'n Ver plek vir Zilla. Margaret Bakkes
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу 'n Ver plek vir Zilla - Margaret Bakkes страница 6
Название: 'n Ver plek vir Zilla
Автор: Margaret Bakkes
Издательство: Ingram
Жанр: Короткие любовные романы
isbn: 9780798154345
isbn:
Iets in sy stem laat haar terugstaan. “Jy sê dit asof dit ’n berg is waaroor jy moet kom.”
“Is dit nie? Dis dieselfde as vir jou met jou pa. Vir my ma is ek wat jy vir jou pa is. As dit net ek en jy was, sou dit baie eenvoudiger gewees het. As ek aan die einde van die jaar weggaan, moet jy saam. Daar anderkant kan niemand eise aan ons stel en ons van mekaar probeer weghou nie.”
“As dit maar so maklik was.”
“Jy dink nie ek is ernstig nie.”
“Maar dit kan mos nie, Piero. Ek moet minstens my graad voltooi.”
“Waarom? Watter waarde het ’n graad? Jy sal daar oorkant baie meer leer as wat jy ooit hier sal kan leer. Dis maar net om my pa en ma se ontwil dat ek vier jaar hier bly.”
“En dink jy nie ek behoort om dieselfde rede hier te bly nie?”
“Nie as jy my liefhet nie. Ek het gebly omdat ek jou nog nie gekry het nie. Nou is alles anders.”
Sy weet dat sy woorde net gedeeltelik waar is. Vir haar pa en sy ouers het niks verander nie. Die gedagte aan Piero se ma is meteens ’n bedreiging. Sal hierdie vreemde vrou van haar hou?
Die slaap ontwyk Zilla dié nag. Piero is ernstig. Sy weet hy sal dit nie daar laat nie. En dis onmoontlik.
As hy gaan, sal dit die einde van ’n unieke verbintenis in haar lewe wees. Want sy sal nie kan saamgaan nie. En oor duisende kilometers en baie jare heen kan geen verhouding hou nie. Sy sal daaroor kom, soos sy oor haar ma se dood gekom het, met net diep binne-in haar die seer naklank van ’n verlange wat nooit heeltemal uitgewis kan word nie.
Zilla sien Piero die volgende dag ook glad nie, en in ’n mate verwelkom sy dit, anders as die vorige dag. Sy het die saak in die nag met haarself uitgemaak. Daar is nie vir haar ’n toekoms by Piero nie. Dan moet die losmaakproses liewer dadelik begin. Maar sy is tog verbaas toe hy nie die aand opdaag nie. Sy ouers neem blykbaar al sy tyd in beslag, sodat hy nie eens by sy klasse uitkom nie.
Sy sien dadelik die rooi Fiat toe sy die volgende oggend klas toe stap. Dit hou met skreeuende bande langs haar stil. Toe sy na Piero se gesig kyk, skrik sy. Sy kleur is grys en die donker oë sit diep in sy kop.
“Klim in, Zilla.”
Sy gehoorsaam en hy trek dadelik weg. Eers toe hulle uit die oggendverkeer en buite die stad is, hou hy stil.
“My pa is oorlede. Gisteraand. Ek kon my ma nie los nie, maar sy slaap op die oomblik. Ek moet dadelik terug, want ek moet daar wees as sy wakker word. Ek neem my ma vanmiddag huis toe en jy moet saamkom. Ons begrawe my pa op die plaas.”
Hoofstuk 2
Van die agterste sitplek in die luukse motor hou Zilla die twee mense voor haar dop. Daar word nie veel gepraat nie, net af en toe ’n enkele sin. As die twee profiele dan na mekaar gedraai word, val die ooreenkoms Zilla telkens op: fynbesnede, donker, smeulend. Amalia het ondanks haar ouderdom ’n sagte, roomkleurige vel wat styf om hoë wangbene span. Die digte swart hare is los en laag in haar nek saamgevat. Met hulle ontmoeting vroeër vanmiddag het die ouer vrou haar ingetoë gegroet en in korrekte maar geaksentueerde Afrikaans gepraat.
“Piero sê hy het jou nodig, Zilla. Dankie dat jy bereid is om saam te gaan. Alles is vir ons baie, baie swaar.”
