Ruiter van my drome. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van Reënboogrant herinner my aan my oom Alexander en al my gelukkige vakansies saam met hom. Selfs hierdie enorme ou kombuistafel . . . hy het volstrek geweier om daarvan ontslae te raak toe die kombuis gemoderniseer is. Dit laat my nader aan hom voel. My oupa en ouma De Klerk woon nou in my ouers se huis in Pretoria, en ek voel nooit werklik tuis daar nie. Reënboogrant is my plekkie in die son – die enigste plek waar ek regtig welkom voel. Ek is tuis.”

      Andrea trek onsigbare patroontjies met haar wysvinger op die tafelblad en vra aarselend: “Gaan jy jou kind hierheen bring, of sal hy saam met jou ouers teruggaan Engeland toe?”

      Zandri sien die diep blos van verleentheid op Andrea se gesig en antwoord beheers, al grief dit haar: “My ouers is hardwerkende dokters met ’n groot praktyk. Net hul skuldige gewetes dwing hulle om elke twee jaar by my oupa-hulle te kuier. My ma het beslis nie die tyd of belangstelling om Robbie groot te maak nie. So, sodra my ouers teruggaan Cambridge toe, sal Robbie hier na my toe kom.”

      Andrea haal diep asem en praat vinnig, haar oë pleitend op dié van Zandri: “Die hele dorp, selfs Ferdinand, glo jy is die ma van ’n buite-egtelike kind, maar ek glo dit nie. Wie is Robbie se ouers, Zandri?” Sy vra dit met dringende erns.

      Zandri lag sag en genoeglik. “Dank die hemel ek het één vriendin! Hoekom is jy dan so seker Robbie is nie my kind nie, Andrea?”

      Andrea is ’n rukkie stil voordat sy praat. “Daardie laaste vakansie nadat jy jou matriekeksamen geskryf het . . . Ferdinand het mos daai vriend van hom, Josua Keyser, genooi vir die vakansie. Jy was toe so vervlaks mooi dat ek en Klara moes sukkel om nie jaloers te wees op jou nie, maar jy was nooit ’n flirt nie. Maar daardie vakansie het jy skielik verander, jy het skaamteloos met Josua geflirt en die befoeterde Ferdinand geïgnoreer. Hoekom?”

      “Ek was seker maar verlief op Josua. Hy was tog baie aantreklik en ek net ’n tiener,” antwoord Zandri skouerophalend.

      “Nonsens! Ek vermoed nog al die jare dat jy met Josua geflirt het juis omdat jy Ferdinand liefgekry het. Nee, moenie jou kop skud nie. Ek het jou dopgehou en gou genoeg agtergekom jy flankeer net met Josua as Ferdinand in die rondte was. Gaan jy dit ontken?”

      “Met ’n skoon gewete,” sê Zandri met ’n sorgelose glimlaggie. “Jy het gelyk: Ek het skaamteloos met Josua geflankeer, maar nie omdat ek bang was dat Ferdinand sal agterkom ek is verlief op hom nie.” Sy byt op haar onderlip en vra, skielik gekwets: “Maar . . . is dit dan wat Ferdinand al die jare glo? Dat ek in Engeland gaan studeer het omdat ek naby Josua wou wees?”

      “Dalk. Ons het geweet Josua het ’n pos as veearts op Peterborough naby Cambridge gekry. Jou skielike besluit om Londen toe te gaan, en om boonop Klara om te praat om saam met jou te gaan, het jou nie juis gewild gemaak onder die Adelmanns nie. Klara se ma het mos tot ’n ligte beroerte gehad, en al die Adelmanns het verwag dat Klara haar ma sou verpleeg.”

      “Dis presies waarvoor Klara nie kans gesien het nie: om soos haar pa en die liewe Ferdinand heeldag haar ma te pamperlang. Jy kan dit tog nie ontken nie, Andrea: Tant Elsa maak ’n troeteldier van al haar skete. Klara het gesê haar ma se ligte beroerte was niks meer as ’n angsaanval nie. Ek glo sy was reg, want dis sewe jaar later en tant Elsa is nog springlewendig,” sê Zandri.

      “Wel . . .” Andrea glimlag onnutsig. “Ja, ek vermoed tog dis ’n groot verligting vir Ferdinand en Nicolas dat tant Elsa en hul pa nou hier weg is. Maar vertel my nou: Wie is Robbie se ouers?”

      “ ’n Pa en ’n ma,” antwoord Zandri beslis, en sê nadruklik: “Moenie my uitvra nie, Andrea. Wanneer julle meer moet weet, dan sal julle. As die mense van Wyedraai wil glo ek is ’n ongehude ma, laat hulle so glo. Ek is dankbaar jy weet dis nie so nie, maar moenie dit met enigiemand deel nie.”

