Gedaantes en Geraamtes-omnibus 3. Louise Prinsloo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Daar bly ’n kolonie robbe op Robeiland en doer anderkant is die Bakke . . . Voorbaai en Hartenbos . . .”

      Skielik trek Wikus sy asem skerp in toe hy sien hoe die donker bondel stadig op die strand regop kom. Verbeel hy hom . . . of sukkel daar ’n figuur teen een van die duine

      uit?

      4

      Ná ’n paar kronkels en draaie ry hulle teen ’n steil bult uit en hou voor groot, swaar ysterhekke stil. Teen die pilaar pryk ’n geelkopernaambord met UITSIG daarop gegraveer. Giepie se pa leun by die venster uit en druk die interkomklokkie. “Hallo! Ons is hier!”

      Die groot hekke swaai stadig oop en hulle ry tussen ’n laning akkerbome deur en hou dan voor ’n dubbelverdiepinghuis stil. Giepie se pa skakel die 4x4 af en almal bondel uit.

      Wikus se oë gly oor die grasperk waar twee tente opgeslaan is – ’n groterige een en ’n kleintjie. ’n Groepie kinders speel touch rugby terwyl ’n paar kleuters op die klouterraam te kere gaan. “Dankie tog ons slaap in die houthuis,” fluister hy onderlangs. “Ek sien nie kans vir daardie spul kleintjies nie.”

      “Ek ook nie.” Karel hang sy kamera oor sy skouer. “Hulle is dood voor die nag om is.”

      ’n Goudgeel Volkswagen met ’n branderplank op die dak kom snorkend nader en hou met ’n ruk tussen die 4x4 en die rondawel stil. “Dis my neef,” verduidelik Giepie toe ’n jong man in ’n swart duikpak uit die Volksie klim. “Haai, Ross! Hoe was die surf?”

      “Great!” Ross kom nader gestap. Sy bors- en dyspiere bult onder sy duikpak. Hy haal sy sonbril af en skuif dit ongeërg oor sy klam blonde hare. “Maar die water is vrek koud.” Hy beduie met sy kop na die branderplank op sy motordak. “Ek moet eintlik swot, maar ek het net gou ’n break gevat . . . Hallo, oom Bert . . . tannie Netta . . . Haai, julle ouens,” groet hy die seuns.

      “Hallo, hallo, hallo!” roep ’n frisgeboude gryskopman terwyl hy by die trappies afkom. “Hallo, Sus . . . Bert,” groet oom Hans die Viljoens. “Het julle darem goed gery?”

      Twee swart Skotse terriërs kom uitgelate aangestorm. “Skottie . . . Mac!” raas hulle baas toe die honde teen Wikus opspring. “Af!”

      “Nee, dis oukei,” lag Wikus en vryf die honde se koppe. “Ek’s mal oor diere.”

      “Kan ek Oom aan my pelle voorstel?” sê Giepie. “Die een wat lyk of die kamera aan hom vasgegroei het, is Karel. En dis Wikus. Hy weet alles van spoke af.”

      Oom Hans groet die seuns met ’n stewige handdruk. “Aah . . . ’n fotograaf en ’n spookkenner!” roep hy laggend uit. “Wonderlik!” Hy tel sy suster se tas op. “Kom, die koffie wag.”

      “Hallo, almal,” groet tannie Letsie toe sy op die stoep uitkom en elkeen soengroet. “Ek sê mos altyd, hoe meer siele, hoe meer vreugde!”

      Sy lei hulle binnetoe en beduie na die buffet waarop die koffiemasjien staan en pff . . . pff.

      “Kry vir julle. Of as julle manne eerder iets koels wil drink – daar’s Coke en vrugtesap in die yskas.”

      “Dankie, Tannie,” sê Giepie en wys vir Wikus-hulle om hom te volg. Maar hulle steek in hulle spore vas toe tannie Letsie skielik agter hulle vra: “Waar’s julle tasse en slaapsakke? Gaan julle nie in die tent slaap nie?”

      “Nee, Tannie,” antwoord Wikus opgewek. “Ons slaap in die houthuis. Dis te sê as Tannie nie omgee nie.”

