Die soete dwaling. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sê sy net en tel haar handsak van die stoel af op. “Dokter Mounthallow kon ongelukkig nie self kom om jou te ontmoet nie. Hy is in die operasiesaal. Een van sy pasiënte, wat maar voor verlede week ontslaan is, was in ’n motorfietsongeluk. ’n Bekkenfraktuur en drie gekraakte ribbes . . .”

      “Ek begryp. Is jy met jou motor hier?”

      “Nee, dokter Mounthallow het gesê ek moet die BMW neem. Hy is met die Mini weg kliniek toe. Jy kan sommer saam met my kom. Ek het met iemand gereël om jou bagasie na die motor te neem.”

      “Nog altyd so bekwaam!” kan hy nie help om ’n bietjie te spot nie.

      Sy glimlag. “’n Vereiste in my werk, nie waar nie!”

      “En wat ék vooropstel,” antwoord hy, en is onmiddellik spyt toe sy liggies verkleur en niks sê nie. Hy kan die onheilige begeerte om met haar skoor te soek, nie verklaar nie.

      Hulle stap in stilte na die motor en hy bied aan om te bestuur. Sy oorhandig die motorsleutels sonder ’n woord en hy hou vir haar die deur oop.

      Op pad stad toe is sy stil, maar dis nie ’n stilte wat hom hinder nie. Hy voel by haar byna soos by Rieta, dink hy. Rustig, maar ingestel om te kommunikeer, met of sonder woorde. Met klein berou dink hy daaraan dat hy nie ’n enkele maal kan onthou dat hy en Martine werklik gedagtes gewissel het nie. Daar was net gedurige skermutselinge met woorde, wat daarop gemik was om reaksie by hóm uit te lok. As hy maar eerder Martine se doelgerigtheid in haar verhouding met hom gesnap het!

      Hy steel ’n blik na die meisie langs hom. Met haar gesig weggedraai, sit sy en kyk na die verbysnellende landskap, en hy kry ’n glimps van ’n slanke wit hals en ’n fyn neus. En die donker bolla in haar nek . . . so ’n kalm kapsel. Hy onthou nou dat hy haar ook een aand tydens sy studiejare na ’n hospitaaldans geneem het. Sy het haar hare toe net so gedra, en hy het ’n aanmerking daaroor gemaak.

      “Ek hou daarvan,” het hy gesê, dit lig aangeraak. “Geen fieterjasies nie.”

      Sy het niks gesê nie, net met stil oë na hom gekyk sodat hy gewonder het wat sy dink.

      “Jy het mos geen fieterjasies nie, nè?” het hy die oomblik lig probeer hou, en gelag.

      “Nee,” het sy sag gesê, en omgedraai.

      Hy het haar net af en toe uitgeneem, want hy was versigtig om nie te gebonde te raak in daardie jare nie. En by Sylvia was hy op sy gemak; sy was afsydig, soms selfs koud. Min het hy geweet hoe gebonde hy wel was, want Martine en sy ma het fyn-fyn drade om hom gespin, eintlik so lossies dat hy maar onlangs eers van die krag daarvan bewus geraak het . . .

      Hy sug, en onwillekeurig trap hy die petrolpedaal dieper in. Die BMW skiet vorentoe. Hy voel die krag van die motor onder hom en hy sien hoe die lentesonnetjie ’n paar wolkies opsy stoot en ’n blink streep op die nat teerpad laat. En hy voel hoe dit los word binne-in hom, hoe die beklemming van die afgelope weke wyk. Ek is ’n vry man! dink hy in roekelose opgewondenheid. En die twee jaar wat voorlê, gaan heerlik wees! Genadiglik is sy ontvangsdame iemand soos Sylvia – kalm en altyd bedaard, betroubaar en bekwaam. En bo alles ’n meisie wat nooit haar vangnet na ’n man sal gooi nie!

      Hulle ry die groot grys stad binne. Hy ken Londen, en sy hoef maar net die straatnaam te noem waar Charles-Henry vir hom ’n woonstel gekry het.

      “Gaaf,” sê hy net. “Ek het Charles-Henry gevra om vir my verblyf so na moontlik aan die spreekkamers te reël.”

      Sy haal ’n paar roomwit leerhandskoene uit en trek dit aan, stoot dit omslagtig tussen haar vingers in sodat dit gemaklik pas.

