Ver pad na Königsee. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ aandag gewoond. Hy is jaloers oor die ophef wat hulle van hul oudste seun maak. Hy besef waarskynlik dat Derek aantrekliker as hy is, met ’n sterker persoonlikheid. Hy is afgunstig en daarom wil Carl terugslaan, daarom dat hy die hele tyd sy broer gekritiseer en probeer aftakel het.

      Hoewel Ezette besef dat Carl kleinlik en onvolwasse is, het sy nogtans simpatie met hom, want sy het ook ’n ouer suster in wie se skaduwee sy grootgeword het. Katinka hou ook skool, sy is met ’n gesiene man getroud, het twee pragtige kinders en daar is ’n moontlikheid dat sy volgende jaar ’n departementshoofpos op Nylstroom kan kry. Katinka is talentvol en bekwaam, maar Ezette ding nie met haar ousus mee nie omdat sy van kleintyd af aanvaar het dat Katinka ouliker as sy is en sy het haar nie daaroor veroordeel nie, wetende die fout lê by haarself, dat sý te kort skiet. Sy het haar mooi en slim sus eerder bewonder en aangemoedig. Maar mans is blykbaar anders. Hulle wil hulself laat geld en beskou ’n suksesvolle broer of suster as ’n bedreiging en teenstander.

      “Carl …” raas Ezette liggies. “Jy weet jou ma maak geen onderskeid tussen haar twee seuns nie. Jy behoort bly te wees dat Derek die moeite gedoen het om tydens die seminaar by julle oor te bly in plaas van om in ’n hotel tuis te gaan.”

      Carl draai sy kop om sy wang teen Ezette se kouer te lê. “Ek weet, maar hy irriteer my. Vir wat nooi hy jou om langs hom op die bank te kom sit en maak asof dit sý huis is? Bied my glad ’n drankie in my eie huis aan …?”

      “Dis sý huis ook,” merk sy redelik op.

      Carl is ergerlik. “Dit is g’n sy huis nie. Derek se huis is by sy kind op Königsee, waar in die wêreld dié verlate plek ook al is.”

      “Vyftig kilometer wes van Windhoek,” antwoord Ezette en besef dan dat sy nie so vinnig moes gepraat het nie.

      Carl kyk tersluiks na haar. “Jy het heel aandagtig geluister.”

      “Ek het dit terloops gehoor toe ek gevra het of Windhoek ook so droog is.”

      “Terlóóps gehoor?” herhaal Carl. “Jy het aan Derek se lippe gehang en aan tafel kon jy nie jou oë van hom af wegskeur nie.”

      Ezette se hart klop in haar keel en sy voel ’n tamheid in haar binneste, ’n begeerte om weg te vlug na waar sy alleen kan wees om te dink. Sy antwoord nie op Carl se beskuldigings nie.

      “Derek pla jou nie en hou nie vir jou ’n bedreiging in nie, Carl,” sê sy en probeer kalm bly. “Gun hom die twee weke in die huis waar hy grootgeword het, want daarna is hy weer weg, sien ons hom miskien eers weer oor drie jaar.”

      “Wat te gou sal wees.” Carl hou met skreeuende bande voor haar woonstelgebou stil. “Hou nie vir my ’n bedreiging in nie, sê jy? Is jy dan nie vir my belangrik nie?”

      “Ek weet nie. Is ek belangrik?” skerm Ezette.

      “Natuurlik is jy!” roep Carl kwaad uit. “Jy is immers my nooi en as jou aanstaande verloofde maak ek kapsie daar­teen dat jy vir ’n ander man jou flikkers gooi. Genugtig, Ezette, Derek was al getroud toe jy nog doeke gedra het. Hy en Ursula het al ’n kind gehad toe jy self nog op skool was.”

      “Vyftien jaar gelede? Reken jy ek het toe nog doeke gedra?”

      “Spreekwoordelik bedoel,” verduidelik Carl nadat hy self sommetjies gemaak het. “Die feit bly egter staan, in vergelyking met ons twee is Derek middeljarig.”

      “Middeljarig? Moenie verspot wees nie! Alma Kriel is veertig en sy keil jou op die tennisbaan op. Dink jy aan haar as middeljarig?”

