Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vertrou om die versoeking te weerstaan nie. “Dis wat ’n stroomop rooikop soos jy nodig het.”

      Rothea het van die koffie vergeet wat Dieter bestel het en is dankbaar oor die onderbreking toe ’n kelner met die skinkbord binnekom.

      “Jy speel mos so graag ma,” merk Dieter op. “Sal jy skink?”

      Rothea bly onrustig, tot hy met sy koppie weer by die venster gaan staan, ’n veilige afstand van haar af. Sy onthou wat Ernst eendag gesê het: “Ek bejammer die meisie wat met Dieter trou. Hy is ’n moeilike mens om mee saam te leef. Maar dalk sal Mutti vir haar gunstelingseun ’n vrou vind wat so dolverlief op haar man is, dat sy nie sal omgee as hy haar soos ’n vloerlap behandel nie. ’n Duitse vrou, natuurlik ...”

      Dieter sit sy koppie met ’n harde klikgeluid neer.

      “Dis laat en ek wil gaan slaap. Maar eers moet ons klaar oor môre praat. Ek hoef nie heldersiende te wees om te weet jy hou nie van my nie. Korrek?”

      Rothea loer na hom oor haar koppie se rand. “Korrek.”

      “Maar om Albie se ontwil sal jy ’n poging moet aanwend om met my oor die weg te kom. Kinders het ’n fyn aanvoeling vir atmosfeer en dit sal tot sy onsekerheid bydra as ons twee gedurig haaks is. Dus – ter wille van Albie – sien jy kans om op die oog af voor te gee om vriende te wees?”

      “Ja.” Om dubbel seker te maak, herhaal Rothea sy presiese woorde: “Op die oog af, voor te gee ...”

      “Ons vorder,” sê Dieter spottend. “Goed, oor een punt het ons darem nou uitsluitsel. Punt nommer twee: Stem jy in om vannag hier oor te bly en môre die dag saam met ons deur te bring?”

      Rothea weet sy kan nie weier nie. “Ja,” stem sy in. “Om Albie se onthalwe.”

      “Natuurlik,” glimlag Dieter wrang. “Daaroor het ons ook eenstemmigheid. Nie een van ons twee sal dink dis om jou of my onthalwe nie.”

      3

      “Palle,” sê Albie.

      “Palms, my liefie,” help Rothea hom reg. Sy voer Albie van die biefstuk wat Dieter vir hulle by die Rosetuin se restaurant bestel het. Sommer ’n hamburger sou beter gewees het, want ’n biefstuk is te groot vir ’n twee-en-’n-halfjarige en driekwart daarvan gaan vermors word, dink sy.

      Sy sê egter niks nie. Pleks van Dieter se oordeel te kritiseer, probeer Rothea vriendelik wees. “Palle ... Dis ook vordering, want tot dusver was alles vir Albie blomme. Bome, struike, palms ...”

      “Dit wys jou hy is ryp vir nuwe ervarings en nuwe woorde,” merk Dieter op.

      Wat Dieter Richter betref, is Rothea oordrewe ingestel op kritiek en teregwysings.

      “Ek het hom al voorheen Rosetuin toe gebring en hom die palms gewys,” antwoord sy, dadelik op die verdediging.

      “So het jy tevore gesê. Ek is jammer ek het nie oorspronkliker ontspanning vir julle uitgedink nie.”

      “Ek het nie gesê ek is verveeld nie. Inteendeel, ek het hard probeer om die dag so aangenaam moontlik te maak.”

      “Ter wille van Albie en ons vredesooreenkoms?”

      “Ja. Of watter ander redes is daar?”

      Dieter bestel nagereg en, as ’n bonus, vir Albie ’n bruismelk.

      “Vandag was ’n redelike aangename dag,” gee hy toe. “Wat egter van môre en oormôre en volgende week? Is jy nog van plan om ons eis van voogdyskap te betwis?”

      Rothea sug, die apfelstrudel vergete in haar bord. “Ek weet nie. Ek wil nie daaraan dink nie, want ek ... ek besef wat julle hom alles kan gee ...”

