Die baron van Rauenshof. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ met Maria moet praat. Maria sal moet hospitaal toe gaan waar sy behandeling kan kry. Sy sal nie langer alleen hier by die huis kan bly met net die Hereromeisie bedags by haar nie.

      “Adolf het mos twee broers gehad, of is dit nou net een?” vra Heidi.

      “Nee, twee. Adolf was die middelste een. Die oudste een was heelwat ouer as Adolf, ek dink amper ses of sewe jaar.”

      “Heet hy ook Oscar Carl, soos sy pa?” vra Heidi.

      “Ja . . . Ek wonder of hulle al kinders het? Hulle sal ook hul oudste seun Oscar Carl noem. Ek het altyd vir Adolf gesê as ons ’n seun het, moet ons hom sy oupa se naam gee, maar ons moet hom Carl noem,” gesels Maria en haar stem is hartseer en vol verlange.

      “Sou jy regtig jou seun na sy oupa vernoem het ná alles wat hy jou aangedoen het?” vra Heidi ongelowig.

      “Ag . . . eintlik het hulle my niks aangedoen nie. Ek was net altyd jammer vir Adolf. Hy het so na hulle verlang. Hy het altyd gesê sodra daar die dag ’n klein Oscar Carl was, sou hy sy seun vir sy vader gaan wys. Ek dink hy wou dit as ’n soort soenoffer gebruik.” Sy sug liggies. “En toe het ons net dogters. Dit was darem baie eienaardig.”

      “Hoekom?” Heidi kyk verbaas na haar. “Baie mense het net kinders van een geslag. Kyk maar vir ons. Ons was net twee dogters.” Sy laat die naaldwerk op haar skoot sak en kyk laggend na Maria.

      “Nie die Von Rauensteins nie! Adolf sê hulle was geslagte lank, sover hy kon nagaan, net seuns.”

      “Ag, jy jok!” sê Heidi susterlik blatant.

      “Is waar.” Maria grinnik oor die ongeloof op Heidi se gesig. “Hulle het vas geglo ’n Von Rauenstein bring net seuns voort.”

      “Ook maar verwaand,” sê Heidi en Maria lag sag.

      “Ek sal jou sê, die dag toe Annie gebore is, wou Adolf dit nie glo nie. As daar ’n ander vrou in die hospitaal was wat ’n seun gehad het, sou hy tot die dag van sy dood gestry het dat hulle babas omgeruil het.”

      “Het hulle regtig geslagte lank net seuns gehad?” vra Heidi. Die brief van vanoggend word skielik vir haar duideliker. “Ja, Adolf het gepraat van vier, vyf geslagte terug.”

      “En Adolf se broers . . . het hulle ook net seuns?” vra Heidi.

      “Ek weet nie. Oscar-hulle het nog nie kinders gehad toe ons getroud is nie. Nou ja, daarna het ons alle kontak met hulle verloor.”

      “En die jonger broer, was hy al getroud toe julle . . .?”

      “Nee, hy is weer ’n hele paar jaar jonger as Adolf. Hy was nog op universiteit. En hulle trou mos maar laat in hul lewe. Hulle was so geskok toe Adolf op ses en twintig getroud is,” sê Maria.

      “En toe nog met ’n boeremeisie ver benede hul stand,” sê Heidi laggend, maar toe sy die seer in Maria se oë sien, verander sy sommer die gesprek. “Wat was die jongste broer se naam?” vra Heidi, al is sy baie bewus van die feit dat dit hy moet wees wat die brief geskryf het.

      “Jóhann.” Maria speek die naam anders uit as gewoonlik deur die klem op die eerste lettergreep te lê. “Hy het nog ’n naam gehad, maar ek het dit nou vergeet. Dit was Ferdinand of Friederich of so iets.”

      “As jy net seuns gehad het,” vra Heidi, “sou . . . sou jy die oudste een, die een met die familienaam, toegelaat het om terug te gaan as die ou baron dit sou verlang?”

      “Na Rauenshof?”

      “Ja, sê nou maar die ander twee broers het nie kinders gehad nie en jy het die enigste ander Von Rauensteins gehad? Sê nou maar die seun kon die baronskap en die kasteel en alles erf?”