      Karel en Giepie verdwyn by die kombuis in en Wikus sien hoe tannie Letsie verstyf. Dis asof daar ’n sluier oor haar oë kom, maar dan ontspan sy skielik en lag.

      “Dis reg met my as dit reg is met julle, maar julle moet net onthou die huis staan al maande leeg. Dis baie stowwerig daar. Ek sal môre vir Agnes vra om ’n bietjie te gaan skoonmaak.”

      “Maak nie saak nie.” Wikus vryf sy hande teen mekaar. “Ek wil graag . . .”

      “Kom kry jou Coke,” knip Giepie hom vinnig kort en sleep hom aan die arm weg. “Dan wys ek jou sommer my oom se vertoonkas.” Hy wink Karel nader. “Ek’s seker jy’t nog nooit só iets gesien nie.”

      Ná ’n ruk staan die drie, elkeen met ’n glas yskoue Coke in die hand, voor ’n lang glaskas in oom Hans se studeerkamer. In die kas is iets van alles: seldsame skulpe, sleutels van alle groottes, teelepels en knope, geelwit koerantknipsels, tydskrifartikels en ’n verflenterde musiekboek.

      “Jis!” fluister Wikus. “Waar kry jou oom al hierdie interessante goed?”

      “Ag, hy tel dit op die strand of rommelhope op. Partykeer lê dit sommer los rond in die huise wat gesloop moet word.”

      “Kyk daardie platgedrukte teelepel!” sê Karel. “Waar kom dit vandaan?”

      “Ek het dit eendag toevallig met laagwater tussen die rotse opgetel,” antwoord oom Hans skuins agter hom. “Ek dink dit kom van een of ander skip af.” Hy gee ’n paar tree in die rigting van ’n ronde tafel. “Kyk wat het ek nou die dag op ’n rommelhoop gekry.”

      “Whau!” roep die seuns en bondel nuuskierig om ’n ou trekklavier saam.

      “Ek wonder wie was so simpel om dit weg te gooi,” merk Giepie op. “En nogal ’n Hohner Student . . .”

      Karel haal sy kamera van sy skouer af en neem ’n foto. “Ek het al baie goed afgeneem,” grinnik hy verleë toe hy sien hoe oom Hans hom vraend aankyk, “maar nog nooit ’n stukkende trekklavier nie. Miskien is dit nog die foto waarmee ek gaan wen.”

      “Die ou wat dit weggegooi het, het seker huis skoongemaak soos my ma,” merk Wikus skertsend op. “Sy gooi mos alles weg wat in haar pad is – of my pa dit nog gebruik of nie. As sy dink dit hoort op die ashoop, moet dit weg!”

      Giepie buk laer af oor die trekklavier en bekyk dit van alle kante. Hy druk hier en trek daar en draai dit om . . . “Dit het nie meer ’n deksel nie, die ysterstafies is gebreek en van die houthamertjies se koppe is af. Die Middel C is weg en van die ander note is effens skeef.”

      Wikus buk ook om die trekklavier van nader te bekyk, maar ruk sy kop skielik weg.

      “Wat’s dit met jou?” vra Giepie verbaas.

      “Die ding het nou net in my gesig geblaas.” Wikus skud sy kop asof hy wil seker maak hy is nog wakker.

      “Ag, Wikus,” kreun Karel. “Get real.”

      “Is!” stry Wikus. “Ek het die wind . . . lug . . . in my gesig gevoel.”

      Oom Hans skud soos hy lag. “Jy’s nou amper net so erg soos tannie Letsie. Sy het my mos nou die dag probeer oortuig die trekklavier spook. Verbeel jou!”

      “Ek wens jy wil die ding weggooi,” sê tannie Letsie wat intussen by hulle aangesluit het. “Dis oud en lelik en vol stof, en dan maak dit boonop tydig en ontydig geluide.”

      Oom Hans trek sy vrou laggend teen hom vas. “Julle moet haar maar verskoon. Sy het ’n baie lewendige verbeelding.”

      “Toemaar, Oom,” Karel beduie met sy kop in Wikus СКАЧАТЬ