Bitter bloeisels. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ watter opsig? Jy het geld en ek nie? Die Richters het invloed en ’n Beukes nie?” vra Rothea verbitterd.

      Dieter skud sy kop, maar verduidelik nie verder wat hy bedoel het nie. “Op die plaas is ’n eendedam, ponies, honde, katte en ander troeteldiere. Wat kan ’n lewe op die dorp hom bied om daarmee mee te ding? As jy aandring om Albrecht te hou, sal dit uit selfsug wees.”

      Rothea kies haar woorde versigtig. “Besef jy hoe Albie eendag sal voel wanneer hy uitvind ek het hom gedwee aan julle oorhandig, sonder teëstand? Hy sal dink ek het nie omgegee nie en die wete sal diep kwets. En ek sal nie daar wees om te verduidelik dat ek nie genoeg geld vir hofsake gehad het nie.”

      Rothea kyk Dieter vas in die oë en sluk aan die knop in haar keel voor sy verder praat. “Ek aanvaar dis jul bedoeling dat ek nie eendag daar sal wees om te verduidelik nie? Jou idee dat ek Albie nie weer sal sien nie en dat hy van my moet vergeet?”

      Dieter sug en kyk weg. “Dit sal verkieslik wees so, bo die verskeurdheid van vakansies of naweke saam met jou, wat nuwe afskeide sal meebring. ’n Kind vergeet gou. Ek gee toe hy sal in die begin ’n bietjie oor jou huil, maar hy sal gou aan Hanna gewoond raak. Sy ken kinders en dis immers waaroor sy gehuur is ...” Hy gee ’n onderstebo-glimlag. “Om te weet wanneer is slaaptyd en wanneer soetie-tyd.”

      Rothea beantwoord nie sy glimlag nie. Hoe het hy gesê? In die begin ’n bietjie oor haar huil ... Sy sien ’n prentjie van ’n troostelose en verwarde Albie.

      “’n Middeljarige vrou, waarskynlik streng en uiters korrek in ’n witgestyfde voorskoot en toerygskoene,” merk sy op. “Sal vyftig- of sestigjarige Hanna Berger saam met Albie op die mat rondkruip agter albasters en karretjies aan?”

      “Hy kruip seker nie meer nie. Op twee-en-’n-half loop kinders mos al.”

      “Jy weet wat ek bedoel,” hou Rothea vol. “Eendedammetjies is gevaarlik vir kleuters en Albie is te klein om op ’n ponie te ry. Hy is nie aan honde en katte gewoond nie en sal bang wees vir al die vreemde diere.”

      “Albrecht is ’n seun en ’n Richter. Dis tyd dat hy leer om nie bang te wees nie.”

      Rothea het teenargumente of minstens gerusstellings verwag. Maar Dieter is skynbaar nie lus om verder te stry nie.

      “Tannie Rothea? Is dit wat die mense jou noem? Rothea?” vra hy.

      “My vriende, ja. Hulle noem my Rothea.” Sy staan op om Albie toe te maak, nadat hy hom oopgeskop het. “En hy is Albie. Sommer net Albie. Ernst het hom so genoem.”

      “Albrecht is ietwat van ’n mondvol vir so ’n klein kêreltjie,” stem Dieter saam. “’n Duitse volbloednaam leen hom egter nie tot afkortings nie. My matriargale moeder sal dit as ’n belediging beskou om hom Albie te noem.”

      “As Ernst hom nie sy oupa se familiename gegee het nie, sou julle hom steeds wou hê?”

      “Ja.” Dieter bêre sy pyp, staan op en stap deur toe. “Ek het die naweek vry en bly tot Sondagaand op Upington. Ek sal graag beter kennis wil maak met my naamgenoot.” Met sy hand op die deurknop draai hy na Rothea. “Sal dit geleë wees as ek hom môremiddag om drie-uur kom haal om die aand en nag by my deur te bring?”

      Rothea se oë is groot en donker en haar handpalms skielik klam. “Die nag by jou deurbring? Tot wanneer?”

      “Sondagaand, wanneer ek teruggaan plaas toe.”

      “Alleen?”

