Kronkelpad. Irma Joubert

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ halftien kom die bevel: “Storm!”

      Kleingeweervuur begin om hulle knetter. Van oraloor begin die perderuiters tussen bosse en bome deur beweeg, skuil-skuil beweeg hulle vorentoe. Bomme begin ontplof, die geraas is oorverdowend. Hier en daar spring ’n ruiter van sy perd af, probeer sy pad oopskiet.

      Christine se twee hande is teen haar gesiggie vasgedruk. “Sê nou hulle skiet mekaar dood?” vra sy benoud.

      “Ag, hemel, Christine,” sê Annabel ongeduldig, “glo jy nou sowaar hulle gebruik regte koeëls en bomme? Jy sal wragtie ook enige iets glo!”

      Dan sien Lettie hom. Hy lê vooroor op sy perd, sy lang lyf plat teen die perd se lyf vasgedruk, die toom kortgevat in sy twee hande. Hy jaag reg op die vyand af.

      “Daar’s De Wet!” roep Klara skielik opgewonde. “Kyk, dáár op die oopte! Kyk hoe jaag hy!”

      Lettie bly kyk, tot hy agter ’n groepie bome verdwyn.

      Toe blaas sy haar asem stadig uit. Daar kan op hierdie aarde nie ’n meer perfekte man wees nie – daar kan nie.

      En niks wat verder gaan gebeur, geen vertoning of emosionele toespraak of vuurwerke wat verder in hierdie wonderlike dae plaasvind, kan ooit hierdie paar oomblikke oorskadu nie.

      Vroegaand, toe hulle tussen die tente deur na die kampvuur stap, sê Klara: “Weet julle, ek is so trots om ’n Afrikaner te wees.”

      “Ek ook, Klara,” sê Christine. “Ek sal hierdie week nooit vergeet nie.”

      Ek sal hierdie week ook nooit vergeet nie, dink Lettie stil. Want ek is verlief, ek is vreeslik verlief – miskien het ek dalk lief, vir ewig – en dis die wonderlikste gevoel in die wêreld.

      * * *

      “Waar is Annabel?” vra Christine skielik toe hulle langs die vuur sit.

      “O, sy is wel hier êrens,” sê Klara vaag.

      “Moet ons haar nie gaan soek nie?” vra Christine.

      “Nee wat, los haar maar,” sê Klara.

      Iemand begin pensklavier speel, hulle sing: “Die sweep het geklap en die wawiele draai …”

      Lettie se oë soek stadig tussen die mense deur.

      Nou kom die konsertina by. “Aanstap, rooies, die pad is lank en swaar …”

      Daar is te veel mense om die kampvuur, haar oë vind hom nie.

      “Daar kom die wa …” en “Hoe ry die Boere sit-sit so …”

      Sy kan nie sien waar hy sit nie.

      “O, boereplaas, geboortegrond, jou het ek lief bo alles!”

      Darem nie bo álles nie, dink sy lui-gelukkig. Miskien is die fees tog nie so sleg soos wat sy vanoggend gedink het nie.

      ’n Heerlike loomte begin oor haar toesak. “Ek is baie vaak, ek gaan inkruip,” sê sy vir die ander twee.

      “Ons kom ook nou-nou,” sê Klara. “Môre is die heel belangrikste dag, dan wil ons nie moeg wees nie.”

      Lettie stap stadig tussen die tente deur, sy hoor hoe die mense agter die trekklavier aansleep: “Liewe maan, jy seil so langsaam …” Voor haar lê die koppie onverstoord, rotsvas geplant in sy eeue-oue klipfondament, bo haar span die sterrehemel wyd en helder.

      In haar is ’n geluk, ’n vreugde so diep dat woorde dit nie kan beskryf nie. Miskien is dit selfs ’n wonderlike, wónderlike kamp.

      Sy gaan staan teen ’n boom, sy voel die harde, growwe stam onder haar hande.

      Ek is deel van die beste volk op aarde, weet sy, ek is ook tróts om ’n Afrikaner te wees.

      Sy maak haar oë toe. Haar hart klop warm deur haar.

      En ek is verlief, dink sy, en dis … wonderlik. En ek is váák, glimlag sy vir haarself, ek wil gaan slaap.

      Sy stap in die helder maanlignag tussen die tente deur.

      Dan sien sy hulle. Die meisie is in die man se arms, die man se hande gly teen haar rug af, druk haar lyf stywer teen syne vas. Die man se kop is afgebuig, sy mond gesluit oor hare.

      Dis ’n lang meisie, en ’n langer man.

      Dis Annabel.

      En De Wet.

      Die oomblik stol. Vries vas.

      Toe draai Lettie saggies weg en loop met ’n ompad tent toe.

      Haar hart pomp swaar en yskoud. Sy trek haar nagrok aan, sy rol haar komberse oop.

      Die ys om haar hart begin smelt, sy rol in ’n bondeltjie en druk haar gesig in haar kussing.

      Sy lê doodstil, die hartseer soos ’n harde kors om haar hart. Sy moet net nie huil nie, sy moet net asseblief nie nou begin huil nie.

      Sy verlang na haar ma.

      Kort daarna hoor sy hoe Christine en Klara saggies inkom.

      Dan fluister Christine in ’n dik stemmetjie: “Klara, hy hét haar gesoen, ek het dit self gesien.”

      “Ag, dis sommer niks,” fluister Klara terug. “Seuns is maar so, hulle sal enige meisie soen wat in hulle skote val. En jy weet hoe is Annabel …”

      Maar … De Wet is tog nie soos alle seuns nie, huil Lettie se hart, haar hele wese. Hy is …

      Sy lê doodstil op haar klein eiland komberse, sy hoor hoe haar twee maats saggies hulle komberse ooprol en hulle kussings uitskud.

      Sy hoor veral vir Christine.

      Christine is ook verlief op De Wet, weet sy met die yshand om haar seer hart, pragtige klein Christine is ook verlief. En sy is ook seer vanaand, hart-huil-seer.

      Net Klara haal na ’n rukkie diep en rustig asem.

      En laatnag, toe Annabel terugkom en raserig regmaak om in die kooi te klim, lê Lettie steeds doodstil. “Slaap jy al?” vra Annabel toe sy haar komberse langs Lettie ooprol.

      Nee, dink Lettie. Ek lê al ure, doodstil, maar die slaap bly weg.

      Want ek weet nou: ek is my dierbare ouers se kind, gene van hulle gene. Ek is Lettie Louw. En iemand soos De Wet Fourie sal nooit vir my beskore wees nie.

      Hoofstuk 2

      Nee, besluit Lettie op haar gemakstoel voor die venster, die Eeufees gaan nie werk vir die student se taak nie.

      Rialien het wel gepraat van die Tweede Wêreldoorlog, daaroor kan sy baie ander inligting ook kry, het sy gesê.

      Maar dan weer, dink Lettie, sal sy nie veel kan vertel nie – die oorlog het hulle СКАЧАТЬ