hy het vinnig vorentoe getree, haar ferm aan haar boarms geneem en haar halflyf uit die venster na hom getrek, met diep versugting teen hom vasgehou, haar warmte deur sy klam klere gevoel.

      “Pierre . . .” het sy net weer gesê, en hy het seker geweet aan die half verlore klank van haar stem en aan die oorgawe van haar mond, dat sy hom nie sou teëgaan nie. Die wete het soos ’n vlam in hom gebrand, en soos rook na sy kop gegaan sodat hy byna vergeet het wie in sy arms is. Maar dit het ook begin skroei aan sy gewete, en hy het momenteel gehuiwer toe hy wou vra: Laat my inkom . . . Hy het haar effens van hom weggehou, afgekyk op haar passiestille gesig met die geslote ooglede, en tot verhaal gekom. Sou ’n oomblik van ongeoorloofde ekstase hierdie onrus in my blus? het hy met pyn gewonder. En meteens skerp bewus geword van Lizette se totale weerloosheid omdat sy hom liefhet. Hy het haar kop krampagtig teen sy skouer gedruk, haar warm mond teen sy palm gevoel – en haar toe teruggestoot sodat sy weer binne staan, gesien hoe haar oë in verbasing oopgaan. Sy het vreemd na hom gekyk asof sy van iewers af terugkeer. Toe het sy haar hande stadig oor haar gesig geplaas.

      “Moenie. . .” het hy gefluister, sy hart rou binne-in hom, “ek het jou lief!” Dit was ook waar, al was dit nie die volle waarheid nie, want hierdie rusteloosheid het sy emosies van hart na drang gestoot. En kan ’n mens ooit ’n soeke stil deur uiting te gee aan ’n drang? Dié besef het hom skaam laat omswaai en hy het teruggeloop na sy motor en sonder veel lawaai vertrek.

      Die volle implikasie van wat hy so amper gedoen het, het hom in die onverwagte sonlig van die volgende oggend getref. Terwyl hy saam met sy pa oor die modderige wenakkers stap om te kyk of die lande hoegenaamd begaanbaar is, was hy siek by die gedagte dat hy homself byna vergeet het. En dit met Lizette! Nooit weer, het hy besluit, sal hy toelaat dat ontsteltenis uiting vind in begeerte na fisieke intimiteit nie. Dit kan net nare gevolge hê. Hy sou Lizette gaan sien en weer alles regmaak. Want hy ken haar. Sy is sensitief en sal weke lank sleg voel oor wat gebeur het. En dit was net sy skuld. Wel wetende hoe sy oor hom voel, moes hy nooit laataand na haar kamer gegaan het nie. Baie van die dinge wat sy pa so graag kwyt raak, is tog waar, het hy wrang gedink – ’n mens moenie moeilikheid gaan soek nie; om dit af te weer wanneer dit vanself kom, is heeltemal erg genoeg . . .

      Hy het egter geen kans gehad om na Lizette te gaan nie. Toe hy tydens middagete gou wou wegglip Sterk Water toe, het ’n ou vrou, wat van daar af kom, hom voorgekeer. Sy het Lizette help grootmaak en het hom goed geken. Sy het hom by die motorhuis ingewag, en sonder ’n woord ’n brief aan hom gegee, gegroet en geloop. Hy het die ligblou koevert oopgemaak en die paar woorde op die enkele vel ’n paar maal gelees voordat hulle ingang gevind het.

      Ek gaan vir ’n paar dae na Annette op Jagtersfontein. Ek het ’n klompie van my goed klaar ingelaai en sal sommer daarvandaan na Bethlehem gaan. Sien jou die Aprilvakansie. Joune, Lizette.

      Dit was net sý wat dit sou regkry om ’n paar onskuldige sinne veel, veel meer te laat sê. Die brief was ’n subtiele aanmaning om haar nie te kom besoek op Jagtersfontein nie. Om haar ook nie te kom soek op Bethlehem nie. Sy wou hom nie tóé sien nie.

      Pierre ruk soos hy skrik toe daar hard en uitbundig aan sy kamerdeur geklop word. Hy voel swaar van kop en lyf, asof hy ru uit ’n droom wakker geskud is.

      “Binne!” roep hy en kom stram orent. Hy is halfpad na die deur toe dit oopswaai en die haastige meisiekind van vroeër vandag daar staan. Hy kry die aardige gevoel dat sy weer haastig is, al staan sy hom doodstil en met groot belangstelling en betrag. Wat meer is, sy eie woorde het eenvoudig opgedroog. Hy staan en kyk na die meisie – ’n klein meisie met heuningkleurige hare wat los om haar kop hang, ’n paar besonder intense bruin oë, blink soos lukwartpitjies, ’n kort neusie en ’n vol mond wat geamuseerd vertrek onder sy blik.

      Hy voel ’n ergerlikheid in hom opstoot. Hy is tog allermins lus om bekyk te word.

      “Soek jy iets, juffrou?”

      Toe lag sy, ’n lekker lag uit haar keel, en hy sien dat haar tande wit en blink en bietjie skeef is.

      “My naam is Trix. Kom drink saam met ons ander tee. Ek het hulle gesê jy lyk af die plaas, en toe stuur hulle my om jou te kom haal.”

      “Af die pl . . .! Tj!” Pierre is sommer vies. “Wat weet СКАЧАТЬ