Die vrou in die vuur. Riana Scheepers

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Nie daardie stat nie. Hy het sy perd gelos en pad toe gehardloop.

      Die groepie vroue wat met hul kleipotte op die kop op pad winkel toe was, het saam met hom kom kyk. Hulle het klikkend en wiegend gekyk en ontsteld gepraat, maar wou nie aan haar raak nie. Die boodskapper het sy perd gevat en by die sendingstasie gaan sê.

      Die sendeling het die Ford uit die koelteboom se skaduwee getrek en die boodskapper laat saamry. Die Here God is sterker as die duiwelsmag van die Umthakathi en die Isangoma, het hy op pad vir sy gedoopte, huilende lidmaat gesê.

      Die Hollandse sendingdokter maak die keisersnit breed oor die meisie se stywe maagvel en dwars oor die littekens van die toordokter se mes. Die lewe daaronder is kloppend sigbaar.

      Onder die narkose gaan die meisie dood. Die hospitaal is nie vir sulke operasies ingerig nie. Die grootste nood hier is die swart mense se oogsiektes en hulle tering. Die vroue gee gewoonlik geboorte aan hulle kinders so maklik en natuurlik soos wat hulle in die veld hurk. Selfs al sou sy geleef het, sou sy nie vir die kind melk gehad het nie, dink die dokter. Dit is in elk geval ’n wonder dat die baba leef.

      Later die dag kom sê die verpleegster vir die dokter dat die weeskind nie die afgefloude beesmelk in die bottel kan inhou nie.

      Ek gee om vir hierdie skepsels, Here, sê die sendeling se vrou. Ek jaag hulle nie weg nie en ek gee kos en plant pampoene en verkondig saam met my man die geloof aan hierdie heidene. Here, hier staan ons kerk. Here, hier staan jou kerk op die plek waar Zoeloeland se toordokters eers almal in hulle grashutte saamgehurk was. Hier staan jou kerk op die slagveld waar Dinizulu en Zibephu mekaar met die assegaaie uitgemoor het.

      Ek gee nie om dat my seuns saam met die abantwana van die dorp witboud-swartboud in die modderige riviere swem nie. Ek gee nie om dat my seuns en die abafana saam teen die koeikraal se muur piepie nie. Ek gee nie om as hulle by die strooise speel en na stroois ruik nie. Dat hulle saam uit die swart vuurpot klontjies pap met die vingers vasdruk en eet nie. Here, ek is ’n meisie uit die Hugenote-vallei, maar ek sal hier werk saam met my man. Ek hou van die mis wat in die heuwels se voue intrek en die rokerigheid van die vure. Maar Here God, moet ek dan op só ’n manier hierdie skepsel se ellende deel?

      Die sendeling se vrou sien haar man langs haar smal bed staan. Sy weet van die mooi Dexterkoeitjie met die swart vel en die ronde uier, wat in die koeikraal staan en die ryk melk wat sy gee.

      Jy moet opmaak hiervoor, Here, sê die sendeling se vrou.

      Jy moet nou weet van my kind. Jy moet nou my blonde seun groter en sterker laat groei met die Dexter se melk as wat dit sou wees met my eie.

      Noudat ek my borste vir die barbare gegee het.

      Die slot

      Die kinders speel klip-klip in die son.

      Een van die kinders staan met sy voet bo-op ’n miershoop, spring wankelrig op die ander voet in die rondte en gooi dan ’n klip in enige rigting die veld in. Die res staan in ’n wye sirkel om die gooi-man, reg om te hol om die klip te probeer vang. Hulle moet kyk in watter rigting die gooi-man die klip gaan gooi, en sorg dat hulle daardie kant toe staan. As hulle nie die klip uit die lug kan vang nie, val dit in die rooi suurgras, en dan soek almal op hande en knieë om dit eerste te kry.

      Om die speletjie lekkerder en beter te maak, word die gooi-man partykeer met ’n stuk lap of ’n hemp geblinddoek. Dit keer ook dat hy aspris die klip in ’n woeste rigting gooi waar niemand dit kan kry nie. As die gooi-man van die miershoop afval, is hy ’n dooi-man, en dan word hy deur die ander gekarnuffel en uitgejou. Die een wat dit regkry om die klip die meeste kere in ’n dag raak te vang, is die koning van die dag. Die ander kinders moet dan die hele dag vir hom “Nkosi” sê, en doen wat hy hulle aansê. Hulle moet.

