Die winskopie. Sarah du Pisanie

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ blouoog-soldaat hou sy beker na die kroegman uit en draai sy rug op die ou man asof hy die saak as afgehandel beskou.

      “Nee ... nee, dit is nie so iets nie. Julle ... julle sal dit kan gebruik. Ek weet julle sal belangstel. Sien ... e ... ek weet dat julle geïnteresseerd sal wees in ’n ... ’n vrou!”

      “’n Vrou!” Die woord kom in ’n koor uit.

      “Ja, ’n mooi, jong meisie!”

      “Maar dit is mos nie iets wat ’n mens verkoop nie?”

      “Ai, luitenant ... wat moet ’n mens dan maak wanneer jy sien jou kinders gaan dood van die honger?”

      “Wat jy waar gaan kry? Jou skelm ou man!” Selfs Klaus neem nou aan die gesprek deel en sy bloed kook sommer oor sulke blatante leuens. Hy is darem ook nie meer so jonk soos hierdie ander nie, maar selfs vir hom is ’n vrou nuus. As hy ’n mooi, jong meisie kan kry om hier in die hotel te kom werk, sal die mans myle ver kom. Dit sal ’n aantrekkingskrag wees soos min!

      “Gie! Gie!” Die ou man lag sag toe hy sien hoeveel belangstelling daar is. Hy onthou egter watter rol hy speel en skielik is hy weer die hartseer, verontregte party wat alles wat vir hom dierbaar is moet opoffer.

      “Ek ... ek weet tog ook nie of ek dit moet doen nie. Dit sal so finaal wees en ... ai, sy is vir my baie dierbaar.” Hy loer tussen sy wimpers deur om te sien watter uitwerking dit op die ander het.

      “Luister!” Gerhard hou hom net so verbaas en nuuskierig soos die ander en sy stem klink kwaad en verontwaardig. “Met watse streke is jy nou weer besig? Jy het gister al vir ons gesê jy het nie ’n vrou nie. Waar sal jy nou skielik ’n vrou kry om aan ons te kom verkwansel?”

      “Dit is soos meneer daar sê. Ek het nie ’n vróú nie. Dit is ... dit is my dogter!”

      Kurt se harde, growwe lag weerklink deur die kroeg.

      “O, jy is ’n ou skelm! Verwag jy tog nie dat ons hier moet staan en bie op ’n dogter wat ons nooit eers sal sien nie?”

      Die ander soldate besef ook dat dit weer die een of ander slenterslag is en hulle verloor belangstelling. Gerhard wil egter die saak deurvoer.

      “Ons sal darem eers die vrou wil sien. Tussen hakies, wat is jou naam?” Gerhard tree nader en nou eers sien die ou man wie dit regtig is.

      “Hmm ... Jaap ... Jaap Visser.”

      “Wel, Jaap, gaan haal die dogter van jou sodat ons haar kan sien en dan kom vertel jy ons wat jou planne is. As ek die sakie reg verstaan, wil jy haar hier verkoop aan een van ons. Die een wat jou die meeste geld aanbied.”

      Gerhard is vasbeslote om die seun vanaand uit hierdie gemene skepsel se kloue te red. Hy wil egter voor ’n klomp getuies die seun wettiglik by hom koop, sodat daar geen misverstand sal wees nie. Hy sal later aan die seun verduidelik dat hy hulle afgeluister het en heeltemal vertroud was met die hele opset. Die seun sal dan vry wees om te doen wat hy wil. Hierdie vieslike ou man het blykbaar die een of ander houvas op die kind waarmee hy hom verskrik. Vanaand wil hy daardie houvas vir altyd verbreek!

      Jaap Visser skarrel vinnig by die deur uit.

      Omtrent tien minute later is hy terug. Hy is reeds binne-in die kroeg toe hy oor sy skouer loer en sien dat sy sogenaamde dogter nog steeds verbouereerd en bang buitekant staan. Hy spring om en sleep die kind aan sy hand daar in.

      Gerhard sien hoe die kind wegrem en hoe die ou man se hand styf om sy arm span.

      Die ander mans in die kroeg kom stadig regop en staar dan in stomme ongeloof na die kind.

