Sarah du Pisanie Omnibus 7. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Wolf! Kan julle die juffrou saamvat? Jy kan haar sommer by Grieta Visser aflaai. Sy sal weet wat om met haar te maak.”

      Alet staar verbaas na die oubaas van die vragmotor wat vinnig nader kom en sy hand na haar uitsteek.

      “Guten Morgen! Ek is Frau Wolf . . . jy kan met die grootste graagte saamry . . . as jy nie omgee om op die ou oop vragmotor te ry nie.”

      Stomme ongeloof maak dat Alet die histeriese giggel met moeite onderdruk. Die kort, dikkerige oubasie is toe ’n kort, dikkerige Duitse tannie.

      Alet knik net; sy vertrou haar stem glad nie. Haar humorsin verdryf al haar gebelgdheid teenoor die onbekende meneer Erlank. Vinnig draai sy om en klim terug in die trein. As die ou tannie die vrag van die trein op haar vragmotor kan oorlaai, kan sy wat Alet is seker haar eie bagasie aangee en dra.

      Behendig, asof sy dit al jare self doen, gee sy haar bagasie aan en spring weer van die trein af.

      Frau Wolf het reeds die tasse op die vragmotor gelaai voordat Alet nog kan help.

      “Is hier nog van jou goed in die pakwa?”

      “Ja, daar is drie kiste. My boeke, breekgoed en linne.”

      Alet draai onseker rond terwyl die vragmotor gelaai word. Sy sal glad nie verbaas wees as sy dalk nog agterop die vragmotor moet ry nie.

      Dit word haar darem gespaar. Haar nousluitende rokkie besorg haar egter baie meer verleentheid. Die trap is hoog en sy probeer twee, drie keer. Met ’n vinnige blik oor haar skouer trek sy vererg die rokkie tot bo haar knieë en met ’n trap, wat die reus met die sewemylstewels sy oë sou laat knip, beland sy bo-op die vragmotor.

      ’n Dowwe, rooi gloed styg stadig na haar wange toe sy die geamuseerde blik van die stasiemeester onderskep.

      Frau Wolf praat nie veel nie en Alet kan ook nie eintlik ’n geselsie aanknoop nie. Sy het al haar krag nodig om vas te hou en bo te bly. Frau Wolf vat die stuurwiel vas, trap die brandstofpedaal onder in die hoek vas en die vragmotortjie kletter en kraak soos dit sukkel om by te hou.

      Die mis lig skielik en die sonnetjie skyn vrolik en vriendelik. Maar selfs nie eens die sonnetjie kan die barheid van die snaakse, ouwêreldse dorpie verbloem nie.

      Die geboue wat sy tot dusver gesien het, is van hout en op pale gebou, seker goed ’n meter van die grond af. Nêrens is ’n enkele boom of grassprietjie te sien nie . . . net sand . . . vaal, bruin sand wat plek-plek duine in die dorpie vorm en die hele natuurtoneel oorheers.

      Die meeste van die huisies lyk eenders, party is ’n bie­tjie groter as ander. Hulle het egter almal een ding gemeen . . . almal is aan die buitekant oordek met vaal sand. Selfs die huise se vensters is vuil en wek ’n onbewoonde indruk. Hier en daar blink ’n venster in die oggendson en dit verander die hele voorkoms van die huisie.

      Frau Wolf ry deur die hoofstraat om ’n paar artikels by verskillende winkels af te lewer.

      Die dorpie bestaan uit ’n hotel, twee algemene handelaars en ’n verskepingsmaatskappy. ’n Groot steengebou staan omtrent in die middel van die dorpie. Frau Wolf verduidelik bo die geraas van die vragmotor dat dit die ontspanningsklub is, en dié, sou sy later agterkom, is die hartklop van die gemeenskap.

      Nuuskierig staar die mense haar aan sover hulle ry. Haar rug is egter styf en regop en sy maak asof sy glad nie bewus is van die nuuskierige blikke nie.

      Voor ’n blinkvenster-huisie hou Frau Wolf stil.

      “Wel, hier moet jy afklim, Fräulein!”

