Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Jan het stip na haar gekyk. “Arista du Randt.”

      “Ja, Jan?”

      “Ek en jy gaan Wolwedans baie mooier maak as jou simpel pa en ma. Hulle verstaan niks van die wolf nie.”

      Sy het geskrik. Iemand behalwe sy wat die wolf gesien het!

      Sy het later gehoor dat Jan se ouers oorlede is. Hy was op universiteit en het net vakansies huis toe gekom. Sy het hom net van ver af gesien en hy het nie nader gekom nie. Dit was asof hy wou wag dat sy ouer is, dalk dat sy meer van die lewe af kan weet, voordat hy vir haar kom kuier.

      Toe het sy hom ’n jaar lank glad nie gesien nie.

      Toe sy klaar was met matriek, het sy haar ma op die plaas gehelp. Daar was nie geld om verder te gaan leer nie. En sy het gewag dat Jan terugkom.

      Toe kom daar die dag dat sy hom weer by die waterval kry. Hy het op dieselfde plek as tevore gestaan en in die poel geduik. Toe hy uitklim, het hy na haar toe gestap en haar in sy arms geneem.

      Jan het haar gesoen. Lank en innig en met soveel krag dat sy gedink het sy gaan flou word daarvan. Daarna het hy haar na die boshut toe gevat. “Ons s’n,” het hy geglimlag.

      Daar het hulle ure lank bo-op die dennenaalde in mekaar se arms gelê en gepraat en gedroom. Hy het haar partykeer ’n bietjie gesoen, maar nooit verder gegaan nie.

      Hy het as argitek in Nelspruit begin werk en net naweke Hazyview toe gekom. Dan het hulle piekniek in die boshut gebou.

      Eendag het hy ’n stuk papier saamgebring en haar geteken. Sy sou nooit vergeet hoe hy haar naam gesê het nie. “Arista van Wolwedans. Dis ons twee se plaas. Net ons verstaan hierdie plek.”

      En sy oë. Die oë wat nes die wolf s’n gelyk het.

      Die oë wat haar gehipnotiseer het.

      Op haar negentiende verjaarsdag het Jan gesê dis tyd dat hy haar ouers formeel ontmoet.

      Hulle was ingenome met hom.

      Jan het op Wolwedans rondgeloop asof hy die plek besit. Asof hy opmetings met sy oë doen. Asof hy die huis en die grond wou omdolwe.

      Toe breek die dag aan dat hy Arista vra om met hom te trou.

      Dit is meer as vier dekades later. 2012.

      Die wolf spits weer sy ore. Iewers is daar ’n diep, onheilspellende bromgeluid. Hier in die donker, afgeleë gedeelte van die bos is daar selde só ’n geluid.

      Hy begin draf in die rigting van die geluid.

      Tussen die bome staan ’n mens. Dit is die een wat deesdae so dikwels hier ronddwaal en na hom kyk, nes daardie ander klein mensie lank gelede. Maar hierdie een se lippe beweeg en daar kom geluide uit.

      Eienaardige geluide, sagte geluide wat soos sy eie gegrom klink.

      Die wolf raak weer bewus van die vreemde dreungeluid wat naderkom.

      En sien die ding wat blink in die mens se hand.

      1

      Hazyview is tien kilometer ver, sê die bordjie.

      Sonja Daneel knip-knip haar oë teen die moegheid. Sy trek haar selfoon nader; in die venstertjie staan die datum: 1/9/2012. Sy begin ’n nommer skakel.

      Voor haar ry ’n man met ’n stapel hout agterop sy fiets. En bo-op die stapel hout lê daar iets wat lyk na ’n dooie apie.

      Met die verbysteek draai die man sy gesig in haar rigting en glimlag. Hy het nie tande nie. Dit laat haar ril. Hy steek sy vinger in die lug en waai dit heen en weer asof sy verbode terrein betree.

      Die skemer sak toe oor die Hazyview-vallei. Sy sal haar motorligte moet aanskakel.

