Waar is die kleure heen?. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dae. Hy wonder of Henk geweet het.

      “Ek het nog nie met meneer Pienaar daaroor gepraat nie,” erken sy.

      “Wat dink jy, wie sal ons in jou plek kan kry? Jy weet Sederburg loop nie oor van jou soort nie.” Hy kan die pluimpie bekostig want diep, diep in sy hart voel hy ’n tikkie verligting. Dis waar, dit sal ongemaklik wees om ’n nuwe een te leer, maar met Madge Roberts hier, voel hy altyd blootgestel. Sy weet te veel, vermoed te veel, praat los. Hy sou ’n stil, formele tikster verkies.

      “Wat van Fiona Collins, Meneer? Sy wil aansoek doen.”

      Dis op die punt van sy tong om “Nee!” te roep. Maar omdat Madge hom so stip dophou, beheer hy sy stem en sy gesigspiere tot elke prys.

      “Dit staan enigeen vry om aansoek te doen.”

      “Maar sal u nie bevooroordeeld wees teenoor haar nie?”

      “As ek is, sal ek ’n swak baas wees.”

      “Meneer antwoord nie my vraag nie.”

      “Kyk, Madge, wat verwag jy moet ek sê? Ek kan sekerlik nie uit my vel spring van opwinding nie. Die feit bly nog staan dat daardie meisie saam met my getroude broer in die motor was die nag toe hy verongeluk het.”

      “Sy is ook nie meer dieselfde mens nie. Sy het baie verander. U weet sy was lank in die hospitaal na die ongeluk. Sy het haar werk verloor. Sy werk nou wel weer by die apteek, maar sy hou nie van toonbankwerk nie. Sy is goed met tik en boekhou. Hoe lank moet sy dan boet? Die samelewing vergewe ook nie.”

      “En van wanneer af is jy ’n kampvegter vir die verdruktes?” vra Meyer, nie sonder sarkasme nie.

      “Ek kan maar net nie onreg verdra nie. Ek weet hulle noem my ’n skinderbek, maar ek kan nie help dat ek altyd wil weet wat in ’n saak aangaan nie. En as alles nie reg is nie, grief dit my.”

      “Wanneer wou jy opgehou het?” vra Meyer, moeg vir die ontleding.

      “So gou moontlik, meneer. Ek en Peet wil ook weer bou aan ’n gesin.”

      “Ag, dit ook nog.” Dit was uit voor hy kon dink.

      Die jong vrou lag sorgvry. “Hoe dan anders? Die lewe gaan mos aan.”

      “Ek sal met Henk praat wanneer hy terugkom. Ons moet die betrekking dan maar adverteer in Die Sederburger.”

      Hy voel verward toe hy weer alleen is en oor sy werk buig, Henk en Laura … Het hy dan oogklappe aan dat die hele Sederburg daarvan weet en net hy nie? Hoe lank al? Hoe ernstig? Hulle was albei voorheen getroude mense, hulle sal weet wat hulle wil hê.

      En daardie meisie dalk hier in die kantoor: Fiona Collins, ’n Naam wat ingebrand is in sy geheue soos met die rooiwarm yster waarmee jy die merk op ’n kudde plaas.

      Sy het verander, beweer Madge. Sy ly. Goed en wel, wat verwag sy? Elke mens ly in ’n meerdere of mindere mate; dis net dat party daarna gesoek het.

      Die olieverwarmer versprei vanmôre nie genoeg warmte om Meyer aan die gang te kry nie. Sy verkoue is aaklig, en dis ’n miserabele, deurmekaar naweek wat agter hom lê. Die toestand van Josef Abrahams bly hom kwel, en dat hy nie geweet het nie …

      Nou tref iets anders hom: dalk wou Laura Saterdagmiddag nie oor die siekte van Josef praat nie; sy het tog seker aangeneem dat hy reeds daarvan weet. Dalk wou sy oor haar toekomsplanne praat.

      Henk Pienaar …

      Meyer probeer hom so ’n situasie indink: Henk getroud met Laura. Stralend hier op kantoor; Laura wat soms inloer, ewe stralend. Die pyn pols deur hom … liewer gee hy dan self hiervandaan pad, na ’n onbekende eiland.

