Satyn Omnibus 4. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ’n hotel en selfs ’n vliegveld.”

      Dit klink beter, maar sy speel steeds duiwelsadvokaat. “Vliegveld? ’n Strook woestynsand met ’n verflenterde windkous?”

      Hy skud sy kop. “ ’n Behoorlike aanloopbaan waarop vragvliegtuie met toerusting vir die Ruacana-water­skema kan land, asook kommersiële vliegtuie. Franco self het ’n sessitplek-Beechcraft wat hy daar berg en gebruik om voorrade mee in te vlieg.”

      “En ook toeriste, as die reservaat eendag oop is?”

      “Net in ’n noodgeval. Balelapa lê op die Oshakati-Rua­cana-teerpad. Dis maklik bereikbaar vir toerbusse of privaat voertuie, behalwe in die reënseisoen van Desember tot Maart, wanneer net viertrekvoertuie sal kan deurkom. Maar dan is dit in elk geval buite seisoen en te warm vir besoekers, dan konsentreer ons op teling en rehabilitasie.”

      Aralie byt senuweeagtig op haar onderlip. “Ek het nie jou kennis en ervaring in daardie veld nie.”

      “Dit maak nie saak nie, want jy sal dit nie nodig kry nie, dis nou eers Oktober. Al wat jy moet doen, is net vir ses weke die fort hou tot ek op die been is, dis al. En dis goeie geld, strate beter as wat jy by die motel kry.”

      Enigiets sal beter wees as die derderangse motel, dink Aralie, waar die derderangse gaste dink die ontvangsdame is by die prys van die kamer ingesluit – dag en nag tot hul beskikking …

      “Wat presies sal my pligte by die reservaat behels?” wil sy weet.

      “Niks wat jy nie sal kan hanteer nie. Daar’s nie ’n verskil of jy ’n foksterriër se been spalk of ’n bok s’n nie. En ’n af vlerk is ’n af vlerk, hetsy dit ’n budjie of ’n valk is. Almal raak siek, party word gesond en party gaan dood. Dis basies dieselfde werk as wat jy in die praktyk gedoen het.”

      “Presies dieselfde, ja,” stem Aralie saam. “Net heeltemal anders.”

      “Jy het mos nog altyd van uitdagings gehou.”

      “Miskien …”

      Hy kruis sy vingers. “Beteken dit jy gaan hierdie een aanvaar?”

      Aralie sê nie ja nie, ook nie nee nie. Nog lank nie. Niel het ’n manier om dinge in pienk sellofaan toe te draai as dit hom pas, en daar’s nog te veel grys areas om met hom uit te klaar.

      “Hierdie Balelapa-reservaat van jou is anderkant die gopse. Amper in Angola! Noag sal die ent pad soontoe nooit maak nie. Hy het amper nie eens vandag die hospitaal gehaal nie.”

      “Noag?” frons Niel. “Leef die ou oliebol nog?”

      “Op genade.” Sy huiwer, wetend sy moenie in die verlede teruggrawe nie. Dit bring net nuwe seer waar die rowe al toegegroei het. “En die plaasbakkie?” vra sy tog.

      “Lankal ’n hoenderhok in iemand se agterplaas. Franco is op die oomblik in Walvisbaai vir sake. Ek sal hom vra om jou met die terugvlug op Windhoek se lughawe op te laai.”

      Sy trek ’n gesig. “Jy weet ek en ’n vliegtuig is nie maats nie. Is daar nie ’n trein of bus wat ek kan haal nie?”

      Hy skud sy kop. “Dis net ’n kort hop. Jy sal skaars in die lug wees, dan land julle al weer.”

      Twee dae niks eet nie en voor die tyd ’n kalmeerpilletjie drink, neem Aralie haar voor. Maar dis later se probleem. “Is jou baas tevrede met die idee van ’n plaasvervanger?”

      “Ja wat, hy’s nie moeilik oor daardie soort ding nie.”

      Aralie kyk na haar eks, wat weggedraai het om ’n sluk te neem uit die bottel koeldrank wat op die bedkassie staan. Seker sy ma wat dit gebring het. Iets stem haar onrustig. Was dit ’n toevallige woordkeuse, of skuil daar iets meer agter Niel se woorde?

