Abel se lot. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Toe, die dag van sy vyftigste verjaardag, ontmoet hy meneer Lomas. Abel het in sy bakkie gesit toe meneer Lomas homself met ’n klop teen die ruit as verjaardaggeskenk kom aanbied. Abel het die ruit afgedraai en die reuk herken. Hy het dit baie jare tevore laas ingeadem, maar hy sal dit nóóit vergeet nie. Die reuk van ’n asem vol brandewyn. Die reuk van sy pa en sy broer. Maar hulle is lankal in hul grafte en Abel het na die gesig by sy venster gestaar, die ronde babawange, die vol lippe.

      “Você pode me ajudar?”

      Die man was dronk en het in tale gepraat.

      “Sorrie,” het Abel op Engels geantwoord, “verstaan jou nie.”

      Die man het sy kop skeef gedraai, sy blik probeer fokus iewers op ’n middelafstand agter Abel in die donkerte van die bakkie. Hy het die kwyl met die agterkant van ’n hand van sy ongeskeerde ken afgevee en hom met sy ander hand teen die bakkie se deur probeer stut.

      “Você Inglês?”

      “Wat?”

      “Meu carro …” Met die kwylhand beduie na ’n kar, oud en verroes, skeef teen die sypaadjie naby die kroeg se deur. “Minha bateria …”

      “Jou kar se battery?”

      “Sim, sim,” het hy opgewonde geknik. “Bateria, bateria.”

      Abel het na die pleitende gesig gekyk, die ronde oë, effens peulende.

      “Klim in. Waar bly jy?”

      Die man het om die bakkie gestrompel, op die passasiersit-plek ingeskuif. Hy het Abel op die skouer geklop, oorgeleun en vertroulik teen sy wang gesê: “Você é meu amigo. Muito obrigado, obrigado, amigo.”

      En die pad beduie. Abel moes hom kort-kort uit sy insluimering wek om pad te vra tot voor ’n losieshuis.

      “Is dit jou blyplek?”

      “Sim, sim.”

      Hy het vergeefs na die handvatsel getas en Abel moes oorleun om dit oop te knip.

      “Muito obrigado,” het hy weer gesê en sy gesig na Abel gedraai. “Por favor venha e visite.”

      Abel het uitgeklim, omgestap om hom uit te help.

      “Bly jy alleen?”

      “Sim, sim. Venha visitarme.”

      Abel het hom aan die arm gevat en na die losieshuis gelei terwyl die man strompelend na sleutels in sy broeksak gesoek het. Abel het die sleutels by hom gevat en die buitedeur oopgesluit.

      “Muito obrigado, meu amigo. Tenho vinho para beber.”

      Die man het in ’n stoel neergeval, ken op die bors, meer speeksel uit sy oop mond oor die baardstoppels teen sy ken af, deur sy neus ’n onreëlmatige ruising.

      Abel het die kamer beskou. Eenkant die matras op die vloer, ’n paar stukke klere aan hangers aan die prentelys teen die muur, ’n houtkassie met laaie, nog ’n stoel, ’n draradio op ’n tafeltjie met ’n Formicablad, ’n tweeplaatstofie, vuil borde en eetgerei.

      In die kas se laaie onderklere, sokkies, ’n plastieklêer met dokumente: huurkontrak vir die kamer, registrasiesertifikaat vir die ou Toyota, ’n werkspermit, aanstellingsbrief as kok op die tjokkatreiler Douro, en ’n paspoort. Diego Bartholomeu Lomas, vyf en veertig jaar oud.

      Abel het meneer Lomas uit sy stoel opgelig, die kamer se deur agter hulle gesluit en hom in die bakkie teruggehelp. By die Toyota het Abel die nommerplate afgeskroef, hulle agter onder die kap by sy koffer en vioolsak gegooi, ingeklim en weggery. Teen daglig was hy by die brug oor die Zambezi, honderd en dertig kilometer van Quelimane af. Hy het tussen bosse afgedraai, uit sig van die hoofpad langs die oewer stilgehou en die slapende tjokkakok uitgedra.

      Met sy sterk duime het hy op die twee slagare aan die kok se nek gedruk, die opkomende son warm op sy gesig. Daar was geen sparteling nie, net ’n effense konvulsie voor die liggaam verslap het. Hy het die kok in die water gerol, gekyk hoe die stroom hom vat, af see toe – as die krokodille hom nie eerste kry nie. Daarna het hy die Toyota se nommerplate aan die bakkie gesit en gery. En Abel het meneer Lomas geword, met ’n paspoort wat in Lissabon uitgereik is.

      Hy het Jules uit Tanzanië gebel; moes seker maak sy vriend is in Bujumbura wanneer hy daar arriveer en nie op een van sy ekspedisies nie. Moes Jules natuurlik inlig oor die rede vir sy onverwagte besoek, hom voorberei as hy dalk in ’n koerant sou lees van ’n Abel Lotz wat die polisie moontlik kan help met inligting oor verskeie moorde in Johannesburg.

      “Was daar berigte oor die moorde waarvan ek beskuldig word?” het hy gevra.

      “Ja, Mister Lotz,” het Jules oor die foon gesê. “Nie lang berigte nie, en weggesteek. In Burundi gebeur baie grusaamhede, vier moorde ver in Johannesburg is nie groot nuus nie.”

      Viér moorde? het Abel gedink.

      “Wat sê die berigte?”

      “As ek reg onthou, want dis al ’n tyd terug, dat twee vroue vermoor is. Stukke van hulle vel is uitgesny. En twee mans, dié se gesigte is afgestroop. Hulle noem dit rituele moorde.”

      “Rituele moorde …” het Abel gemymer.

      “Afrika is vol rituele moorde, Mister Lotz. Sangomas vermoor kinders, maak moeti van hulle organe. Vroue word in die Kongo as hekse verbrand, en in …”

      “Net twéé vroue?”

      “Dis wat die koerante sê.”

      In die koffiewinkel wag Jules al, die eerste groot toets vir sy nuwe gesig. Abel haal die bril af vir Jules se inspeksie.

      “Is dit regtig jý, Mister Lotz? Ek ken jou nie, net die stem … en die oog.”

      “Die einste ek, Jules. In my gemoed is ek steeds Abel Lotz. Net ’n bietjie aan die gesig laat werk.”

      “Mister Lotz …”

      Abel merk sy huiwering, laat hom begaan.

      “Mister Lotz, ons reise om na maskers te gaan soek …”

      Abel sit sy koppie neer, wuif met sy hand voor hulle in die lug.

      “Dis oukei, Jules.”

      “In Jos in Nigerië was stamgevegte, vyf honderd mense dood. In Mali …”

      “Jy’t my baie gehelp. Sonder jou sou ek niks kon regkry nie. Ek’s nie gewoond aan vreemde plekke en vreemde mense nie. En jy’t my gehelp, Jules.”

      “Dis ’n gevaarlike tyd in Afrika.”

      In Afrika, vermoed Abel, is dit áltyd ’n gevaarlike tyd.

      “Ons kan op ’n ander keer gaan, Jules, later, wanneer dit rustiger is. Ek’s nie haastig om nou maskers te kry nie.”

      “Nie? Het jy ander СКАЧАТЬ