Annelize Morgan Omnibus 5. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is dit nou somer … of so het iemand haar vertel. Dis vreemd om te dink dat die winter hier in Spanje nou net begin en daar ver in die suide is dit reeds somer.

      Haar ouers en suster kan nog nie in die Kaap wees nie, dink sy. Hulle sal maar slegs ’n paar dae voor haar die Kaap bereik en dan sal hulle saam hulle nuwe lewe kan begin. Hulle sal gratis grond kry, en saad en implemente, en daarmee kan hulle baie spoedig ’n goeie bestaan maak. In Frankryk was daar nie meer ’n toekoms vir hulle nie. Haar pa het alles verloor en hulle moes van voor af begin, maar hulle kon nie. Sonder geld kan ’n mens nie van voor af begin nie en daarom het hulle besluit om na die Kaap te gaan. Dit was ’n belangrike besluit, maar hulle was dit almal eens.

      Nicole glimlag. Hulle gesin het nog altyd oor alles saamgestem. Sy kry net vir Camille, haar suster, jammer. Joseph du Toit was ’n goeie jongman en Camille moes hom ook in Frankryk agterlaat. Sy self het later vertrek omdat sy by vriende in Parys gekuier het en dít is nou die uiteinde daarvan. Sy moet alleen op ’n Spaanse skip reis.

      Sy het die persoon nie hoor nader kom nie en skrik toe ’n hand skielik om haar mond gaan. Haar eerste gedagte is aan Consuelo en haar hand gaan na die kris in haar tabberd.

      “Jy maak foute, señorita,” sê ’n growwe manstem hier by haar oor. “’n Meisie moenie snags so alleen op die dek ronddwaal nie.”

      Sy probeer uit die greep kom, maar hy is te sterk vir haar. Dan word sy skielik omgeruk en probeer die matroos haar omhels. Sy gil en keer hard voordat sy hand weer om haar mond klap. Sy knipper haar oë van pyn en toe sy weer wil gil, slaan hy haar hard deur die gesig. Dan ruk hy haar weer orent en die volgende oomblik druk hy sy mond hard oor hare.

      Nicole krap na sy gesig en hy brul van pyn toe hy haar loslaat. Hy laat hom egter nie so maklik afskud nie en kry haar weer aan haar arm beet toe sy wil weghardloop. Sy verloor haar balans en hulle val op die dek neer. Hy pen haar arms bokant haar kop vas en druk met sy knie in haar maag.

      “Nou sal ons sien wie is baas!” sis hy woedend.

      Sy staar net ’n sekonde lank na die bebaarde matroos bokant haar, sy wilde oë en mond waarin ’n paar tande makeer en dan gil sy weer hard en deurdringend.

      Hy vererg hom en klap haar weer ’n keer. Haar kop ruk eenkant toe en dan skop sy na sy maag. Hy krul van pyn, maar verslap nie sy greep op haar gewrig nie.

      “Jou vervlakste klein rissie!” sis hy toe hy orent kom en haar aan haar arm agterna trek. “Ek sal jou wys wat ek maak met meisies wat my skop!”

      Nicole gil nie meer nie. Dit lyk asof almal aan boord doof geword het en dit het geen sin om hulle aandag te probeer trek nie. Sy sal self uit hierdie ding moet probeer kom.

      Hy sleep haar na die reling van die skip en probeer haar daar oorboord gooi. Sy maak haar rug krom en laat die reling haar teen haar maag druk. Sodoende maak sy dit vir hom moeiliker om dit reg te kry. Hy is egter sterk en sy weet dat hy haar met gemak bo-oor sal kan lig as hy haar voete beetkry. Toe hy na haar voete gryp, skop sy hom teen die voorkop dat hy agteruit steier.

      Nicole draai om sodat sy met haar rug teen die reling staan en wag hom in. Hy kom brullend vorentoe om haar met een hou oor te stamp, maar sy gee rats pad en hy loop hom half disnis teen die tralies.

