Die glasappel. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy ouers hom geleer het, is dat jy nie aan ’n meisie slaan nie. Nie eers jou suster nie.

      “Maar ek het besef jy sal binne ’n japtrap klaarspeel met so ’n stok tensy dit so lank is soos die stokke wat hoogspringers gebruik.”

      Theo wink na die kelner. “Koffie,” sê hy hees.

      “Vir my ook, dankie,” glimlag sy.

      Theo vryf oor sy neusbrug, want hy voel weer ’n hoofpyn klop.

      “Ek het toe jou advies gevolg,” verander sy die onderwerp. “Ek het nou ’n motor en is nie meer op ander mense aangewese nie. Dis nogal lekker.”

      “Ek is bly,” sê hy.

      “Geen toetse was nodig nie,” gaan sy voort. “En ek hoef nie te gewag het nie. Ek het die motor na werk gaan haal.”

      “Dit ís vinnig,” stem hy saam. “Het jy toe teen die Rolls besluit?”

      Sy lag asof hy baie snaaks is. “Dit was nooit ’n oorweging nie. Nee, ek het presies gekry wat ek wou hê. En die een wat hulle gehad het se kleur was reg.”

      “Inderdaad,” sê hy sardonies. “Dit het nie met jou uitrusting gebots nie.”

      “Dis nie belangrik nie,” sê sy streng. “Die gevoel moes net reg wees. Die aura.”

      “Die aura?” vra hy flou. “Het motors auras?”

      Sy knik. “Natuurlik. En myne s’n is vriendelik, veilig en oorkoepelend.”

      Hy weet heeltemal nie wat om hierop te antwoord nie.

      “Jy kon my gewaarsku het oor betaling,” sê sy en klink weer soos ’n onderwyseres wat wil weet waarom iemand nie sy huiswerk gedoen het nie. “Ek wou bank toe gaan om kontant te trek, maar hulle sê toe ’n tjek is goed genoeg.”

      “Finansiering kan ingewikkeld wees,” sê hy oorstelp. “Ek het nie geweet . . . ek bedoel, jy het nie gesê wat jy in gedagte het en wat . . .”

      “Dis in orde. Ek moet sê ek is baie gelukkig en wil nou net die hele tyd rondry. Jy moet net sê as ek jou na die tyd by jou kantoor kan aflaai.”

      “Nee dankie, ek stap sommer. My kantoor is hier naby. Dis waarom ek altyd hier eet. Wel, gewoonlik.”

      Sy leun effens vorentoe sodat sy deur die groot glasvenster van die restaurant kan kyk. “Daar staan sy,” en sy wys na buite. “Sien jy? Die witte.”

      As hy vantevore sprakeloos was, is hy nou sy asem kwyt. Die motor wat daar staan, is die motor waarvan hy nog altyd droom. “Is dit . . .?” Hy wys na buite en dan na haar. “Is dít jou nuwe motor?”

      Sy knik ingenome. “Vreedsaam, dink jy nie?”

      Vreedsaam is nie die woord wat hy sou gebruik het nie, dink hy, heeltemal oorstelp. “En jy het dit . . . en jy wou dit kontant koop?”

      “Wel,” sê sy onseker. “Ek het gedink miskien beskou hulle tjeks as sommer net stukkies papier. Ek bedoel, dis mos maklik om te maak asof jy wel die geld in die bank het en as hulle dit gaan inbetaal, gryp die klerk hulle en sê daar is niks in die rekening nie en wat dan?”

      “Wat bedoel jy: en wat dan?”

      “Dan is die handelaar sy geld kwyt.”

      Theo begin voel hy is ook op ’n ander planeet en hy is baie bly toe die pot sterk swart koffie voor hulle neergesit word. “Die handelaar sal doodseker maak, glo my.”

      “Presies,” glimlag sy, bly dat hy nou verstaan. “Ek het vir hom gesê ek is nie iemand wat hoogverraad pleeg nie, maar hy kan die bank bel en hy het.”

      Sy brein voel asof ’n spinnekop daarin nesgemaak het en hy soek tussen die taai drade na iets werkliks. “Hoogverraad is iets heeltemal anders,” begin hy. “’n Mens noem dit geldverduistering.”

      “Soos die son of maan?” vra sy.

      Hy kreun en skink vinnig koffie. “Nie heeltemal nie, nee. Om geld te verduister, is nie dieselfde as ’n sonsverduistering nie.”

      Sy lag. “Ek weet. Ek terg jou net.” Haar gesig word strenger. “En sy is nie ’n dit nie, sy is ’n sy.”

      “Wie is ’n sy?” vra hy verward.

      Sy beduie deur die venster na die motor wat sereen in haar aura langs die randsteen staan. “My kar.”

      “Is ’n vrou?”

      “Wel, vroulik, ja. Definitief nie manlik nie.”

      “Ek het nie geweet motors het ’n geslag nie.”

      Sy kantel haar kop skuins en kyk na hom oor die rand van haar koppie. “Ek weet, julle mans besin nie regtig oor die lewe nie.”

      Theo kyk af in die diepte van sy koffie. Dis gerusstellend swart, dit ruik na koffie, dis bekend. Hy wil nie weer opkyk nie, want hy weet nie waar om te begin nie. Hoe kan ’n bibliotekaresse so ’n motor koop, kontant of andersins?

      “Maar om terug te kom na Jenny,” sê sy.

      “Ek wil nie terugkom na Jenny nie. Jenny is iets van die verlede.”

      “So gou?” vra sy fronsend. “Hou jy hulle nie normaalweg langer nie?”

      “Jy praat asof hulle . . . of meisies ’n kommoditeit is. Asof dit . . . hulle troeteldiere is wat ek vir ’n week of twee uitprobeer en dan . . .”

      “Maar is dit nie hoe jy hulle beskou nie?” vra sy onskuldig.

      “Nee!”

      “O,” sê sy en kyk vroom af na haar koffie. “Is daar nog koffie? Dis regtig die lekkerste koffie. Ek kan sien waarom jy altyd hiernatoe kom.”

      “Ja,” sê hy en skink hulle koppies ’n tweede keer vol.

      “Het jy ’n kerfstok?” vra sy belangstellend. “Toe ek so daarna soek, het ek skielik gedink, maar jy het seker al so iets. Jy lyk na die man wat alles het. Of het jy net ’n klein swart boekie? Dit is mos swart, is dit nie? Of het ek dit verkeerd?” Sy frons ingedagte. “Rooi, miskien?”

      Hy gee die stryd gewonne. “Tradisioneel swart, ja.”

      “En hét jy so ’n boekie?”

      “Nee.”

      Sy kou haar lip. “Dan moes ek miskien daarvoor gesoek het. My ma het altyd gesê ’n skinkbordlappie is voldoende. Of iets soos ’n skinkbordlappie. Miskien ’n mooi handdoekie of waslappie.”

      “Vir wat?” vra hy ongrammatikaal.

      “As dankie-sê-geskenk.”

      “Ek wil nie handdoeke hê nie. Ook nie waslappies nie. Aangesien jy nie ’n genooide gas was nie, is die hele kwessie van ’n geskenk nie van toepassing nie.”

      “Dit СКАЧАТЬ