      Hy maak ook deeglik gebruik van sy koningskap en laat die ander kinders allerhande dinge vir hom doen. Die inkosi van die dag is die volgende dag se gooi-man.

      Gewoonlik word die speletjie gespeel met ’n klip wat lekker rond en omtrent so groot soos ’n kind se vuis is. Ander kere gooi hulle met ’n lemoen of ’n lemoenpampoentjie, as hulle dit kan regkry om by die hond verby een uit die baas se groentetuin te steel. Die lekkerste speel nóg was met ’n vuilerige tennisbal. Niemand kan onthou waar die bal vandaan gekom het nie, en op ’n dag het dit weer net so skielik weggeraak.

      Maar vandag speel die kinders met die stroois se sleutel.

      Die vroue van die stat is almal al vroegdag agter op die mies se bakkie gelaai en dorp toe gevat. Hulle sal lank weg wees, want hulle gaan almal klieniek toe vir die inspuiting wat hulle elke drie maande moet kry om gesond te bly. Die mies het al gister kom sê dat hulle moet regstaan, dis klieniek-dag, sy wil vroeg ry. En almal moet daar wees; Juba die kleinmeid ook. Nie een mag agterbly nie.

      Hulle is almal weg, met hulle komberse en hulle kopdoeke, want dit is winter en koud. Die stroois se deur is vir die dag gesluit sodat die tsotsi’s wat in die veld rondloop nie die klere of die kos of die waailess kan steel nie. Die kinders moet buite in die son speel en die sleutel oppas. As hulle teen middagete se tyd honger word, moet hulle eers kyk of daar niemand in die nabyheid is wat dalk by die deur kan inkom nie, die kos uit die stroois gaan haal en die deur weer sluit.

      Die sleutel is vir die oudste kind gegee en hy is met die uTokoloshe en die dood gedreig as dit verlore raak of as die tsotsi’s by die stroois inkom.

      Die kinders sal later vanmiddag, as die bakkie met die vroue weer deur die plaashek terugkom, elkeen ’n groot, pienk tjiengam by die ma’s kry, en vir ’n week daarna nog oopmond en tongklappend aan’t koue wees. Maar intussen moet hulle buite in die veld speel tussen die gras wat rooierig en dig in hul winterdos oor die heuwels staan.

      Die kinders speel klip-klip met die stroois se ronde Viro-sleutel. Dit is lekker lig en klein, en maak nie jou hand so seer soos ’n klip as jy dit vang nie. Dit kan ook nie pap word soos ’n lemoen, of in stukke breek soos ’n pampoentjie of ’n kalbassie nie. Die sleutel flits met ’n koperglans in die son, en die stuk bloudraad wat daaraan vas is, gee lekker vatplek om te vang of te gryp. Die kinders gil van plesier, hulle hol jillend uit al die windrigtings en maal om mekaar om die sleutel eerste uit die lug te gryp of in die gras te kry. Hulle loop mekaar onderstebo, gryp na skurwe elmboë en bene en klou aan mekaar se klere om by die sleutel uit te kom.

      Hulle voel nie meer die oggend se koue nie, want die springery en hollery het hulle bloed laat warm word en die laaste stramheid van die nag laat verdwyn. Een het al glad sy oorgrote baadjie, ’n oorskiet van die blanke laerskool op die dorp, uitgetrek en in ’n bondel op die grond neergesit. Hulle het nooit kon raai dat ’n sleutel só lekker kan speel nie.

      Toe hulle weer die sleutel vir die gooi-man wil aangee, kom hulle agter dat die houdraad los is. Êrens in die stoeiery en trekkery het die draad losgeknoop en oopgetrek.

      Die seuntjie wat die vorige gooi gewen het, staan met die kaal draad in sy hande. Die kinders is skielik baie stil. Die sleutel lê êrens in die gras.

      “Cinga!” sê die vorige dag se inkosi. Die kinders sak almal op hulle hande en knieë neer en begin die grashalms om hulle bene wegdruk.

      Hulle soek op die plek waar hulle laas vir die sleutel gestoei het. Hulle soek in die rigting waar die gooi-man die sleutel gegooi het. Hulle soek om die miershoop en blindelings in die gras. Dan begin hulle weer naby die miershoop en soek dieper en dieper die rooi suurgras in. Hulle probeer onthou of die sleutel in die gooi losgekom en deur die lug getrek het. Het iemand die sleutel deur die lug sien trek? Want dan sou dit ver in die gras lê en nie naby die miershoop, die enigste oopgetrapte kolletjie, nie.

      Niemand СКАЧАТЬ