      “Nie eens met Ferdinand nie?” vra Andrea afgehaal.

      “Veral nie met Ferdinand nie! Hy was so smalend oor my ongehude moederskap wat my kamstig vinnig volwasse gemaak het dat ek hom ’n dekselse harde skop kon gee! As die aap so gretig is om Odette Jordaan se skinderstories te glo, gaan ek hom nie reghelp nie. Oom Alexander het die waarheid oor Robbie geken, en hy het niemand veroordeel nie. Ek is verbaas Ferdinand het oom Alexander nie in kruisverhoor geneem oor my skielike moederskap nie – of dalk het hy,” sê Zandri bitter.

      “Oom Alexander was ’n gerespekteerde man en so vreeslik oud . . . Ek twyfel of enigiemand op Wyedraai so harteloos sou kon wees. Die laaste paar jaar het oom Alexander nooit meer dorp toe gekom nie, oom Martiens het vir die inkopies gesorg. Jy ken oom Martiens: Hy is altyd so haastig om terug te kom op Reënboogrant dat hy skaars tyd het om enigiemand op die dorp te groet, wat nog om na skinderstories te luister.” Andrea staan op. “Nou ja, ek het ’n ma wat glo ek is ’n ondankbare skepsel as ek laat is vir aandete. Ek is so bly jy is terug op Reënboogrant, Zandri. Kan ek die naweek kom perdry?”

      “Jy weet jy is altyd welkom, my enigste vriendin,” glimlag Zandri.

      * * *

      Sy wens dit was nie nodig vir haar om oom Alexander se prokureur te besoek nie. Zandri is ongemaklik bewus van die groepie nuuskieriges op die sypaadjie voor die prokureursfirma. Hulle volg haar met hul oë en praat gedemp onder mekaar. Sy klim haastig in haar voertuig en trek met protesterende bande weg toe sy Odette Jordaan uit die apteek sien stap. Enkele bekendes het haar met ’n stywe kopknik en ’n gedwonge glimlag gegroet, maar Odette sal nie huiwer om haar trompop te loop om haar oor die kind uit te vra nie.

      Zandri vlieg behoorlik in die hoofstraat af, maar ry stadiger toe sy die dierehospitaal nader. Sy kyk geamuseer na die bejaarde vrou wat met ’n groot rooi tas in elke hand op die sypaadjie voor die dierehospitaal staan en wild met die regterhand se tas na Ferdinand se kop swaai. Wie op aarde is die kwaai ou tannie? Zandri trap die rempedaal byna sonder dat sy besef wat sy doen.

      “Ek vermorsel jou aangesig as jy aan my of my tasse raak, Ferdinand!” hoor Zandri die vrou dreig. “Ek het jou gesê ek het ’n ander heenkome . . .” Sy breek haar betigting af toe sy Zandri gewaar en dan glimlag sy, stralend van verligting. “Ja, hier is die kind nou! Sy het gesê sy sal my na my nuwe blyplekkie toe neem.”

      Onthuts sien Zandri hoe die vrou met ’n verrassende huppelstappie op haar voertuig afpeil, met Ferdinand kort op haar hakke. Hy bars uit nog voor hulle langs haar motor staan:

      “Wat besiel jou om met my tant Ragie te konkel, Zandri? Hoe ken jy haar ooit? Jy is nog nie vier-en-twintig uur terug op die dorp nie, maar jy bemoei jou reeds met sake wat jou nie raak nie. Het jy nie genoeg probleme van jou eie nie?” Ferdinand se stem is bars en daar is afkeer in elke lyn van sy gelaat.

      Zandri kyk in sy blitsende oë en glimlag uittartend. “Jy het jou eerste met my sake bemoei, Ferdinand. Jou tant Ragie is nou een van my persoonlike probleme,” antwoord sy doodluiters, net half bewus van die vrou wat haar tasse op die agtersitplek gooi en dan haarself steunend op die passasiersitplek inwurm.

      “Ry, kintatjie, ry! Die arme drommel weet als van perde, maar g’n niks van mense nie,” blaas Ragie, kortasem ná haar struweling met Ferdinand. Hy hou egter die oop deur langs sy tant Ragie vas en sê dreigend:

      “Klim hier uit, tant Ragie. As dit moet, tel ek tannie self uit die motor en dra tannie terug na tannie se kamer!”

      ’n Genoeglike laggie borrel oor Ragie se lippe. “Sukkel jy met jou oë, boetman? As ek effentjies op my tone staan, kyk ek jou vierkant in die oë – en ek is ’n gewigtige vrou met magtige spiere. Tel my op, Ferdinand, en jy breek jou rug, en moenie verwag dat ek jou sal verpleeg nie.” Haar gesigsuitdrukking koggel hom behoorlik.

      Ferdinand СКАЧАТЬ