      “Oor watter soort dinge is hy moeilik?” steek sy voelers uit.

      “Niks, hy’s ’n ou wat krisisse met sy linkerhand hanteer.”

      “Het jy hom gesê jou gewese vrou is die plaasvervanger?” dring sy aan.

      Niel hou opeens sy kop vas. “Bietjie duiselig …” mompel hy. “Seker vertraagde skok.”

      Sy spring op. “Moet ek die suster gaan roep?”

      “Toe maar, sal nou-nou reg wees …”

      Sy buk oor hom en lê haar hand op sy voorkop. Hy is nie koorsig nie. Die sny teen sy kop lyk nie diep nie, maar is dalk as gevolg van ’n harde stamp wat harsing­skudding kon veroorsaak het. Of daar kan inwendige beserings wees.

      Niel se ooglede flikker terwyl hy Aralie onderlangs dophou. Haar hare hang los oor haar skouers en die laatmiddagson tel die brons liggies daarin op. Haar vel is satynglad, koel en sag – dit weet hy uit eerstehandse ervaring. Voeg daarby die paar dromerige lemmetjiegroen oë met die lang wimpers, en sy is nou selfs begeerliker as destyds.

      Hy wonder wat haar reaksie sal wees as hy haar vooroor sou trek sodat sy bo-op hom land. Dit sal hemels wees om weer daardie sagte kurwes teen sy lyf te voel en haar hare te ruik, haar te soen en in sy arms vas te hou. ’n Siddering trek deur hom en sy asem slaan in sy keel vas. Hy is te bang om dit te waag, bang vir sy eks se reaksie en nóg banger vir daardie suurpruimsuster met die spuitnaald wat sy soos ’n wapen gebruik. Om die versoeking te weerstaan knyp hy sy oë toe.

      “Niel?” vra Aralie bekommerd en raak aan sy wang. Hy lê so onnatuurlik styf en sy asem klink rukkerig …

      Niel kan homself nie keer nie. Hy vang haar hand in syne en druk dit teen sy mond. Sy lippe streel liefkosend oor die rugkant en oor haar vingers. Dan draai hy dit om en druk ’n passievolle, koorsige warm soen in haar palm.

      “Ek het jou lief,” fluister hy gesmoord. “Ek sal nooit ’n ander vrou in jou plek kan stel nie.”

      In plaas daarvan om ’n vlammetjie in haar aan te steek, is Aralie geïrriteerd. Sy wikkel haar hand los.

      “As jy vryerig en soenerig is, makeer jy niks. Hou op om my vrae te ontduik en my aandag af te lei. As jy wil hê ek moet jou help, moet jy eerlik met my wees. Is jou werkgewer moeilik – van die soort wat sy pond vleis eis?”

      Hy kies sy woorde en probeer dit taktvol stel. “Franco kan soms nogal … geldend wees, as mens droogmaak.”

      Sy kyk agterdogtig na hom. “Geldend? Is dit ’n ander woord vir dominerend?”

      Hy sug. “In alle eerlikheid, Ralie: dink jy hy sou kon bereik wat hy het as hy ’n slap jellievis was? Dis nie soseer ’n geval dat Franco moeilik is nie, net dat hy hoë standaarde stel, omdat hy self so kundig en bekwaam is. Toe ek die naweek op Balelapa was, kon ek nie glo wat hy in minder as ’n jaar in daardie woesteny reggekry het nie. Hy het natuurlik die geld om dit te doen, maar ’n ou moet ook die deursettingsvermoë en kennis hê.”

      “Het hy kennis van veeartsenykunde?”

      “Genoeg om die reservaat aan die gang te hou, maar hy het ’n gekwalifiseerde veearts nodig. Franco is reguit en sonder tierlantyntjies. Wat jy sien, is wat jy kry. Moet hom net nie kwaad maak nie, anders beter jy weghol en in die naaste boom klim.”

      Niel ken sy eksvrou. СКАЧАТЬ