Susanna M Lingua-keur 15. Susanna M Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ in die volgende maand werk kry.”

      “Met Pieter en Jurie se hulp sal jy ongetwyfeld baie gou ’n betrekking vind, Rista.”

      “Nee, maatjie, as jy reken dat ek Jurie of meneer Myburgh daarmee gaan lastig val, begaan jy ’n groot fout. Ek is geensins van plan om vir iemand ’n las te wees nie en jy behoort dit immers te weet.”

      “Hemel, dié meisiemens,” kla sy teenoor Jurie en Pieter. “Sy wil nou werklik ook nie eens dat ’n mens haar ’n guns bewys nie, begryp jou aan!”

      “Ja, dis nogal jammer, nè?” sê Pieter.

      “Maar kyk, julle vergeet blykbaar dat Rista oud genoeg is om haar sake self te reël en dat sy geen hulp van ander nodig het nie,” berispe Jurie hulle goedig. Hy begryp volkome waarom sy ander se hulp afkeur. Noudat sy uit is onder die beskermde vlerke van ’n sorgsame Oumatjie wat gewoonlik alles vir haar doen en reël, wil sy graag op haar eie bene staan en dinge vir haarself doen.

      “Jy het volkome gelyk, ou vriend,” hoor hy Pieter weer sê. “Maar jy besef blykbaar nie dat my persoonlike assistent reeds kennis gegee het en die end van die maand my kantoor gaan verlaat nie, nè?”

      “Maar dan is dit mos ’n gulde kans vir jou om self vir Rista te nader, Pieter.”

      “Juis, dis net wat ek beoog het. Maar toe weier sy mos ons hulp en jy sterk haar sowaar nog in haar kwaad.”

      “Nou ja, vriend, al raad wat ek jou nou kan verskaf, is dam haar by en praat die ou sakie uit. Ek is seker, indien jy haar baie mooi soebat en belowe om vir haar goed te wees soos ’n eie vader, of selfs soos ’n eie oupa, sy jou sekerlik sal bejammer en uit die verknorsing sal help.”

      In die kombuis is Brenda besig om koppies reg te sit terwyl Jurie die elektriese ketel half met water vul en dit aanskakel. Hy gaan sit op ’n stoel langs die tafel en kyk hoe sy vrou keurig versnaperinge in die vorm van soutigheidjies voorberei.

      “Jurie,” sê sy sag, vertroulik. “Het jy gemerk hoe bewonderend Pieter Rista aangestaar het nadat jy hulle aan mekaar bekendgestel het?”

      “Ek het nou net oor dieselfde onderwerp sit en dink en tot die slotsom gekom dat hy bepaald ’n gelukkige vent sal wees indien hy beter vaar as Johan en sy voorgangers.”

      “Wat bedoel jy, my man?”

      “Rista is nog glad nie ryp vir ’n man se liefde nie. Ek sê jou nou dat menige man nog dieselfde paadjie sal bewandel as Johan. Net, met sommige mag dit dalk slegter gaan. Almal het nie die innerlike krag wat Johan het nie – veral nie Pieter nie.”

      “Nou waarom vertel jy hom nie al hierdie feite nie, Jurie?”

      “Moet jou nie daaroor ontstel nie. Pieter is g’n kind nie. Hy behoort immers self te kan sien dat Rista nog onvoorbereid is om enige man se liefde te aanvaar. Haar optrede spreek tog vanself. Sy behandel almal asof hulle haar broers is en dit is genoeg bewys dat sy nog nie reg is vir ’n verhouding nie.”

      Nadat Brenda en Jurie die eetkamer verlaat het, sit Pieter etlike sekondes lank swyend aan ’n sigaret en suig terwyl hy peinsend voor hom uitstaar. Dan draai hy hom half om, kyk Rista kalm aan en sê saaklik: “Juffrou, ek wil jou graag spreek in verband met die betrekking waarvan ek netnou gepraat het. Soos jy reeds weet, gaan my persoonlike assistent die einde van die maand weg. Nou het ek gewonder of jy boekhou ook kan doen, want tik en boekhou is eintlik ’n vereiste in my kantoor.”

      “Tik en boekhou is al wat ek kan doen, omdat ek nie juis vir enigiets opgelei is nie.”

      “Wel, as dit die geval is, is alles in die haak. Ons kan nog oor die salaris praat. Nou is die vraag nog net of jy bereid is om die pos te aanvaar. Jy gaan my tog seker nie teleurstel nie, juffrou. Ek weet werklik nie of ek gou ’n plaasvervanger sal vind nie, want tot dusver het daar nog nie eens een kom aansoek doen om die betrekking nie.”