      “As Derek op ’n kerkraad gedien het, was hy ’n ouderling, nie ’n diaken nie,” hou Carl vol. “Dus help dit niks dat jy so naarstiglik jou flikkers vir hom gooi nie. Hy is te oud vir jou.”

      Ezette trek haar asem in. “Ek gooi nie my flikkers vir hom nie. Al rede hoekom ek met jou broer gepraat het, was om gesellig te wees en hom te laat tuis voel.”

      “Gesellig?” Carl se stem is so koud soos die Noordpool. “Is dít waaragter jy wegkruip? Ek kan aan meer gepaste woorde dink om jou optrede vanaand teenoor Derek te be­skryf. En ek kla nie oor dit wat jy gesê het nie.”

      Ezette wil liewer nie verder argumenteer nie. Soos vroeër vanaand in die motor voor sy ouerhuis, het sy min sin daarin om die argument deur te voer en by die einde uit te kom. Haar gemoed is te deurmekaar en sy wil sake eers met haarself uitmaak voordat sy dit teenoor Carl opper.

      “Carl, ek is nie nou in die luim vir ’n rusie nie. Mag ek nie eers met ’n ander man praat sonder dat jy deur die dak klim nie?”

      “Praat, ja,” beaam hy stroef. “Maar jy het heeltyd aan tafel so gesit dat sy arm aan jou raak. Seker sy knie en meer ook, vir al wat ek weet.”

      “Is nie!” ontken Ezette heftig. “Die stoele aan tafel is so gerangskik dat mens nie wyd uitmekaar kán sit nie. Ek kon nie help dat sy arm per ongeluk teen myne geraak het toe hy die vleis aangegee het nie.”

      Selfs in haar eie ore klink die verduideliking flou en onoortuigend. “Dit was nie met opset nie. Regtig nie, Carl,” voeg sy by.

      “Hoekom doen jy soveel moeite om so vreeslik te verduidelik?” beskuldig Carl haar. “Het jy iets om weg te steek? Het Derek met jou ’n afspraak gemaak?”

      “Natuurlik nie! Jy was by en sou mos gehoor het.”

      “Daardie kamtige aanbod om na Mattewis te kom kyk, was nie so onskuldig soos Derek probeer voorgee het nie.”

      Ezette staar na hom. “Jy ly aan ’n té vrugbare verbeelding, Carl.”

      Wat as hy dalk reg is? dink sy. As Derek miskien ook tot haar aangetrokke voel en ’n verskoning gesoek het om te kom kuier? Haar hart mis twee slae en klop opgewonde, so hard dat sy bang is Carl hoor. Sy besluit veiligheidshalwe om liewer oor ander dinge te praat.

      “Hoekom het jy gesê Astrid is wanaangepas?”

      “Want sy is – sy is neuroties en vol komplekse. ’n Regte probleemkind. Ek is dankbaar sy is nie in my klas nie. Volgens wat Derek vir my ma gesê het, lyk dit asof Astrid dit moontlik nie die einde van die jaar gaan maak nie.”

      “Sy is seker baie eensaam en daar is niemand om haar smiddae met haar tuiswerk te help nie.”

      “Ja, as haar pa nie agter diere aan rits nie, is dit agter vroumense aan. Sy kind word vir die wind en weer groot.”

      “Het hy baie nooiens?” Ezette is trots op haar selfbeheersing wat haar vraag ongeërg laat klink, asof die antwoord nie veel saak maak nie.

      “Tiekie ’n bos. Aan vroumense het Derek nog nooit ’n tekort gehad nie. Arme Astrid speel seker gereeld tweede viool.”

      “Sal dit nie beter wees as sy by jou ma-hulle kom bly nie?” stel Ezette voor. Terselfdertyd wonder sy of Carl haar probeer afskrik en of hy die waarheid praat oor Derek se sosiale lewe. Sy weet sowaar nie.

      “My ouers hét dit voorgestel, maar Astrid weier om van Königsee af weg te gaan. Ek dink sy voel daar nader aan haar ma.”

      “Was sy baie erg oor haar ma?”

      “Almal was erg oor Ursula. Sy was ’n baie besonderse mens.”

      Ezette СКАЧАТЬ