      Sy wip van die vragmotor af en sonder om te klop, draai sy die voordeur oop en roep met haar vrolike, harde stem na binne: “Grieta! Ek het die nuwe juffrou vir jou saamgebring!”

      ’n Vriendelike, gesette vroutjie van so ongeveer vyf-en-vyftig of sestig jaar skarrel vinnig by die deur uit.

      Sy steek albei haar hande na Alet uit en hou hare styf vas.

      “Haai! Kindjie, en jy kom so onverwags hier aan sonder om vir iemand te laat weet . . .”

      “Meneer Erlank het geweet ek kom vandag, mevrou . . . eh . . . ek het gedink hy sou my op die stasie kom ontmoet.”

      “Gmpf! Daardie Louis! Eendag gaan ek my nog bloedig vir hom vererg!”

      Sy druk Alet voor haar uit, die huisie in.

      “Kom, kindjie, kom ek gaan maak vir jou ’n lekker koppie koffie.”

      Sy praat-beduie vir Frau Wolf sommerso oor haar skouer om die bagasie eers net op haar stoepie neer te sit.

      Die huisie is blinkskoon binne. Alles lyk so vrolik en huislik. Die Duitse atmosfeer het hier baie diep ingekruip. Die kombuisie spog met vrolike, rooi geruite gordyntjies en kussinkies van dieselfde materiaal op die stoele. In die vensterbank pryk die eerste groenigheidjie wat Alet nog gesien het vandat sy hier afgeklim het – ’n langwerpige bak waarin Usambara-viooltjies welig groei.

      Die heerlike geur van varsgemaakte koffie verhoog die huislikheid van die skatlike sprokieshuisie. Die gryskop­vroutjie gesels aanmekaar, asof hulle mekaar al jare ken.

      Alet drink twee koppies koffie en eet van die heerlike varsgebakte brood. Sy voel weer mens toe sy klaar is en sien sommer weer kans vir die lewe.

      “As mevrou tog net vir my kan verduidelik waar ek my woonplekkie se sleutel kan kry, dan kan ek solank my goedjies begin uitpak.”

      Die onvergenoegdheid van die oggend kom sit weer dwars op haar bors.

      “Ek was onder die indruk dat meneer Erlank al hierdie dinge sou reël, anders sou ek sommer self die mense by die Departement gebel het . . . om die waarheid te sê, ek het dit as vanselfsprekend aanvaar dat hy my darem op die stasie sou kom ontmoet.”

      “My kindjie, met Louis Erlank weet ’n mens nooit nie.” Sy sug effens. “Ek is vir hom so jammer, maar party dae het ek lus en skud hom . . . Hy . . . hy kan party dae vreeslik moedswillig wees.”

      Alet se moed sak stadig tot in haar skoene. Dit is al wat sy nou nodig het . . . ’n moedswillige skoolhoof, wat geskud moet word! Net asof sy nie probeer om sover moontlik van probleme af weg te kom nie, wil dit mos nou al vir haar lyk of sy kop eerste in ’n ander turksvybos beland het.

      “Ons sal moet spring as ons nog jou huisie ’n bietjie wil skoonmaak en jou goedjies uitpak. Die wind gaan vanmiddag waai en dan is dit baie onsmaaklik.”

      Alet sluk swaar en staan gelate op. Sy kan haar goed voorstel hoe hierdie dorpie lyk as die wind in stofvlae uit die woestyn aankom.

      Tannie Grieta kry die sleutel van Alet se huisie op die een of ander manier in die hande en al Alet se teenkanting dat sy self kan gaan skoonmaak, maak geen indruk op tannie Grieta nie.

      Die huisie verskil nie veel van tannie Grieta s’n nie. Dit is net twee huise daarvandaan en direk langs die skool.

      Die skool is net ’n langer weergawe van die bestaande vorm van al die huise. Dit is ook van hout. Twee lang vertrekke en ’n kantoortjie maak die hele opset uit.

      Soos die res van die geboue staan haar huisie en die skoolgebou ook kersregop op pale en bespied die wêreld uit die hoogte. Daar СКАЧАТЬ