'n Kameel, 'n sprinkaan en 'n vrot tamatie. Annelie Ferreira

Чтение книги онлайн.

      Ek hoor water loop in die badkamer, en draf soontoe. Daar staan drie kinders en draai die krane oop en toe. “Wag, julle! Los die krane! Kom saam kombuis toe.” Ek wys in die gang af. “Kombuis toe.”

      Ek kon net sowel deurskynend gewees het, die kinders steur hulle niks aan my nie.

      “Gierakoe!” sê een van die seuns agter my.

      Die kleintjies brom, maar volg hom die gang af. Ek draai die krane agter hulle toe.

      In die kombuis gaan dit nog doller as netnou. Anneke en haar nuwe vriend staan en glimlag breed terwyl een van die kinders hulle met haar selfoon afneem.

      Pa is nêrens te sien nie, maar ’n kind bring ’n lapsak vir die vrou.

      “Poejab,” sê die vrou en maak die sak oop dat Ma kan sien.

      “Hm,” sê Ma. “Interessant, ’n soort gemaalde graan. Ons kan hiervan ook kook.”

      Pa kom ingehink by die deur. “Die kamele is vas by die braaiplek,” sê hy. “Hulle kan skop ook. Hard,” en hy vryf sy been.

      “Anneke! Gerrie!” sê Ma skielik. “Dis amper agtuur. Julle gaan laat wees vir skool!”

      “Ma, duh, ons kan nie vandag skool toe gaan nie!” sê Anneke. “Ons moet help met die mense.”

      Ons moet!

      “Nee a, so werk dit nie,” sê Ma. “Toe, vat die fietse, as julle vinnig ry sal julle nie te laat wees nie.”

      “Maar Ma!” kerm ek en Anneke saam.

      Dit sal nie die eerste keer hierdie kwartaal wees wat ek laat gaan wees nie – of die tweede, of selfs die derde keer nie. En juffrou Pieters verstaan nooit dat daar altyd ’n baie goeie rede voor is nie.

      Ons kan net sowel met ’n kameel praat. “Hier’s julle kosblikke. Toe-toe, weg is julle!” sê Ma.

      Ek sleep my voete kamer toe om my tas te gaan haal.