Die vampiere van Londen. François Bloemhof
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Die vampiere van Londen - François Bloemhof страница 3
Название: Die vampiere van Londen
Автор: François Bloemhof
Издательство: Ingram
Жанр: Учебная литература
isbn: 9780798157599
isbn:
Eljo kry haar eie kamer; dit is ’n lekker verrassing. Nogal met ’n eie klein badkamer! Rohan en Ken moet die kamer net langs hare deel, en hulle pa en ma het een net ’n entjie in die gang af.
Hulle pak uit en koop sommer wegneemetes by ’n nabygeleë kafee. Elro gaan stap saam met Rohan en Ken in die parkie oorkant die hotel en kyk ’n bietjie rond. Hulle pa en ma het gesê hulle gaan ’n bietjie voor die warm stofie in die sitkamer met koerante en tydskrifte ontspan.
Heelwat later, toe die tweeling en Ken bibberend by die hotel terugkom, is dit reeds sterk skemer. Mrs Burton bring vir hulle tee en sê: “I suggest you get into bed early tonight. This must have been a very long day for you.”
“Ek dink dis goeie raad,” sê hulle ma nadat die vrou haarself verskoon het. “Toe, al my mensies, bed toe met julle.” Sy lag. “Ons is in ’n groot, vreemde en wonderlike stad en môre moet ons reg wees vir hom!”
Toe Eljo haar kamerdeur toemaak, voel sy half anders. Skrikkerig. Sy sluit die deur vinnig. Sy wens sy en Rohan het liewer ’n kamer gedeel. Sy mis skielik haar tweelingbroer.
Sy draai die deurknop om seker te maak die deur is gesluit. Sy gaan na die venster en begin die gordyn toetrek.
Dan pluk sy dit vinnig toe. Daar het iemand onder ’n boom gestaan en dit het gelyk of die persoon reguit na haar kyk.
Eljo raak yskoud. Sy gaan skakel gou die lig af en loop terug venster toe. Dit is nou al amper heeltemal donker. Versigtig trek sy die gordyn net so effentjies oop.
Daar is nou niemand nie. Sy wag ’n rukkie en loer deur die skrefie. Miskien skuil die persoon agter die boom, maar niks gebeur nie.
Dalk wás daar niemand nie, sy is net moeg. Sy is mos al lank wakker – sy het probeer slaap in die vliegtuig, maar dit het nie gewerk nie. En wie sou nou vir háár wil dophou? Niemand sou eers seker kon wees sy sal na die venster toe kom nie.
Tog is sy bly dat sy op die tweede verdieping is. Die balkon is te hoog vir iemand om van die straat af op te klim.
Sy trek net haar skoene uit. Toe sy met nog al haar klere aan in die vreemde bed klim, besluit sy dat sy die badkamerliggie gaan aanhou.
3
Koue vingers
Rohan dink nie veel van die roosterbrood nie – die snytjies is baie dun en kliphard. Is dít nou waarvoor hy so vroeg opgestaan het?
Al vyf van hulle lyk vanoggend maar oes. Hulle sit en knaag met lang tande aan die roosterbrood.
Die vrou wat dit gebring het, marsjeer nader en kom staan langs die tafel. “Do you want more toast?”
Haar naam is Miss Sharp – wat nogal snaaks is, want sy hét ’n skerp gesig. Haar neus lyk asof jy ’n koevert daarmee sal kan oopmaak en haar lippe is baie dun. Haar vaal haartjies is styf met knippies van haar gesig af weggetrek.
“No, thank you,” sê hulle pa. “You can bring the rest now.”
Miss Sharp se gesig raak nog skerper. “What rest?”
“Well … What do you have?”
“What do you mean?”
“Bacon and eggs, maybe?”
Miss Sharp is kort, maar troon nou bo hulle uit. “We don’t serve bacon and eggs. You only get toast.” Sy wys na die konfytpakkies op die tafel. “And jam. If you want coffee, I can bring some.”
“Please.”
Sy draai weg en gaan na die kombuisie toe.
Rohan smeer van die konfyt op sy roosterbrood; dalk proe dit dan beter. Hy was gister net te moeg om goed na die plek te kyk. Hy was omtrent in ’n koma toe hy saam met Ken en Eljo in die park gestap het. Gisteraand het hy net in die bed geval en geslaap. Nou is dit ’n ander saak – na ontbyt gaan hulle stad toe!
“Ek verstaan dit nie,” kla hulle ma. “Johannes, jy het dan na die hotel se webruimte op die internet gekyk. Jy het gesê hulle bedien ’n volle ontbyt.”
“Dis wat hulle gesê het.”
“Wel, ek gaan nie vól raak van hulle vólle ontbyt nie.”
“Ronel, ons bly verniet hier …”
Rohan kry lag. “Dalk moet Ma van Ma se inkopiegeld gebruik om vir ons ’n goeie ontbyt te koop!”
“Rohan, dit is nie ’n grap nie.”
Hy bly stil. Hy kon geraai het sy sal nie dink dis snaaks nie.
Miss Sharp kom sit die silwer ketel hard op die tafel neer. Donker druppels koffie spat op die wit tafeldoek.
“Will that be all?” vra sy. Dit klink eerder na ’n bevel dat hulle moet klaarmaak.
“Thank you,” sê hulle pa.
Rohan sug. Hy het al dikwels gewens sy pa het meer moed.
Wat de joos sou Mr Ratcliff laat dink het hy is dalk die regte een vir die werk? Dis ’n wonder hy het selfs kans gesien om te kom probeer.
Rohan kyk na Ken. Dáár is nou iemand vir wie jy werk kan gee. Soms wens hy hy was eerder Ken se tweeling. Eljo kan partykeer so ’n regte simpel meisiekind wees.
Hulle drink hulle koffie klaar en gaan dan na hulle kamers om reg te maak om uit te gaan. Rohan kan sien sy pa is kwaai op sy senuwees. Hulle gaan Mr Ratcliff vanoggend ontmoet.
“Rohan, Eljo, onthou julle baadjies,” sê hulle ma. “En moenie julle handskoene vergeet nie, nè?”
Rohan sug. “Ai, Ma, daai aaklige rooi goed …”
“Kom, kom, ons moet weg wees,” sê hulle pa.
Hulle gaan uit by die hotel se voordeur en begin in die rigting van die stasie loop. Dit is omtrent vier blokke. Die sonnetjie sukkel om deur te breek, maar dis nie so koud soos die vorige nag nie.
Dan onthou Rohan iets. “My bril!” Hy kyk terug na die hotel; dis darem net een blok.
“Is dit nou so belangrik?” sug sy pa. “Hier’s buitendien omtrent nie ’n stukkie son te sien nie.”
“Kan ek dit gou gaan haal?” ignoreer Rohan sy pa se opmerking. “Ek’s nou terug!”
Hy het darem nie die nuwe sonbril gekry sodat dit in die hotelkamer moet bly lê nie. En of hier nou son is of nié, baie jongmense dra sonbrille. Dis cool. Hy’t gesien, selfs toe hulle in die moltrein gery het.
“Ons kan ’n minuut of twee wag,” sê Ken. “Ons is vroeg.” Hy haal hulle kamersleutel uit sy sak. “Hierso. Maak СКАЧАТЬ