      “Wat my betref, meneer Myburgh, is jou betrekking net so goed soos enige ander. Dus sal ek my op die eerste van volgende maand in jou kantoor aanmeld. Ek hoop net dat jy my werk bevredigend sal vind. Jy begryp natuurlik dat ek nog nooit voorheen in ’n kantoor gewerk het nie en dat ek dus geen ondervinding het nie. Maar ek belowe darem om my bes te doen.”

      “Daaraan twyfel ek nie ’n oomblik nie, juffrou. Daar sal natuurlik die een en ander wees waarmee jy nie vertroud is nie, maar jy sal gou daaraan gewoond raak. Dit is nie so vreeslik moeilik nie.” Hy druk die sigaretstompie in die asbakkie op die tafel dood. Dan neem hy weer langs Rista op die bank plaas. “Wel, juffrou, aangesien ons van volgende maand af gaan saamwerk, kan ons maar net so wel al begin vriende word. Dit sal tog uiters onaangenaam wees om op kantoor soos twee vreemdelinge in mekaar se teenwoordigheid te wees. Dink jy nie self so nie?”

      “Ja, dit sal nogal ongesellig wees,” glimlag sy toegewend. Hy kom vir haar voor as ’n goeie werkgewer, glad nie die soort wat heeldag opgeblaas agter ’n dik sigaar sit met sy hakke op die lessenaar gestut, net oorgehaal om fout te vind nie. Nee wat, ons sal goed oor die weg kom, besluit sy in haar enigheid.

      “Gaaf,” hoor sy Pieter dan weer sê. “As jy dan met my saamstem, stel ek voor dat ons mekaar in die vervolg op ons name noem. Solank ons mekaar die heeltyd ‘juffrou’ en ‘meneer’ sal nie een van ons regtig gemaklik en tuis voel in die ander een se teenwoordigheid nie. En dit is wat ek graag wil verhoed, Rista. Ek wil hê ons moet nog groot vriende word.”

      Sonder enige waarskuwing gaan die middeldeur skielik oop en Brenda kom by die eetkamer in. Asof hy reeds jare al daaraan gewoond is om ’n skinkbord te dra, volg Jurie kort op haar hakke met ’n skinkbord wat vier koppies koffie en ’n bord met versnaperinge bevat.

      Hy bedien eers die twee dames en dan sy vriend, Pieter. Nadat hy almal behoorlik oorlaai het met eetgoed, help hy homself en gaan dan langs sy vrou op die leuning van haar stoel sit.

      “En toe,” vra Jurie vir Pieter, “hoe ver het jy toe met Rista en die werkprobleem gevorder?”

      “Gits, Jurie,” begin Pieter luimig, “hoe sal ek nou sê, man? Dit was natuurlik ’n hele konsternasie en byna het dit nog op ’n tweegeveg ook uitgeloop. Sy was vasbeslote om nie kop te gee nie, en so ook ek. Maar sy het darem later ingestem om haar op die eerste van volgende maand in my kantoor te kom aanmeld. Nou is die vraag egter nog of sy haar in die môre gaan aanmeld of wel in die middag.” Toe hy merk dat die twee dames hulle gesprek geniet, gaan hy voort: “Maar ek moes haar nou letterlik smeek, soebat, pleit – ag, ek weet nie meer wat nog alles nie. Uiteindelik val dit my by van die raad wat jy my vroeër gegee het. En jou waarlik, ou Jurie, toe ek haar belowe dat ek vir haar so goed sal wees soos haar eie oupa nooit vir haar kan wees nie, stem sy sowaar tot my grootste verbasing onmiddellik in.”

      Die twee dames lag lakker. Pieter sit hulle geamuseerd en aanstaar asof hulle die snaaksste verskynsels is wat hy nog ooit op aarde gesien het, terwyl Jurie hulle sydelings glimlaggend betrag.

      “Ja-nee, as jy darem in so ’n stryd geslaag het, ou vriend, is die Kaap voorwaar Hollands,” kom dit veelseggend van Jurie wat goed besef hoe geheg sy vrou aan Rista is en hoe verheug sy moet wees noudat Pieter Rista se verblyf by hulle moontlik gemaak het. Hy sal die eerste jaar van hulle huwelik darem nie vergeet nie. Brenda het byna meer getreur oor haar vriendin as oor haar eie moeder. Hoeveel kere het hy haar nie daardie tyd betrap met rooi gehuilde oë nie, en net hy het geweet dat dit na Rista was wat sy so verlang het. As ou Pieter nou maar net sy kaarte mooi speel, sit Jurie heimlik en dink.

      Vir ’n halfuur is Jurie só verdiep in sy СКАЧАТЬ