      Sonja onthou die waarskuwende SMS wat sy van haar toekomstige werkgewers gekry het net toe sy in haar motor klim: Ry versigtig. Daar is slaggate in die pad. Hulle werk daaraan, maar hulle werk al vir drie weke. G’n mens weet hoe lank dit nog gaan neem nie!

      Om haar is daar digte plantegroei en kleur. Orals is kleur. Wit frangipani’s met hul soel, soet geur wat dik in die lug hang. Sy ruik dit deur haar oop venster. Flambojantbome met rooi kelke lyk of hulle reik na vog in die lug.

      Daar is piesangbome wat hul blare soos reuse-waaiers uitstrek oor die nat aarde en liggies wieg teen die bedompigheid. Dit lyk of die blare plek-plek geskeur is, met fyn garingdraadjies wat na benede strek. Sy sien die kapokbome met hul dik doringstamme wat pienk blomme soos verspotte confetti oor die pad strooi. Welkom aan die bruid, asof dit spesiaal vir haar is! Die bome staan hier digter opmekaar as in Steiltes buite Nelspruit waar sy vandaan kom. Orals tros pers en rooi bougainvilleas wild uit die bosse. Die pers blomme hang swaar aan die lote, beur af grond toe en wieg liggies in die briesie.

      En die plaasname, tipies Laeveld: Rondommooi, Vroegopstaan, Loerie, Oppihoek, Heeltyd Speeltyd.

      Vroue verkoop mango’s en lietsjies langs die pad. Hulle dra kleurvolle kopdoeke en spel “lietsjies” op al wat ’n manier is.

      “Help my.” Sonja sê dit saggies, sodat die woorde verdwyn in die gekreun van die motor se waaier wat teen die hitte gons. “Ek kan nie.”

      Sy kyk na die groen heuwels en tropiese bome. Papajas wat pennetjie-orent soos groen apostels staan terwyl apies wat met hul halfverorberde buit rondskarrel. Macadamianeutbome in rye langs die pad. Nog padstalletjies, dié slag met avokado’s.

      Accommodation available. R899 p/p per night staan langs ’n gastehuis, die ingang bedek deur bleeding heart-klimop, wulpse rooi blomme wat in dik trosse afhang. Steeds kry Sonja nie die bordjie wat sy soek nie.

      Sy het dit destyds met die onderhoud ook amper misgery, maar toe omdat sy so ingedagte was. Nou is sy bedag daarop. Die ingang moet enkele kilometers hiervandaan wees, onderin die vallei.

      Die rooi bougainvilleas is vir haar die mooiste. Die bloedrooies se doringtakke hang sommerso wild in die lug, asof dit wil sê: Dis mooi hierso, maar raak aan my en die bloed sal loop!

      Sy het op ’n slag in so ’n bougainvilleabos verstrengel geraak. Die diep skrape het dae gevat om te genees.

      En nou wil-wil dit donker raak. So vroeg, so vinnig.

      Skielik is daar ’n bordjie en ’n beteuterde vlaggie voor haar.

      Pad gesluit/Road closed. Detour.

      Die padwerkers is besig om op te pak en wil die tydelike versperrings wegsleep, maar daar staan nog een vragmotor dwarsoor die pad getrek. Vir die oomblik is dit dus nog gesluit. Die man met die vlaggie beduie dat sy die ompad moet gebruik. Hy het pokmerke aan sy gesig en die rooi vlag herinner haar aan die bleeding heart. Gepaste naam; dit laat haar ook aan haar eie hart dink.

      Sonja ry stadiger en draai haar venster verder af. Die bedompige lug tref haar opnuut soos ’n klap in die gesig. Dis baie warmer hier as op Nelspruit en die lug is steeds deurdrenk met die reuk van frangipani.

      Die grondpaadjie waarop sy moet afdraai, lyk maar sleg. Dit kan egter nie anders nie. Of . . . Sy wil vir ’n sekonde stilhou СКАЧАТЬ