Sonnet sonder woorde. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ my eie goed dra!”

      Duard waag dit nie om teë te stribbel nie.

      Sy het hom mos duidelik laat verstaan sy soek nie gunste en gawes nie, dink Valdi suur. Dis te laat om nou skielik gentleman te wil speel. Hy het haar wel netnou van die trappe af opgetel en verhoed dat sy weer omval, maar in die ou dae sou hy besorg gewees het oor die bloed aan haar voorkop en aangebied het om ’n pleister op te plak. Nou kon hy haar nie gou genoeg aan Fiela oorhandig en van haar ontslae wees nie. Daarna het hy haar grootliks geïgnoreer, en hy is darem baie danig met haar niggie.

      Fiela kan hom erf, met graagte. Sy sal gou haar fout agterkom, sodra hy moeg word vir haar en ’n beter proposisie in die oog kry. Dan smyt hy haar ook weg, soos ’n ou hemp wat ’n vloerlap geword het.

      Hy kon darem destyds, ná die insident by die swembad, gebel het … Net uit ordentlikheid, om te sê hy is jammer. Darem ’n e-pos gestuur het of selfs ’n SMS om verskoning te vra. Te verduidelik. Te vra hoe dit gaan. Maar van sy kant af was daar net dawerende stilte. Al die jare lank, nooit weer ’n woord nie, nie eens ’n Kerskaartjie of ’n bewys dat hy haar verjaardag onthou het nie. Haar ma het volgehou dit wys dat hy nooit vir haar lief was nie en wil aanbeweeg. En dis dieselfde boodskap wat hy nou uitstuur.

      Dit pas haar. As sy geweet het hy is op Capri, het sy in Australië gaan vakansie hou, aan die ander kant van die aardbol.

      Duard bly staan langs die skeepswrak en wink hulle nader. “Klim solank in. Ek moet net gou ’n navraag doen.” Hy haal sy selfoon uit en loop ’n entjie weg terwyl hy praat.

      Wat ook al hy wou vasstel, is blykbaar in orde, want hy grinnik tevrede toe hy terugkom. “Als reg. Komaan, klim!”

      Saam met hul bagasie laai hy die seilsak in wat teen die boomstam gelê het – volgepak met kwaste, potlode, sketsboeke en verfbuise.

      “Ontmoet vir Willie,” stel Duard die Jeep aan hulle voor. “Hy het saam met die ark teen berg Ararat gestrand.”

      Fiela vra nie, maar klouter voor in langs die bestuurder. Die uitsig is steeds ’n skouspel, met ’n seilskip wat grasieus oor die helder water gly. ’n Uitsig waarvoor hulle duur betaal het, maar Fiela stel meer in die uitsig reg langs haar belang. Geen Romeinse Romeo kan aantrekliker wees as hierdie fris boer nie en g’n meisie kan vir ’n ou met so ’n soenbare mond kwaad bly nie. Wat hy ook al destyds aangevang het, kon Valdi maar oorgesien het, want hy’s dit werd.

      “Wat skilder jy, Duard?” vra Fiela.

      “Ek skilder nie, ek maak prentjies.”

      “Wat is die verskil?”

      “Die een is vir die siel, die ander een vir die maag. Op die oomblik maak ek sjokoladeboksprentjies om kos te kan koop en my rekeninge te betaal.”

      “Hou jy uitstallings?”

      “Van die sielsgoed, ja. Vir die prentjies het ek ’n agent in Napels.”

      “Is dit waar jy woon – in Napels?”

      Valdi besef sy hou haar asem op terwyl sy wag dat hy antwoord. Sy kan nie verstaan waarom dit saak maak nie. Hy kan in Alaska woon vir al wat sy omgee. Sy is lankal oor hom. Netnou se ontmoeting was net te onverwags, so heeltemal uit die bloute – dis waarom haar mond droog was en haar hart so getamboer het. Dis omdat sy moeg is ná die lang vlug, seesiek geword het op die boot en haar kop boonop teen die trappe gestamp het. Drie logiese redes waarom Duard se teenwoordigheid so ’n verwoestende uitwerking op haar gehad het. Môre het dit oorgewaai en gee sy nie om dat Fiela haar ekskêrel erf nie. Want dis al wat hy is: haar eks, in wie sy ’n diepgewortelde renons het.