Sy kon nie anders as om ’n diepe bewondering en jammerte vir Piero se ma te voel nie. Sy het geweet die vrou voor haar is in alle opsigte ’n besonderse mens, iemand om mee rekening te hou.
Dis skemer toe hulle die Wes-Transvaalse dorp binnery. Dis ’n dorp soos die meeste klein dorpe: kerktoring prominent in die middel van die dorp, toiingrige sakegeboue met ’n paar hoërige nuwe geboue wat die onvermydelike supermark of kettingwinkel huisves. Hulle ry deur die dorp na wat duidelik ’n nuwer uitleg is met groot, mooi huise en tuine.
Zilla is egter totaal onvoorbereid op wat haar inwag.
Piero swaai by ’n ysterhek in wat verwelkomend oopstaan. Voor hulle strek ’n rylaan tussen rye formele bome deur. Aan weerskante sien Zilla groen grasperke, roostuine, struike wat gedissiplineerd hulle plek vol staan, marmerwit beelde, pilare en priële, kleurryke beddings wat sonder kurwes of kronkelings bydra tot die klassieke uitleg van die tuin. ’n Lang dubbelverdiepinghuis, met vensters en pilare reëlmatig gespasieer aan weerskante van die massiewe houtvoordeur, bevestig die indruk van weelde en welvaart.
Toe die motor stilhou voor die treetjies wat oploop na die wye stoep, gaan die voordeur oop en ’n man verskyn. Die lang figuur hardloop vinnig met die treetjies af en maak die deur vir Amalia Basson oop. Toe hy afbuk, kan Zilla nie sy gesig sien nie. Sy hoor egter ontroering in sy stem toe hy praat.
“Amalia, dis verskriklik. Ek is bitter, bitter jammer. Kom, ek help jou uit.”
“Hallo, Dawid.” Piero se stem klink dik en anders.
“Ek is so jammer, Piero. Ek het dadelik dorp toe gekom om hier te wag. Ek verwag Ma en Pa ook later vanaand. Hulle sal sommer in die hotel slaap.”
“Dis nie nodig nie, Dawid. Fiesole is groot. Hulle slaap hier.” Amalia se stem kom sag maar beslis.
Weer eens besef Zilla: die klein, brose Amalia kry wat sy wil hê.
Piero maak die deur vir Zilla oop en toe sy uitklim, hou hy haar ’n oomblik teen hom vas. Dis die eerste warmte wat sy die dag van hom kry en ’n weekheid oormeester haar. Hy neem haar arm en lei haar teen die treetjies uit.
Amalia en Dawid is reeds by die huis in. Voor sy instap, draai Zilla om en kyk na die tuin. Herfs het die struike en plante reeds met ’n kwistige hand gekleur en die wasigheid van die nadag lê oor alles.
“Dis pragtig, Piero.”
“Ja. My pa het my ma alles gegee wat haar hart begeer. Dit is ’n replika van die villa in Fiesole, net buite Florence, wat voor die oorlog aan haar ouers behoort het. Nou nie presies nie, maar min of meer.”
“Besit julle nog daardie villa?”
“Nee, dis verkoop. My ouma en my ma se suster het in ’n woonstel in Florence gaan bly ná my oupa dood is en Mamma Suid-Afrika toe gekom het. Dis waar ons bly as ons in Florence is. Ouma is natuurlik al dood, maar tannie Marinda bly nog daar.”
Zilla luister verwonderd en besef dat Piero in daardie ander wêreld net so tuis is as hier.
Die voorportaal is koel en ruim, met marmervloere en ’n marmertrap wat sierlik van twee kante af boontoe reik. Van Amalia en Dawid is daar geen teken nie.
“Mamma is seker na haar kamer toe. Laat sy en Dawid maar eers gesels. Sy sal graag met hom oor alles wil praat.”
“Ja. Is Dawid die neef wat op die plaas bly?”
“Ja. Hy bestuur Windhoogte al ’n ruk lank vir my pa. Nou is dit natuurlik syne. Hy het baie vir my pa beteken. Meer as ek.” Daar is ’n ligte bitterheid in Piero se stem wat Zilla laat opkyk.
“Hy het jou mos nie kwalik geneem dat jy nie wou boer nie?”
“Seker nie, maar СКАЧАТЬ