      Terwyl die matroos sukkel om die dronkheid uit sy kop te kry, hardloop sy na die trap wat na die kasteel lei en loop haar in Da Silva vas. Hy kyk vinnig van haar na die matroos wat intussen orent gekom het.

      “Wat gaan hier aan!” klap Da Silva se stem ysig deur die nag.

      Die matroos staar vreesbevange na sy kaptein.

      “’n Klein geskilletjie, señor,” sê hy onseker. “Dit was net ’n klein geskilletjie.”

      Twee matrose verskyn agter Da Silva en die kaptein draai na hulle.

      “Neem hom na die ruim. Ek sal later met hom afreken.”

      Hulle sleep die protesterende matroos weg en dan is Da Silva en Nicole alleen.

      “Wat het gebeur?” vra hy sonder ’n sweempie van simpatie in sy stem.

      “Hy wou my soen en toe ek weier, wou hy my oorboord gooi.”

      “Jy waag baie om snags alleen op die dek rond te dwaal,” sê hy kil.

      Sy draai woedend na hom.

      “Hoe moes ek weet dat jy ’n klomp vrou-honger wolwe aan boord het? Niemand het my gewaarsku nie!”

      Sy oë skitter.

      “Hy is ’n nuweling. Die ander matrose sou dit nie gewaag het nie!”

      “Dis geen verskoning nie! Jy kon my gewaarsku het!”

      “Ek het nie gedink dat dit nodig was nie!”

      Hulle stemme dra ver oor die soel nag en Consuelo bly met ’n vreemde glimlaggie om haar mondhoeke staan en luister.

      Nicole vee ’n haarsliert uit haar gesig weg.

      “Ek het jou niks gevra nie, Da Silva,” sê sy woedend, “en ek sal ook niks weer van jou verwag nie!”

      “Gee jy nou vir mý die skuld dat jy aangeval is?” wil hy weet.

      “Nee, ek gee niemand die skuld nie. Ek kan heeltemal goed na myself omsien, dankie! Ek het geen hulp van jou nodig nie!” Haar oë gloei. “Ek wil jou nie van jou kosbare skip en bemanning af weghou nie! Dit sou onvergeeflik van my wees om van jou te verwag om my enige beskerming te bied!”

      Hy kners op sy tande.

      “Jy is my verantwoordelikheid terwyl jy op die skip is!”

      “Jy het ’n vreemde manier om dit te bewys! Hoekom was al jou matrose skielik doof toe ek om hulp geroep het? Of is hulp net iets wat die kaptein kan gee?”

      Hy blyk lank swyend na haar staar, sy gesig ’n geslote masker.

      “Verklaar jy oorlog, señorita?”

      Sy kyk vinnig na hom.

      “Nee … ’n Mens kan nie ’n eenmansoorlog vir maande aaneen voer nie en dit is so lank as wat ons saam op hierdie skip gaan wees. Ek verwag net ’n mate van veiligheid. Ek wil geen oppasser hê nie, ek wil net weet wat ek mag doen en wat ek nie mag doen nie!”

      Dit lyk asof hy effens ontspan.

      “Dit sal beter wees as u in die vervolg nie snags alleen op die dek verskyn nie.”

      Sy lag ietwat bitter.

      “En ek is maar altyd alleen. Dus sal ek nooit weer vir die res van die reis alleen snags mag boontoe kom nie. Dis ’n aangename gedagte, monsieur, veral as ’n mens dink aan hoe bedompig die ruim kan word, of hoe?”

      “As u dek toe wil kom, sal ek vir Pedro vra om u te vergesel.”

      Sy leun skielik moeg teen die trapreling.

      “Ek het nie vir moeilikheid gesoek nie, monsieur le capitaine. Ek hou net daarvan om alleen te wees. Saans, op die dek van die skip, is dit asof ek nog kontak met my vaderland het. СКАЧАТЬ