      “Op Schloss Hoffnung, weg van jou af?”

      Rothea is skielik moeg, te moeg om weer te stry en rusie te maak en nuwe argumente uit te dink.

      “Ek wens jy het Barbara ontmoet. As julle haar geken het, sou die Richters nie so verbitterd oor Ernst se keuse gewees het nie, sou julle nie gevoel het hy het benede sy stand getrou nie, en sou daar nie vervreemding tussen Ernst en sy familie gewees het nie.”

      “Jy sê julle twee susters was baie eenders.” Dis eerder ’n stelling as ’n vraag en Rothea se wange word skielik rooi.

      “Ek was nie besig om my eie beuel te blaas en jou met ’n omweg te vertel hoe wonderlik ek is nie. Ons was ’n identiese tweeling, maar nie in geaardheid nie. Barbara het ’n sterker en ’n mooier persoonlikheid as ek gehad. Op skool was sy die gewilde een, dirigent by die atletiek, klaskaptein en almal se gunsteling. Maar julle reken sy was voddery, net omdat sy ’n Afrikanernooi was! Julle het haar ongesiens veroordeel, al was sy die ideale vrou vir Ernst. Haar en haar onskuldige kind ...” Rothea veg om haar selfbeheersing te herwin en probeer ’n mondvol nagereg eet.

      “Die vervreemding was as gevolg van Ilse,” sê Dieter. “Nie oor Barbara nie.”

      “Ilse?” Rothea frons. “Ilse wie?”

      “Bauer.” Ook Dieter het skynbaar sy smaak vir die apfelstrudel verloor. Hy stoot sy bord opsy. “Ilse is ’n pragtige meisie, verfynd en sensitief. Dit was ons onaangename taak om aan haar te sê haar verloofde was ontrou aan sy beloftes, hy het haar versaak en met ’n vreemde meisie getrou. By haar ’n kind gehad ... Dink jy dit was vir my moeder maklik? Om Ilse se vermorste uitset te sien, haar trane, haar skok en verbittering? Dink jy nie Ernst moes mans genoeg gewees het om self vir sy aanstaande vrou te sê hy sien nie meer kans om met die huwelik voort te gaan nie, want hy het Barbara Beukes liefgekry?”

      Rothea het nog nooit van Ilse Bauer gehoor nie. Sy het tyd nodig om dié nuus te verwerk en in te neem wat Dieter gesê het.

      “Ek is jammer,” sê sy stadig. “Ek het nie van die ander meisie geweet nie.”

      “En jou suster?”

      “Ek weet nie. Dalk ... Was Ernst en hierdie ... Ilse verloof?”

      “Hulle sou binne ’n maand getrou het,” antwoord Dieter kortaf. “Die Bauers is jarelange huisvriende van ons en Ilse is soos ’n eie dogter in ons huis. Ernst het haar in die steek gelaat en van die plaas af padgegee sonder enige verduidelikings. Sy skielike verdwyning en onverwagte huwelik met ’n wildvreemde meisie het ’n opskudding en ’n skinderveldtog veroorsaak. My moeder veral het baie daaronder gely en ek glo haar swak gesondheid is aan Ernst se koelbloedige optrede te wyte.”

      “Ek is jammer,” herhaal Rothea. “Ek weet jou ma is nie meer jonk nie en ek kan glo dit was vir haar ’n bitter ondervinding. Wat makeer haar? Is dit haar hart?”

      “Sy het twee beroerte-aanvalle gehad.” Dieter se antwoord is kortaf en hy borduur nie daarop voort nie.

      “As gevolg van die skok van Ernst se huwelik met my suster?”

      “Onder meer.” Dieter voeg nie by dat die beroerte as gevolg van ’n derde skok was nie, wat moontlik dieper gesny het as slegs Ernst se verdwyning en onverwagte huwelik. Hy en Rothea was albei lief vir Ernst en wat help dit om sy herinnering verder oneer aan te doen? Veral waar daar twyfel oor die kwessie bestaan en Ernst se skuld nie onteenseglik bewys kan word nie?

СКАЧАТЬ