Spoelgoud. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy hand en grinnik: “So jy wil ook agter die goudwolwe aan Spitskop toe! Nou ja, ek kan jou seker nie keer nie. Kom ons gaan huis toe, dan vertel ek jou hoe jy daar kan kom.”

      Al geselsend begin die drie aanstap in die rigting van die huis.

      Dolf voel effens in die skadu langs hierdie stil man. Hý is nog jonk, baie jonger as Shannon, en hy weet dat hy nie so ’n indrukwekkende figuur skep nie; daarom probeer hy sy tekortkominge agter ’n ruwe houding verberg.

      Shannon is ’n lang, lenige man met swart hare en deurdringende groen oë. Hy het die stil selfversekerdheid van iemand wat al baie in sy lewe ervaar het ten spyte van die feit dat hy nou eers in sy laat twintigerjare is.

      “Gee vir ons koffie, Beth,” sê Dolf toe hulle in die kombuis kom. “Ek is dors!”

      Shannon betrag hom stilswyend toe Beth omdraai om die koffie te gaan maak. Toe wend hy hom tot Beth: “Dankie vir die voer, hoor!”

      Beth probeer met ’n geproes die rook uit haar gesig hou terwyl sy die vuur aansteek. Sy glimlag en knik met haar kop.

      “Dit was lekker, meneer Shannon.” Sy draai weer haar rug op hom, en hy staar ’n paar oomblikke lank ingedagte na haar.

      Dolf is besig om oor Spitskop te praat toe Beth die blikbekers met koffie voor hulle neersit. Haar broer ignoreer haar, maar Shannon bedank haar met ’n warm glimlag. Sy gaan sit buite op die kliptafel om haar koffie te drink, en luister met die een oor na wat die twee mans gesels. Hul stemme kom na haar deur die oop deur en hier en daar hoor sy bekende name wat genoem word. Die gesprek interesseer haar nie eintlik nie. Sy wens net Dolf wil ophou praat en iets gaan doen sodat sy ’n gewigtige saak met Shannon kan bespreek. Nou sit hulle en klets oor die mense wat voorheen hier gebly het.

      “Nonnatjie!”

      Sy swaai om en sien April skuins agter haar staan.

      “Wat is dit, April?”

      “Ek het klaar die bok afgeslag,” sê hy met ’n breë glimlag. “Wat moet ek met die vleis doen?”

      Beth wip van die tafel af en sit haar beker neer.

      “Bring maar hierheen, April. Ons kan hom sommer hier op die tafel opsny.”

      Kort na middagete maak Shannon aanstaltes om te loop. Beth onthou dat sy nog ’n saak met hom wou bespreek, en vererg haar effens vir Dolf wat nog steeds hier sit. Hy het tog baie dinge om te doen, en sy wil nie voor hom met Shannon praat nie.

      Beth laat die twee mans alleen en draf na die klipkraaltjie toe, maar loer kort-kort oor haar skouer terug huis toe. Sy gaan na ’n plek in die kraalmuur waarvan net sy weet.

      Toe die vier Colman’s-mosterdblikkies vol spoelgoud voor haar lê, is sy skielik onseker. Sal Shannon dit vir haar kan doen? Sy byt op haar onderlip, frons diep en steek een blikkie in haar roksak. Sy móét iemand kry om te help, en hy is nou die enigste. Wie weet hoe lank sy nog sal moet wag voordat hier weer iemand verbykom? Dit kan maande duur! Buitendien, sy ken Shannon darem nie net van vandag af nie.

      Met die kosbare mosterdblikkie vol goud in haar sak, stap sy terug huis toe.

      Die oomblik toe sy onder die afdak instap, kom Dolf en Shannon by die kombuis uit. Beth voel hoe haar hart wild teen haar ribbes klop toe haar broer na die hoek van die huis stap en in die rigting van die kraal kyk.

      “Meneer Shannon …”

      Hy draai na haar toe.

      “Ja?”

      Beth kom stadig nader, hou haar hand om die blikkie in haar sak gevou. Dolf kyk om. Daar is ’n ergerlike uitdrukking op sy jong gesig, en byna begewe haar moed haar. Shannon wag dat sy moet praat.

      Sy sluk hard aan die benoudheid in haar keel, en draai haar rug op Dolf.

      “Ek wil jou ’n guns vra, meneer Shannon,” sê sy vinnig asof sy bang is Dolf sal hoor.

      Shannon kom vlak voor haar staan.

      “Wat is dit, Beth?”

      “Ek … ek wil vra of … of meneer een van my blikkies goud vir my sal verkoop, asseblief, meneer Shannon?”

      Sy het amper fluisterend gepraat, en Shannon moes mooi luister om te hoor wat sy sê. ’n Oomblik lank staar hy haar oorbluf aan en skud dan sy kop.

      “Ek sal graag wou help, maar ek weet nie wanneer ek weer hier verbykom nie.”

      Beth se gesiggie vertroebel.

      Dolf kom met sy hande in sy sakke na hulle toe aangestap.

      “Wat neul jy tog nou al weer, Beth?”

      Sy kyk net angstig in sy rigting, maar antwoord hom nie. Dan draai sy weer na Shannon toe: “Asseblief, meneer,” pleit sy, “ek weet nie of hier ooit weer iemand verbykom nie. Meneer mag dalk die laaste wees.”

      Hy staan ingedagte na haar en staar. Dolf kom staan by hulle. Sy gesig voorspel niks goeds vir sy suster nie, maar sy ontwyk sy oë.

      Shannon vra: “En as ek nóóit weer kom nie?”

      “Meneer sal weer kom!”

      Hy glimlag effens.

      “Dis ’n groot ding om te aanvaar.”

      Sy slaan haar oë neer. “Ek weet.”

      “Goed, Beth, ek sal dit vir jou doen. Maar dit kan lank duur voordat ek weer hier kom.”

      “Dit maak nie saak nie.”

      Dolf het die hele gesprek aangehoor, maar geen kop of stert daarvan uitgemaak nie. Nou kyk hy fronsend na sy sussie, en wonder wat sy in die mou voer.

      Beth kyk onseker na haar broer. Hy gaan moeilikheid maak as sy die blikkie uit haar sak haal, maar Shannon is hier. Hý sal haar beskerm. Versigtig trek sy haar hand uit haar sak, hou dit na hom uit. Op haar palm lê die blikkie met fyn korreltjies goudstof om die rand van die dekseltjie. Dolf snak na sy asem.

      “Waar kry jy dit?” vra hy skerp.

      “Dis myne, Dolf,” antwoord sy bewerig. “Dis myne en meneer Shannon gaan dit vir my verkoop.”

      Dolf se kop ruk op.

      “O so! Jy vertrou mý nie, nè?”

      Beth kyk pleitend na Shannon, maar hý sê niks, neem net die blikkie, haal die dekseltjie af en beskou die inhoud in die middagson.

      “Ek weet van ’n koper wat jou ’n goeie prys sal betaal,” sê hy.

      Beth se oë glinster.

      “Dan sal jy dit vir my verkoop?”

      Hy glimlag gerusstellend.

      “Ja, ek sal.”

      Dolf gryp na die blikkie, maar Shannon ruk sy hand terug.

      “Gee СКАЧАТЬ