'n Lang, vreemde pad. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ help nie.”

      Elise lag. “Miskien wen ek nie eens nie.”

      Marie en Estelle gaan bel egter vir Linda, en sy stem dadelik in om Elise af te los as dit dalk nodig raak.

      Daar breek vir Elise ’n baie bedrywige week aan. Etlike koerantfotograwe daag op om haar foto te neem en haar uit te vra, en haar foto verskyn saam met dié van die ander finaliste in die koerante.

      Toe die Saterdagaand waarop die finale beoordeling plaasvind eindelik aanbreek, is sy en haar twee vriendinne baie opgewonde, veral toe die groot oomblik aanbreek en die finaliste voor die beoordelaars verskyn. Elise voel baie senuweeagtig toe sy ’n paar keer saam met die ander finaliste voor die beoordelaars verbystap . . .

      Toe sy ’n rukkie later as die wenner aangewys word, kan sy haar ore nie glo nie. Van die ander meisies is baie mooier as sy, reken Elise. Die toejuiging is oorverdowend toe sy alleen op die verhoog verskyn, en kameras flits aanhoudend.

      Die wenner van die tweede prys is ’n twintigjarige Portugese meisie, Maria Caspera, en Elise moet weer saam met Maria poseer vir nog meer foto’s.

      Toe sy eindelik by haar vriendinne uitkom, voel dit vir haar asof sy in ’n warrelwind beland het.

      “Veels geluk, ou kammie!” sê Estelle.

      “Ek het sommer geweet jy sal wen!” kom dit opgewonde van Marie.

      “Ag, dankie, julle,” sê Elise, nog steeds in ’n dwaal, “maar ek kan dit nog nie heeltemal glo nie.”

      Die Santiago-brouery kondig aan dat haar reis soos volg gereël is: twee weke in Lissabon, een week in Oporto en die laaste week sal sy weer in Lissabon vertoef. Haar reiskaartjie na Oporto sal sy by die hotel in Lissabon kry.

      Die rukkie voor Elise se vertrek gaan dit dol. Sy moet allerlei funksies bywoon ter wille van die publisiteit wat daaraan verbonde is vir die borge, en sy moet talle koerantmanne, tydskrifjoernaliste en radio- en televisiemense te woord staan. Saans gaan sy uitgeput slaap, maar sy vind dit nietemin opwindend.

      Eindelik breek die dag van haar vertrek aan. Maria Caspera is reeds op die lughawe en is omring van familie en vriende toe Elise saam met Marie en Estelle daar aankom. Sy stel Maria aan haar vriendinne voor. Die pragtige meisie is in Suid-Afrika gebore, en is Engelssprekend.

      Die aandlug is koud en almal het warm jasse aan. Toe Elise se vlug aangekondig word, groet haar twee vriendinne haar en wens haar ’n voorspoedige reis en ’n aangename vakansie toe. Dan sluit sy haar by die stroom passasiers aan en beweeg saam met hulle na die doeanetoonbank.

      Elise is aangenaam verras toe die lugwaardin die sitplek langs Maria Caspera vir haar aanwys. Kort voor lank gesels hulle soos ou vriendinne wat mekaar reeds jare lank ken. Maria vertel Elise van haar familie tuis, haar getroude suster en ander familie wat in Lissabon woon. Elise vertel weer van haar ouers wat oorlede is, haar werk as onderwyseres en die hegte vriend­skapsband tussen haar, Marie en Estelle.

      Dis die eerste keer dat die twee meisies per vliegtuig reis. Vir albei is dit ’n heerlike, nuwe ondervinding. Tog is hulle bly toe hulle Lissabon die volgende oggend nader en eindelik op die Portela-lughawe neerstryk.

      “O, maar dit is goed om weer vaste grond onder ’n mens se voete te voel,” sug Maria verlig toe hulle saam met die stroom mense na die doeanetoonbank beweeg. “Ek het nog nooit in my lewe so lank op een plek stilgesit nie.”

      “Dis waar,” stem Elise saam. “Ek het die vlug baie geniet, maar nou sien ek daarna uit om Lissabon te verken.”

      Nadat al die formaliteite afgehandel is, verlaat die twee meisies die gebou. Voor die gebou tref hulle die hotel se motor en bestuurder aan, wat hulle by die lughawe kom haal het. Maria voel baie teleurgesteld omdat haar swaer en suster, Pedro en Rita Mendes, haar nie by die lughawe kom groet het nie. Toe sy hulle egter later in die voorportaal van die Tagus-hotel aantref, helder haar gelaat soos met ’n towerslag op.