      Meyer spring op. Voor die venster neem hy stelling in, koulik, sy hande diep in sy broeksakke gedruk. Strak hang die gordyne voor die lang, onaansienlike venster. Goedkoop, geblomde katoengordyne, deur Madge gekies om sindelik en doeltreffend te wees. Half lank. Deur Minah het hy geleer om half lang gordyne te verwerp. Dit moet of kort, of lank wees, sê sy. Die gordyne in hulle huis is almal lank. Stowwerige, swaar fluweelgordyne wat in hulle diep voue die verloop en fluisteringe van menselewens verborge hou. Hy besef nou dat hy deur Minah meer volledig leer verwerp het as wat hy sou wou toegee. Die hekel aan kleindoenery, die verwerping van nagemaakte dinge het hy van haar. As hy egter maar meer van haar aanvaarding gehad het. Sy kan so skynbaar moeiteloos bo-oor ’n vertroebeling leef.

      As dit so is dat Henk en Laura van mekaar hou, moet hy in staat kan wees om dit te aanvaar. As dit so moet wees dat Fiona Collins hier kom werk, moet hy nie bevooroordeeld optree nie. Miskien moet mens jou eie hart tot op so ’n uiterste punt kan verloën. Maar hierdie voornemens bring nie sommer rus in sy ontstemde gemoed nie. Laat ek maar erken, dink hy terwyl hy sy hande tot vuiste in sy broek­sakke voel bal, dat ek nooit weer ’n heel mens was sedert die affêre met Piet en Laura nie.

      Buite die venstervlak lê die hoofstraat van Sederburg. Hoe goed het hy die dorp leer ken, elke mens en elke gebou. Hy kyk na die vergeelde bankgebou daar oorkant, wat destyds die enigste flitsende neonlig gehad het. Ouers het saans gaan stap of ry om dit vir hulle kindertjies te wys. En daar, skuins anderkant een van die handvol verkeersligte, is die garage waarheen Piet se motor ingesleep was. Die Sederburgers het saamgedrom en gekyk … ’n rilling het deur die dorp getrek.

      Daar is die juwelier waar hy en Laura die verloofring uitgesoek het, voordat Piet tussenbeide gekom en haar weggesteel het. En tot vandag toe wil hy wat Meyer Bronkhorst is, nog graag uitvind: wat doen ’n man met ’n tweedehandse verloofring? Is daar ’n geheime prosedure waarvan hy nie weet nie, ’n soort etiese ooreenkoms, waarvolgens jy so ’n ring onder die toonbank deur kan teruggee sodat dit gepoets en weer as nuut uitgestal kan word? Nee, dis tog nie moontlik nie. En om dit te verkoop – watter nooi sal ’n ander se weggooigoed wil aanvaar?

      Weggooigoed; dit lê tuis in ’n laai. Hy en Mie het nie eers ’n brandkluis nie. Daar roer niks in sy gemoed as hy die stukkie vakmanskap teenkom terwyl hy soek na man­sjetknope of ’n dasspeld nie. Hy krap dit eenkant toe weg. Dis soos ’n koerant wat jy klaar gelees het en wat geen nuuswaarde meer vir jou besit nie. Hy het hom doelbewus aangeleer om so met daardie ring om te gaan. Laat dit lê. Laat dit vergete raak, saam met alles wat kosbaar is. Ha-ha-ha. Dalk kan hy sake doen met ou Henk.

       Koop die ding, man, ek gee jou ’n groot afslag. Laura sal nie omgee nie, sy was gewoond om dit aan haar vinger te hê … soos uitgetrapte skoene, jy weet.

      Beswaard drentel Meyer terug na sy lessenaar toe. Al voel hy vanmôre so lusteloos, tel hy tog sy een groot seë­ning: dat hy hou van sy werk, dat hy gelukkig is daarin. Syfers. Kontroleerbaar, anders as hierdie warnet van mens­­like gevoelens. Selfs al bereik finansiële boeke jou in die deurmekaarste toestand, kan jy orde daaruit skep. Jy samel al die nodige stukke in en selfs al skeel daar net ’n sent, kan jy deur die nag werk om dit te vind.

      Vanoggend sal hy egter nie konstant kan werk as hy nie eers dit afgehandel het wat op sy gemoed druk nie. Tot dusver het hy daarteen geveg, maar nou vra hy vir Madge om Laura vir hom op die lyn te kry. Hy besluit om streng net oor een saak te praat; Madge sal buitendien die ore spits.

      Dis Laura self wat antwoord. Hy visualiseer haar so duidelik, daar in die afskeepkantoortjie, eintlik net ’n soort afskorting, omring deur materiaalmonsters en meubelstukke. Soms is dit Josef of een van die handlangers wat die telefoon beantwoord, wanneer sy met klante besig is.

      “Laura? СКАЧАТЬ