      “Nee, ek woon hier op Capri,” antwoord hy.

      Hulle is net vir een dag hier, bemoedig Valdi haarself. Dan gaan hulle Rome en Venesië toe. Vir een dag kan sy hom vermy en uit sy pad bly.

      3

      Die Pensione Sophia is nie regtig so groot soos ’n kasteel nie. Dis ’n verweerde ou herehuis, toegerank met kanferfoelie en jasmyn wat ’n soet geur deur die warm middag versprei.

      Valdi het ’n afskynsel van vet Giorgio verwag, maar hul gasheer is die teenoorgestelde: skraal, met ’n skoon paar jeans en ’n kraakwit T-hemp pleks van ’n vuil voorskoot. Vriendelik, sjarmant – en plat Afrikaans.

      “Valdi?” eggo hy toe Duard die twee meisies voorstel, en rol die klank daarvan op sy tong. “Wat ’n melodieuse naam! Dit herinner mens aan Vivaldi se vioolkomposisies. Speels en skertsend …”

      Valdi bloos. Hoe moet ’n mens nou op só ’n kompliment reageer?

      “Luca was saam met my op Maties,” vertel Duard. “Hy’s ’n De Lange, op Vaalbult in die Karoo gebore.”

      “My pa was Afrikaans en my ma Italiaans,” verduidelik Luca.

      “Mama Sophia?” raai Fiela.

      “Nee, Sophia was my ouma. Ouma Bellini, wat die toentertydse ou herberg by háár ouma geërf het, moderne geriewe laat aanbring het en dit in ’n pensione verander het. Ek het die kombuis vergroot en die Middeleeuse fontein in ’n swembad omskep. Die kruisvaarders draai seker in hul grafte om, maar dis gaaf vir gaste om in af te koel gedurende die snikhete somermaande. Die eiland kan bitter drukkend raak, veral dié tyd van die jaar in die buiteseisoen.”

      “Jy sê jy het plek vir die twee girls?” wil Duard weet.

      Luca glimlag breed. “Vir twee bella signorinas? Altyd! Hoe ken jy my?”

      “Soos ’n pak marshmallows,” laat sy vriend droogweg hoor. “Altyd plek in die pakkie vir nóg een.”

      Veral een soos dié enetjie … Luca se donker oë talm waarderend op Valdi. Dan gooi hy sy hande in die lug.

      “Ek vergeet skoon my maniere, terwyl julle seker moeg en dors is. Tiepolo – ons butler, kruier en opsigter – sal die bagasie kamer toe neem, intussen gaan drink ons iets koels op die terras.”

      Duard keer. “Ek soek eers pleisters en ontsmetmiddel. Besit jy sulke goed?”

      “Ja, in die kombuis. Die kok is ongelukkig nog steeds siek, sy sou jou kon help. Maar kyk in die kas langs die agterdeur, daar’s ’n noodhulpkissie.”

      “Kom saam,” sê Duard vir Valdi.

      Sy staan tru. “Hoekom?”

      “Ek wil daardie sny aan jou kop skoonmaak.”

      “Dis nie nodig nie, Fiela het vir my ’n snesie gegee.”

      “ ’n Snesie?” Hy uiter ’n minagtende snork. “En jy dink ’n flentertjie papier het medisinale waarde?”

      “Dis nie nodig dat jy –” stribbel sy teë, maar hy knip haar kort.

      “Dit is. Kom!”

      Toe sy hardkoppig bly staan, rem hy haar aan die arm in die gang af.

      “Asseblief, kan jy nie net een keer in jou lewe inskiklik wees nie?”

      Dit laat Valdi se humeur СКАЧАТЬ