      Maria trek haar neus op sodat dit fyn plooitjies maak en dink kastig diep, maar haar oë vonkel ondeund. “Dit sou nie onaardig gewees het nie. Dan was ek die baron se ma . . .” speel sy saam. “So af en toe sou hy darem seker iets na ons kant toe gestoot het, en ons sou in die kasteel kon woon. Dink net aan al daardie weelde! Dit sou nogal lekker gewees het, Didi. Dink jy nie so nie?”

      “Ja.” Heidi lag sag. “Heeldag moet ek hoor ek is ’n dromer en nou lê en dink jy allerhande stories uit.”

      “Wel, jy het met die storie begin, nie ek nie. Maar dit sou lekker gewees het . . . geen bekommernis oor geld nie. Jy sou vir jou die mooiste klere kon koop en dalk ’n ryk, jong baronet kon losslaan . . .” droom Maria heerlik voort.

      “En sê nou maar hulle wou net die kind hê? Hulle het dalk gevoel jy moet die kind daar los sodat hulle hom kan grootmaak,” pols Heidi haar versigtig. “Wat dan?”

      Maria lag sag en druk haar hand teen haar bors.“Nee, man, nou kom bederf jy die hele speletjie. ’n Storie werk nie so nie; in ’n storie werk alles ten goede mee.”

      “Sou jy?” vra Heidi en sit angstig vorentoe.

      “Nee, man. Wie sal nou sy kind daar los? Ek sal dit mos nooit doen nie. Buitendien sal niemand so wreed wees om ’n kind van sy ma af weg te skeur nie.”

      “Sê nou maar die seun was ouer, so oud soos Annie, byvoorbeeld, en hulle het verwag dat hy dan in die kasteel moes kom bly?” hou Heidi egter koppig vol.

      “Ek weet nie . . . Dit sou ’n onreg teenoor die kind gewees het as ’n mens sou weier. Ek . . . e . . . ek praat seker maklik omdat so iets nie met my sal gebeur nie, maar ek dink tog ek sou dit met die kind bespreek het en as hy gewillig was, sou ek hom daar gelos het.” Sy lag ondeund.“Ek sou maar daar naby iewers vir my ’n huis gekry het sodat ek darem my kind soms kan sien. Of dalk . . . dalk kon ek in die kombuis gewerk het,” spot sy verder voort.

      Heidi se hande lê stil op haar skoot. Stadig, soos die blare van ’n blom, vou die plan in haar binneste oop. Skielik weet sy wat om te doen, en haar hart klop wild en onstuimig in haar binneste.

      Sy vou haar naaldwerk tydsaam op. “Ek gaan vir ons tee maak en dan moet jy tot ruste kom,” sê sy sag.

      “Ag, sit nog ’n bietjie. Dit is so lekker om sommerso te gesels. Die dae in die bed is so lank,” pleit Maria.

      “Jy moet jou kragte ’n bietjie spaar. Ons gaan een van die dae Switserland toe vir daardie behandeling,” sê Heidi en hou haar stem lig en tergerig.

      Maria lag sag en verdraagsaam. “Waarmee gaan ons dit betaal, ou juffrou slim?”

      “Dalk met ons drome,” sê Heidi dubbelsinnig terwyl sy uitstap.

      Net môre gaan sy daardie kabelgram stuur, besluit Heidi toe sy die kastrolletjie water op die stofie in die kombuis sit. Sy gaan leun eenkant teen die tafel. Sy hét mos die saak met Maria bespreek en Maria sóú die seun daar gelaat het, as sy ’n seun gehad het, probeer sy haarself oortuig.

      Hy gaan woedend wees, maan haar verstand. Wel, sit haar hart die redenasie voort, sy sal eers vir Maria by die kliniek gaan besorg en dan met die kinders Rauenshof toe gaan. Hy sal dit nie oor sy hart kry om Maria se dogters en haar op straat uit te gooi nie, nog minder Maria uit die kliniek. Hy sal nog sy waardigheid moet hê om aan te dink. Sy sug liggies en haal haar skouers op. Hy sal my net kan vermoor . . . dit is al! Dan is Maria darem al versorg. So troos sy haarself.

      Sy gooi ingedagte СКАЧАТЬ