      Gerhard byt hard aan die binnekant van sy wang. Hy moet erken die seun maak ’n heel oulike meisie uit; nou net nie wat hy ’n skoonheid sal noem nie. Daarvoor is die kind se vel te verwaarloos en te verbrand deur die fel Suidwes-son.

      Gerhard sukkel om nie hardop te lag nie. Die geel rokkie is effe groot vir die seun en hang tot op sy voete. Hy wonder waar die ou man so vinnig ’n rok vandaan gekry het. Onder die rok loer egter ’n paar bruin velskoene uit, wat darem redelik skoon is vir die veiling.

      Daar is soveel dinge wat Gerhard met die eerste oogopslag probeer waarneem, dat daar nie nog tyd is om na die mans se gesigte te kyk nie.

      Dit is die soldaatjie met die groot, blou oë wat stadig nader kom, soos een in ’n droom, en sy hand uitsteek na die lang, bruin hare wat op die seun se skouers hang. Hy streel in verdwasing daaroor en staar net stil na die kind soos een wat ’n spook sien.

      Nou merk Gerhard die lang hare op. Hy frons en kom ’n treetjie nader. Dan sien hy egter die band om die seun se kop. Dit is natuurlik ’n haarstuk wat hy so netjies met daardie band op sy kop skik. Hy moet erken min mans sal in die seun van gisteraand hierdie meisie met die lang hare soek. Dit is deksels goed gedoen vir ’n seun!

      Klaus kom ook stadig om die toonbank.

      “Jou dogter! Is dit regtig jou dogter? Dit is nie dalk ’n vroumens wat jy iewers gesteel het en in hierdie ding indwing nie? Hmm, juffrou? Is jy regtig sy dogter?”

      Die lang, bruin hare beweeg vorentoe toe die seun liggies knik. Gerhard sug. Die seun se toneelspel is onverbeterlik. Hy lyk werklik op hierdie oomblik soos ’n doodsbang meisietjie.

      Die ou man vee vinnig die trek van genoegdoening van sy gesig af toe hy sien hoe stip Gerhard na hom kyk.

      “Weet sy darem wat jou planne met haar is?” Kurt kan dit eenvoudig nie kleinkry dat ’n mens jou eie dogter kan verkoop nie.

      Die meisie knik liggies en die bruin hare gly vorentoe en hang sag teen haar wang, sodat sy weerloos en skaam lyk.

      “Sy weet ons kan nie anders nie. Dit is ons laaste hoop. Nè, Tillatjie? Jy weet tog hoe seer dit Pappa se hart maak. Nè, my ou kindjie?”

      Jaap Visser tel haar hand op en druk dit teen sy wang.

      “Ons moet dit maar liewer nie doen nie. Ons sal tog op die een of ander manier regkom. Of hoe sê jy?”

      Gerhard kyk met opregte verbasing na die blink trane wat oor die seun se wange loop.

      Arme kind, hy is maar net ’n jong seun. Gerhard sit sy bierbeker neer en kom vinnig nader.

      “Wel, dan moet jy nou vinnig besluit wat jy wil doen, Jaap Visser. Wil jy jou kind hou, of wil jy haar hier opveil soos ’n bees?”

      “Nou sê meneer darem harde woorde. Sy ... sy is my oudste. My oogappel. My hart wil breek, maar daar is niks anders wat ek kan doen nie. Die ander kinders ... hulle het nie kos nie en klein Annie ...”

      Gerhard walg van die nare mens se hemeltergende woorde.

      “Sien jy kans hiervoor, juffrou? Jy weet wat dit beteken as een van ons jou vanaand koop? Jy sal met daardie persoon moet trou en die verpligtinge van sy vrou hê.”

      Gerhard kyk stip na die seun, wat sy oë vinnig laat sak. Hy knik net liggies en Gerhard het lus en skud hom wild heen en weer. Hy kon darem ’n bietjie meer murg in sy pype gehad het. As dit hý was, het hy lankal weggeloop en iewers ’n beter heenkome gevind.

      “Ek wil haar hê.” Die blouoog-soldaat is dadelik СКАЧАТЬ