Die seewind se lied. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ stel nie in die dorp belang nie,” sê sy van nuuts af vererg.

      “Jy sal, as jy eers sien wat ons alles hier het.”

      Sy luister vaag terwyl hy haar begin vertel van hul dorp se museum en warmwaterswembad, maar raak tog gaandeweg meer ontspanne. En toe hul glase leeg is, stap sy agter hom aan na sy huis toe. By sy voordeur steek hy egter vas.

      “Ek het skoon vergeet ek het nie ’n motor nie. Ek sal tant Mienie s’n moet leen. Wag jy hier, ek gaan haar gou vra.”

      Elmien kyk hom verslae agterna toe hy na tant Mienie se huisie toe stap. Maar natuurlik, wat het sy verwag? ’n Man wat nie werk nie kan tog nie ’n motor bekostig nie. Hy kan seker nie wag dat arme tant Mienie haar laaste asem moet uitblaas nie. Wat ’n grap sal dit nie wees as hy niks van haar erf nie! Dit lyk in elk geval nie of hy genoeg sal kan erf om ’n motor te koop nie. Miskien sal hy dit darem kan doen as tant Mienie al haar besittings én die huis aan hom bemaak. Of het die huis aan Schalk behoort?

      ’n Bloedrooi sportmotor wat stadig in die straat af gery kom, trek haar aandag. Sy neem nie veel notisie van die bestuurder nie, maar merk darem dat dit ’n vrou met blonde hare is. Sou sy dalk ’n adres soek? wonder Elmien. Maar toe die motor skielik versnel en sy Wynand sien aankom, vergeet sy daarvan.

      Wynand weet niks van die bejammerende gevoel wat Elmien jeens hom koester toe hulle ’n ruk later in tant Mienie se afgeleefde ou blou motortjie deur die strate ry nie. Hy gaan wys vir haar die plekke langs die see waar die woonwaens soos sardientjies ingeryg staan en ry daarna deur Bay View voordat hy koers kies Mosselbaai toe.

      “Die gebied waar ons nou ry, word Voorbaai genoem,” sê hy vir haar terwyl hulle wag dat die verkeerslig na groen moet oorslaan. “Hierdie gebou links van ons is Langeberg se inmaakfabriek. Hier word produkte soos mielies, erte en bone verwerk en geblik.”

      ’n Rukkie later wys hy vir haar waar Diasstrand op hul linkerkant lê. Nog verder, De Bakke- en Santosstrand. Hy gaan maak ook ’n draai by Die Punt en wys vir haar die Vlermuisgrot onderkant die ligtoring.

      “Ek was op ’n keer op Mosselbaai,” sê Elmien. “Maar al wat ek vaag onthou, is dat ons by die Posboom was waar die bemanning van destyds se skepe vir mekaar boodskappe gelos het.”

      “Ja, hy is vandag nog daar. Ek sal hom nou vir jou gaan wys.”

      Op pad na die Posboom hou hy egter eers stil om vir haar die hawe en stasie te wys.

      “Dis ’n snaakse boot wat daar lê,” beduie Elmien na die langwerpige roesbruin skip waar dit tussen die kaai en Robbe-eiland op die spieëlgladde branders lê.

      “Dis ’n olietenkskip. Hier kom baie van hulle. Hulle ver-skeep Mossgas se produkte.”

      “Hoekom kom lê hy nie in die hawe nie? Hier is mos plek vir hom.”

      “Die produk word sommer daar deur onderwater-pypleidings in hom ingepomp.” Hy kyk na haar en sien hoe sy haar hare agter haar nek lig asof sy met die gebaar koeligheid soek. “Dis warm. Ek dink ek gaan gou vir ons koeldrank koop. Wil jy saamkom, of wag jy hier vir my?”

      “As jy nie omgee nie, wag ek hier. Die uitsig is so mooi, ek kan my verkyk.”

      “Hou die motor se sleutels by jou,” sê hy vir haar. “Ek sal nie lank wegbly nie, maar dan kan jy darem sit as jy moeg raak.”

