Proteus. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Kan ek met Tiny Mpayipheli praat, asseblief.”

      “Tiny?”

      “Tobela?”

      “Hy is nog nie by die huis nie.”

      “Wanneer verwag u hom?”

      “Wie praat nou?”

      “My naam is Monica Kleintjes. Ek … hy ken my pa.”

      “Tobela is gewoonlik teen kwart voor ses by die huis.”

      “Ek moet dringend met hom praat. Kan u asseblief vir my sê wat die adres daar is? Ek moet hom kom sien.”

      “Ons is in Guguletu. Govan Mbekilaan 21.”

      “Baie dankie.”

      “Daar is ’n span wat haar agtervolg en ’n span na Guguletu, meneer. Die huis behoort aan ’n mevrou Miriam Nzululwazi en ek vermoed dit was haar stem. Ons sal uitvind wat die verhouding tussen haar en Mpayipheli is.”

      “Tobela Mpayipheli, ook bekend as Tiny. En wat gaan jy nou doen, Janina?”

      “Die agtervolgingspan het gerapporteer dat sy op pad is lughawe se kant toe. Dit kan ook wees dat sy Guguletu toe gaan. Ons gaan haar inbring, meneer die direkteur, sodra ons seker is.”

      Hy vou sy klein handjies op die lessenaar se blink blad. “Hoe goed ken jy die werke van Worsie Visser, Janina?”

      “Nie te goed nie, meneer.”

      “Ken jy die uitdrukking ‘gee die hond wind’?”

      “Ja, meneer.”

      “Ek wil hê jy moet so bietjie terugsit.”

      “Goed, meneer.”

      “Laat ons kyk hoe dinge ontvou.”

      Sy knik.

      “En ek dink jy moet vir Mazibuko bel.”

      “Meneer?”

      “Kry die RU op ’n vliegtuig. ’n Vinnige een.”

      “Meneer … ek het die ding onder beheer.”

      “Ek weet. En ek het absolute vertroue in jou, Janina. Maar as ’n mens ’n Rolls Royce koop, moet jy dit die een of ander tyd vir ’n toetsrit neem. Kyk of dit al die geld werd is.”

      “Meneer, die Reaksie-eenheid …”

      Hy hou sy klein, fyn hand in die lug. “Al doen hulle niks, Janina. Ek dink Mazibuko het soms nodig om ’n bietjie uit te kom. En ’n mens weet nooit.”

      “Ja, meneer.”

      “Ons weet waarheen sy en die data wil gaan, Janina. Die eindpunt is bekend. Dit skep ’n veilige toetsomgewing. ’n Beheerbare situasie.”

      “Ja, meneer.”

      “Hulle kan …” Die direkteur kyk na sy vlekvryestaal-polshorlosie. “… binne honderd-en-veertig minute hier wees.”

      “Ek maak so, meneer.”

      “En ek neem aan die Opskamer gaan ook aangeskakel word?”

      “Dit was volgende op my agenda.”

      “Jy is in beheer, Janina. Ek wil net op die hoogte gehou word, maar jy moet weet ek laat dit volkome in jou hande.”

      “Dit is goed, meneer.” Sy word getoets. Sy en haar span én Mazibuko en die RU. Sy sien al lank uit hierna.

      3

      Die seun staan nie op die straathoek nie en daar kom ’n onrustigheid oor Tobela Mpayipheli.

      Dan sien hy die huurmotor voor Miriam se huis. Nie ’n minibus nie – ’n sedan, ’n Toyota Cressida met die geel lig op die dak. “Peninsula Taxi’s”. Hopeloos onvanpas hier. Hy draai in by die stofoprit, klim af, meer ’n kwessie van die langsame onttrekking van sy ledemate van die motorfiets, maak die toutjies los wat sy trommeltjie en die pakkie met die bottel swamdoder op die sitplek agter hom vasgehou het, rol dit netjies op in sy hand, stap in. Die voordeur staan oop.

      Miriam staan op uit die sitkamerstoel as hy inkom. Hy soen haar op die wang, maar daar is ’n styfheid in haar. Hy sien die ander vrou in die klein vertrek waar sy steeds sit in haar stoel.

      “Juffrou Kleintjes is hier vir jou,” sê Miriam.

      Hy plaas die bagasie op die tafeltjie, draai na haar, steek sy hand uit.

      “Monica Kleintjes,” sê sy.

      “Aangename kennis.” En dan kan hy nie langer wag nie. “Waar’s Pakamile?”

      “In sy kamer. Ek het gesê hy moet daar wag.”

      “Ek is jammer …” sê Monica Kleintjes.

      “Waarmee kan ek help?” Hy kyk na haar, effens geset in haar los, duur klere, bloes, romp, sykouse en plathakskoene. Hy sukkel om die ergernis uit sy stem te hou.

      “Ek is Johnny Kleintjes se dogter. Ek moet alleen met jou praat.”

      Sy hart sink. Johnny Kleintjes. Na al die jare.

      Miriam se rug verstyf. “Ek sal in die kombuis wees.”

      “Nee,” sê hy. “Ek het nie geheime vir Miriam nie.”

      Maar sy stap uit.

      “Ek is jammer,” sê Monica Kleintjes weer.

      “Wat wil Johnny Kleintjes hê?”

      “Hy is in die moeilikheid.”

      “Johnny Kleintjes,” sê hy, meganies as die herinneringe terugkom. Kleintjes sal hom kies. Dit maak sin.

      “Asseblief,” sê sy.

      Hy kom terug na die hede. “Ek moet eers vir Pakamile groet,” sê hy. “Ek is nou terug.”

      Hy stap kombuis toe. Miriam staan voor die stoof, staar na buite. Hy vat aan haar skouer, maar sy reageer nie. Hy loop in die kort gang af, stoot die kind se deur oop. Hy lê op die bedjie met ’n skoolboek, kyk op. “Gaan ons nie vandag boer nie?”

      “Middag, Pakamile.”

      “Middag, Tobela.”

      “Ons gaan netnou boer. Ek moet net eers met ’n gas praat.”

      Die seun knik, ernstig.

      “Het jy ’n lekker dag gehad?”

      “Dit was okay. Ons het pouse sokker gespeel.”

      “Het СКАЧАТЬ