      Dieter begryp wat sy bedoel. “Ek is nie onmenslik nie, Rothea,” sê hy sag. “Ek sal Albie nie onmiddellik van jou wegneem nie.”

      “Wanneer dan? Oor ’n week? ’n Maand?”

      “Moet jou nie vooruit daaroor bekommer nie. Drie-uur dan?”

      “E ... Albie slaap gewoonlik tot drie-uur,” probeer Rothea uitvlugkans soek.

      “Vieruur?” stel hy voor.

      “Dis die tyd wanneer ek gewoonlik met hom in die park gaan loop,” skerm sy.

      “Ek sal hom neem en jou ’n ruskans gee. Is vieruur geskik?”

      Rothea druk die agterkant van ’n moeë hand teen haar oë, waar die trane baie vlak sit. Dis die begin van die einde, soos tant Betta altyd sê: jy kan nie ’n rivier se water met ’n sif keer nie.

      “Miskien ...” Sy sluk pynlik en begin weer. “Miskien kwart oor vier. Hy slaap soms langer.”

      “Kwart oor vier is in die haak. Ek sal met Hanna reël. Auf wiedersehen. Schlafen sie wohl. Tot siens. Lekker slaap.”

      Rothea het op skool Duits geneem. Sy verstaan wat hy sê, maar antwoord Dieter nie in sy eie taal nie.

      “Goeienag.”

      Toe hy weg is, tel Rothea Albie op en hou die klein lyfie styf teen hare vasgedruk terwyl sy vrye teuels aan die trane gee. Môreaand dié tyd is Albie weg ... Die eerste nag dat hulle geskei is. Hoeveel nagte sal hulle nog bymekaar wees?

      Dieter was reg toe hy gesê het dit sal selfsugtig wees om Albie tot elke prys by haar te hou, besef sy. Sal hy eendag vir haar dankie sê wanneer hy van die eende en skaaplammers, honde, katte en volop speelplek hoor? Van sy eie ponie wat hy kon gehad het? Van sy erfenis waarvan sy hom ontneem het?

      Op agtien sal Albie waarskynlik al uit die skool wees. Sal hy nie dan dalk uit eie keuse na haar toe terugkom nie? Dis ’n strooihalmpie om aan vas te hou. Maar dis eers oor sestien jaar ...

      “Melle, ’seblief?” vra Albie.

      “Ja, my liefie, jy kan melk kry,” belowe Rothea boetvaardig, jammer omdat sy hom wakker gemaak het en wetende hy moet dors wees ná al die soetigheid en naarword. Sy sit hom nie terug in die bed terwyl sy die stoof aanskakel om die melk te verhit nie. Met Albie op haar arm, loop sy na die venster. Sy lig ’n hand om die kantgordyn weg te skuif en na die straat onder die venster af te kyk.

      Dieter Richter is besig om in sy groot Duitse motor te klim. Terwyl sy kyk, lig hy ’n hand om te wuif en haar teenwoordigheid by die venster te erken. Rothea laat die gordyn haastig sak en stap weg, kwaad vir haarself omdat sy Dieter Richter nie in sy peetjie kon laat wegry het en meer selfbeheersing aan die dag gelê het nie. Sy weet mos hy bly by die duur en weelderige Hotel König. Hoekom wou sy kyk wanneer hy wegry? Wat maak dit aan haar saak watter kant toe hy ry?

      Hoofstuk 2

      2

      Ernst het nie die waarde van geld geken nie. Ses maande voor die tyd al het hy vir Barbara die duurste en spoggerigste stootkarretjie gekoop wat hy kon kry: rooi en witgestreep met fraiings om die sonskerm. Die karretjie maak Rothea hartseer, tog geniet sy dit om Albie in die straat af te stoot. Dis asof sy ryk is ...

      En Albie geniet die Saterdagoggend-uitstappies om kruideniersware te koop. Soos gewoonlik kry hy ’n suigstokkie by Herr Mentz van die supermark en ’n appel by tant Betta van die groentewinkel.

      “Waarom lyk jy so bedruk, hartjie?” wil sy weet, terwyl sy ’n groot rooiwang uitsoek. “Het Ernst se mense weer gelol?”

      Rothea knik en tant Betta sug gelate. “Jy СКАЧАТЬ