      “Dit . . . e . . . dit was eintlik ék wat die woonstel vir jou gekry het. As jy dalk nie daarvan hou nie, moet jy net sê . . . maar die uitsig uit die woonkamer is vir my so mooi. Dit kyk uit op ’n klein binneplein met plate affodille in blom . . . en baie plante, selfs drie groot potpalms met bankies onder. En daar kom baie voëltjies . . . Ek is bevrees ek het dit verkies bo ’n moderne plek sonder siel . . .” Sy kyk huiwerig na hom.

      Dai is verbaas en aangenaam verras.

      “Jy weet nie hoe bly is ek daaroor nie! Ek was juis bang ek sal dalk in een van hierdie betonblokke moet nesskop. Ek is meer bederf, weet jy? Baie ruimte, baie son en baie kos! Dit alles maak dat ’n mens darem min of meer jouself kan wees!”

      “Ja,” sê sy met haar seldsame glimlag. “Dis daardie ekstra dimensie wat die Duitsers Lebensraum noem . . .”

      Hulle hou stil in ’n kort doodloopstraatjie. Die spierwit spitsdakhuise is in Tudor-styl en staan styf teen mekaar. Die blomkersiebome op die groen sypaadjie is oortrek met digte trosse pienk kersieblomme. Dis sprokiesmooi. En die hele omgewing straal ’n intieme geselligheid uit. Dis ’n bloeisel van ’n plekkie in die stedelike grouheid om hulle.

      “Jy is reg, Sylvia,” sê Dai. “Dié plek het baie siel . . .”

      Hulle klim uit en in stille akkoord staan hulle eers die wêreld en bekyk. Die pienk bloeiseltrosse van die kersiebome verdryf alle grysheid uit die dag; die swart houtwerk steek skerp af teen die spierwit mure van die huise, en die nou straatjie met sy eeue oue hobbelsteentjies blink nat en skoon. En dis ’n byna ongelooflike stil woonbuurt. Twee goed geklede kindertjies kom saam met hul moeder by ’n voordeur uit, kyk nuuskierig na die man en vrou by die motor en glimlag skamerig toe hulle verbystap. Uit een van die takke bokant hul koppe vlieg daar ’n vaal stadsmossie uit en hul vlug laat ’n paar van die brose blommetjies grond toe fladder. Sylvia buk dadelik en tel hulle op. Hou hulle op haar oop handpalm, en Dai sien met verwondering hoe daar kleur in haar wange kom en haar donker oë glinster van plesier.

      “Dis ’n baie goeie teken!” sê sy ingenome. “Nou gaan jy gelukkig hier woon!”

      Dai staan in sprakelose verwondering na haar en kyk. Dis asof sy in ’n oogwink sy hele gedagtewêreld betrek het. En hy kan geen logiese rede hoegenaamd daarvoor verstrek nie. Wat ’n interessante mens, dink hy, en smoor daarmee enige opwindende gevolgtrekking waartoe hy moontlik kon gekom het. Hy draai hom om, bestudeer die vooraansig van die huis, wat volgens die agente eintlik ’n woonstel is.

      “Ek hou van die plek,” sê hy houterig. “’n Mens sal dit jou eie kan maak.”

      “Wag tot jy binne is!” antwoord Sylvia beheers en laat val sonder meer die twee bloeisels op die sypaadjie. Toe stap sy na die houtvoordeur en sluit oop.

      ’n Klein portaaltjie lei na ’n ruim studeerkamer, ’n sitkamer, woon-eetkamer en ’n klein kombuisie. Bo is twee slaapkamers en ’n badkamer. Die plek is egter ongemeubileerd, afgesien van ’n kookplaat in die kombuis, en ’n divan en leunstoel in die studeerkamer.

      “Ek het gedink dit sal voldoende wees vir die eerste paar dae, totdat jy vir jou meubels gekoop of gehuur het,” verduidelik Sylvia toe hulle weer onder in die portaal staan.

      “Ja wat,” gee Dai toe. “Maar jy moet asseblief so gou moontlik vir my die plek meubileer. Ek gee jou ’n vry hand. Maak maar soos wat jy goed dink – ek het volle vertroue in jou!”

      Daar kom ’n geslotenheid oor Sylvia se gesig, ’n trek wat Dai in die maande wat kom, nog goed sal leer ken.

      “Ek ken nie jou smaak nie, dokter,” sê sy styf en vee met ’n vinnige gebaar ’n paar los haartjies van haar slaap af weg. “En . . . en kry iemand wat geskool is daarin om ’n vry hand te СКАЧАТЬ