      Elise word vriendelik aan Rita en Pedro voorgestel. Dit val haar dadelik op dat Rita vloeiend Engels praat. Pedro vind die taal egter maar moeilik. Hierna teken sy en Maria die hotel se register en volg die kruier met hul bagasie na hul kamers op die vierde verdieping.

      “My suster het ons genooi om saam met hulle by die huis te gaan koffie drink,” sê Maria toe hulle in die hysbak is. “Sy wil natuurlik al die nuus hoor in verband met ons ouers, broers en susters wat sy ses jaar laas gesien het.”

      “Dit is heeltemal verstaanbaar dat sy nuuskierig sal wees om al die nuus te hoor,” sê Elise begrypend. “Ek waardeer haar vriendelike uitnodiging, maar ek dink tog dit sal beter wees dat jy vandag liewer alleen by jou suster gaan koffie drink. Ek veronderstel daar is vertroulike dingetjies waaroor julle graag wil gesels, dinge wat nie vir ander se ore bedoel is nie.”

      Maria kyk haar met ’n vriendelike glimlaggie aan en sê goedig: “Ek kan sommer sien jy ken ons Portugese nog swak, Elise, maar jy sal ons hopelik nou beter leer ken. In elk geval, my suster sal in die gesig gevat voel as jy haar uitnodiging om daardie rede van die hand wys. Daar is niks vertrouliks om oor te gesels nie. Dit is maar sommer net die gewone, alledaagse nuus wat sy wil hoor.”

      Hulle stap uit die hysbak en volg die kruier na hul kamers wat langs mekaar is. Ná ’n rukkie sluit hulle hulle weer by Pedro en Rita aan, en etlike minute later vertrek hulle na die Mendes-woning.

      Maria en Elise sit agter in Pedro se motor. Nie een van die twee sê ’n woord nie, want albei verkyk hulle aan die eeue oue geboue en die kerke met hul menigte hoë, sierlike torings. Hulle ry om die plein wat met ’n hoë gedenknaald spog.

      Elke belangrike of historiese gebou of plek word aan die twee meisies uitgewys, en eindelik hou hulle voor Pedro-hulle se huis stil. Vir Elise lyk dit na ’n woonstelgebou wat van ’n ander eeu dateer. Daar is geen blomtuine of grasperke voor die talle deure nie, want elke huis se voordeur loop met twee treetjies op die sypaadjie uit.

      Die twee meisies kuier tot ná die middagete by Rita. Dit is reeds byna twee-uur en tyd vir die Portugese se gebruiklike siësta toe Pedro en Rita hulle weer voor hul hotel aflaai. Rita belowe dat sy en haar skoonma die twee die volgende dag sal neem om die stad te besigtig. Daarna groet hulle en vertrek.

      Hier waar Elise voor haar kamervenster staan, besef sy nou eers waarom die hotel Tagus heet. Dit is bepaald omdat dit so naby die oewer van die Tagusrivier is en ’n mens van hier af selfs die hawehoof kan sien. Sy staan ’n lang ruk en kyk na die skepe wat in die hawe vasgemeer lê en besluit dan om maar eers haar reistas uit te pak, haar in ’n broekpak te verklee en dan vir haar drie vriendinne in Pretoria te skryf. Voor haar vertrek na Oporto sal sy vir elkeen ’n poskaart stuur.

      Die strate was tydens die siësta baie stil, maar nou is dit asof die stad weer lewe kry. Ook die ergste hitte het afgeneem, en die twee meisies besluit om na die hawe te gaan kyk. Vir hulle, wat in die binneland woon, is ’n hawe vol skepe, bote en seiljagte iets uit ’n sprokieswêreld.

      “As my familie hier in Portugal ons twee nou kon sien,” sê Maria met ’n sagte laggie toe hulle later in die rigting van die hawehoof stap, “sou hulle seker iets oorkom. Jy weet dit blykbaar nog nie, maar hier in Portugal word geen ordentlike meisie of jong vrou toegelaat om sonder ’n duenna op straat te gaan nie.”

      “En wat, as ek mag vra, is ’n duenna?” wil Elise belangstellend weet.

      “O, dit is ’n metgesel, ’n ouer vrou wat ’n wakende oog oor jou hou en vrypostige mans СКАЧАТЬ