      Sy kyk hom agterna terwyl hy wegstap. Hy het weliswaar nie ’n wafferse huis nie, hy is werkloos en hy besit nie eens ’n motor nie, maar hy is darem nie heeltemal ’n ghwar nie, want hy is nogal netjies op sy persoon en hy kan selfs gaaf wees as hy wil. Haar blik dwaal terug oor die see. Die water is stil vandag, seker oor die wind die vorige aand weer gaan lê het, dink sy. Dis ’n mooi prentjie voor haar: die see met die wasige blou berge op die agtergrond. Sy het nie gedink Mosselbaai is so ’n pragtige dorp nie. Dit moet heerlik wees om hier te kan woon. Om elke dag die see te kan sien en …

      Sy weet nie dat Tom Prinsloo nader kom toe hy die verweerde motortjie herken nie, en skrik haar yskoud toe iemand skielik hier reg agter haar rug praat: “Mirrag, mêrrem. En as mêrrem nou so allenig hier staan?”

      “Ek … e … staan sommer,” sê sy lugtig vir die man met die visstok oor sy skouer. Sy mik vir die motor, maar sy sal teenaan hom verby moet loop. Daar is darem baie ander mense en motors in die omtrek, maar sê nou hy haal ’n pistool uit?

      “Is mêrrem van die wêreld, of is mêrrem ôk by die holiday?”

      “By die holi … Ek bedoel, ja, ek is met vakansie hier.”

      “Het mêrrem darem toe geproe hoe smaak ons se sie se vissies?”

      “Ja, ek het gisteraand vis geëet.”

      “By mêrrem Mienie Schoeman?”

      Elmien gaap hom aan, haar vrees skoon vergete. “Ken jy haar?”

      Sy kop knik. “Nie heeltemal so goed as vir haar se seun nie, maar darem.”

      “Watter seun?” vra Elmien vinnig.

      “Mister Schalk. Hy’t mos vir my geleer vis vang. Jare gelede! Maar die vis willie vandag bytie. Ek had my lyn daar by die kaai in, maar dis ’n houpless kys.”

      Elmien se nuuskierigheid is geprikkel. “Hoe oud was die … e … mister Schalk toe jy hom geken het?”

      Tom haal sy pet af en krap sy kop. “Seker so vyftien, sestien, daar rond.”

      “Was hy … Ek bedoel, watter soort mens was hy? Het hy baie gejok en so aan, of …?”

      Tom lag. “Hy was baie slim, vo trieks. Hy’t gewiet hoe om die vissies te laat byt.”

      Elmien sal hom graag verder wil uitvra, maar sy is bang om te eie met hom te raak. Sy weet ook nie mooi hoe om van hom ontslae te raak nie. Dis duidelik dat hy nie haastig is om te loop nie.

      “Daardie wit sementblokke wat daar onder lê, wat is dit?” vra sy dus en beduie in die rigting van die hawe.

      “O, daar regs van die jettie? Dis mos die dolosse. Daar’s baie praatjies, solat ek ôk nie mooi weet wat hulle daarmee gaan makie. Pirty mense sê hulle gaan die jettie regmaak omdat hy ytmekaar wil val. Anner mense sê hulle gaan hom verder die see inbou solat die groot skyte ôk die hawe kan binnekom. Maar daar’s ôk stories dat hulle die Hartenbosrivier gaan uitbunker tot by die stinkdamme. ’n Man sal sieker maar nie die waarheid hoor voorlat hulle ’n begin maak met die verannerlike dinge nie. Ma sê vir my, van waar is mêrrem nou eigentlik?”

      “Ek kom van Brakpan af.”

      “So, mêrrem is wat hulle sê ’n Vaalpens. Dan ken mêrrem siekie nie van armoede nie. Hulle sê mos vir my die Transvalers het baie sjeld.”

      Nou gaan hy seker begin bedel, dink Elmien by haarself. Maar hy sug net en sit sy visstok oor op sy ander skouer.

      “Mêrrem moet goed wees vir die ou mêrrem. Gister, toe ek onthou wie sy is, toe dink ek by myselwers: Tom Prinsloo, mêrrem Mienie gaan dit nie meer lank makie.” Hy lig sy pet. “Dra tog maar my groetnis vir haar mie. Tot siens, mêrrempie.”

      Elmien voel verlig toe hy loop, maar kyk hom tog spytig agterna. СКАЧАТЬ