Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Ek is Alicia Francke.”

      “Lena Aucamp.”

      Nou kan sy Lena behoorlik beskou. Die meisie wat aan Jacques behoort. En Jacques aan haar.

      Sy is mooi, maar op ’n natuurlike manier. Sy sal nie werk as model vir ’n voorblad nie, maar het ’n onbetwisbare hartlikheid. Die soort meisie wat mans graag aan hul ouers voorstel.

      Lena Aucamp dra feitlik nie grimering nie. Sy het dit nie nodig met daardie sterk gelaatstrekke nie. Sy is ongekunsteld, met fyn sproete. Of dan ligte suggesties van sproete. En sy dra gemaklike klere, loop kaalvoet, haar sandale eenkant.

      Die olieverfskilderye het ’n effens naïewe aanslag, byna kinderlik. En dis kleurvol. Getuig van liefde vir die lewe. Lena hou van natuurtonele, grasvelde, klein dorpies, maar daar is ook skilderye van Newtown wat die voorstad baie mooier laat lyk as wat dit in werklikheid is. Hoe iets geïnterpreteer word, hang af van deur wie se oë dit gesien word.

      Toe gewaar Alicia die skets op die tafel. Jacques wat teen sy fiets leun. Sy moet haarself keer – loop eers kamtig daarby verby, toe draai sy terug en tel dit op.

      “Interessant.” Sy probeer haar stem normaal hou.

      “Dankie.”

      “Hoeveel kos dit?”

      “Dis nie te koop nie.”

      Alicia sit dit teleurgesteld neer en kyk verder rond. Sy hou inderdaad van Lena se skilderye. Onbewustelik het Lena Aucamp ’n styl wat goed op ’n boek se omslag sal lyk. Die kleure is helder, die kwasstrepe duidelik, soms dik, en die onderwerpe mooi. Veral die treine.

      “Ek sien jy hou van treine?”

      “O. Dis eintlik Jacques se invloed. Hy,” sy glimlag, “is ’n vriend van my.”

      Alicia kyk weer na die skets. Dit is duidelik met liefde en baie emosie geteken.

      “Net ’n vriend?” spot sy.

      “Ons is saam.”

      Lena bloos.

      “Ek hou regtig baie van jou werk, Lena.”

      Lena neem die skets van Jacques en sit dit onder ander sketse asof sy bang is Alicia loop daarmee weg.

      Alicia bestudeer elke skildery noukeurig. Sy sal hiermee kan werk.

      Toe oorhandig sy vir Lena haar kaartjie. “Ek is ’n uitgewer. Ons is altyd op soek na nuwe illustreerders vir boekomslae. Sou jy omgee om ’n proeflopie te doen?”

      “ ’n Proeflopie?”

      Alicia knik kamtig onbetrokke. “Ek stuur ’n hoofstuk of wat van ’n ongepubliseerde roman en ons kyk waarmee jy te voorskyn kom?”

      Lena lyk gretig en verbaas. “O, ja. Dankie. Ek sal graag wil.”

      Dit was makliker om haar oor te haal as vir Jacques.

      “Ek neem aan jy het ’n e-posadres?”

      “Op my kaartjie wat jy het.”

      “O ja, natuurlik.”

      Alicia is nou nog ’n treetjie nader aan Jacques. En toe, kamtig weer neutraal: “Die vriend van jou. Hy lyk na die romantiese tipe.”

      Lena glimlag. “En hoe.”

      Die manier waarop Lena hom geskets het, getuig van liefde. Van ’n romantiese siening. Natuurlik is Jacques mooi. Maar soos sy hom op daardie skets geteken het, lyk hy eerder na ’n held in ’n romantiese storie. Geïdealiseer. Te goed en te mooi om waar te wees.

      “Hoe het julle ontmoet?” vra Alicia terloops.

      “Op skool.”

      “O. ’n Skoolkys?”

      Lena knik.

      “Hy lyk na die vriendelike tipe.”

      “Jacques is net Jacques. So gemaak en so wonderlik gelaat staan.”

      Interessant.

      “Wel. Ek hoop ons werk dalk eendag saam.” Sy voeg haastig by: “Ek en jy.”

      “Dankie. Mens weet nooit.”

      Terug in haar kantoor stuur Alicia vir Lena die eerste drie hoofstukke van ’n nuwe roman elektronies aan met die opdrag: Kyk of jy die gevoel kry en of dit met jou praat. Hoe dink jy moet die omslag lyk? As jy wil, stuur iets? Ek plaas jou onder geen verpligting nie. Ek is maar net ontvanklik vir nuwe style.

      Die volgende oggend ontvang sy twee voorstelle vir omslae van Lena. Sy kan dit self eintlik nie glo nie, maar sy hou van albei. Sy skakel haar.

      “Kan jy illustrasie twee bietjie aanpas? Maak die kleure helderder. Die boom moet duideliker en groter wees, tipies Afrika, jy weet? Nie so maer nie, maar oorheersend met ’n knoetserige stam. En die son meer pertinent, nie verskuil agter die takke nie. Neem die frons van die karakter se gesig weg. Dit laat haar oud lyk. Onvergenoeg. Sy is eintlik die heldin, nie ’n treurkoekie nie.”

      “Graag,” antwoord Lena.

      Dit was maklik.

      Alicia ontvang die nuwe illustrasie die volgende dag. Sy wag ook onbewustelik dat Jacques haar moet skakel en sê dat hy haar graag wil sien. Dat hy besluit het om wel te publiseer. Maar niks gebeur nie.

      Toe Alicia Lena se aangepaste illustrasie aan haar pa voorlê, knik hy. “Mooi aanslag, dink jy nie, ounooi? Natuurlik. Bietjie naïef, maar kleurvol. Aandagtrekker. Sal uitstaan tussen ander omslae.”

      ’n Week later gee sy Lena opdrag om nog ’n boek se buiteblad te ontwerp. Ook dit word aanvaar, wat Alicia uiteindelik die verskoning gee waarna sy gesoek het.

      “Ek eet graag saam met my illustreerders. Hou daarvan om bietjie nader kennis te maak. Wat doen jy Donderdagaand?”

      “Niks.”

      “Kom eet by my. Dis in Saxonwold. Nommer 13, Alistair Road.”

      “Kan ek my vriend saambring?”

      Moet net nie te entoesiasties klink nie. Alicia haal ’n slag asem en probeer ongeërg klink. “Natuurlik.”

      En so sal sy Jacques Rynhard weer “toevallig” ontmoet.

      Woensdagaand slaap sy byna glad nie en Donderdag gaan Alicia vroeg huis toe.

      Sy kook vir die eerste keer in weke, maak haar gunstelingresepte, sorg dat die tafel keurig gedek is en haal die eksklusiewe eetstel uit wat haar pa vir haar uit Turkye saamgebring het. Berei ’n keurige slaai met vars bestanddele. Bestee ekstra aandag aan die plek waar sy Jacques gaan laat sit, haal haar duurste kristalglase uit Venesië uit en plaas die servette wat sy in Rusland gekoop het op die kleinbordjies. Sy streel effens daaroor, asof sy aan Jacques raak.

      Stiptelik СКАЧАТЬ