Vlinder teen die ruit. Ettie Bierman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ binneste hok te slaan.

      “Sal dit jou nie help om ’n tyd lank verlof te neem, alles te vergeet en jou aan skeppende werk oor te gee nie?” stel sy voor. “Sluit die ateljee se deur, sit die selfoon af en jou oorfone en rockmusiek op, en kap en timmer en kerf uit ’n stuk dooie hout die mooiste mooi beeld wat jy nog ooit gemaak het.”

      Hendro se uitdrukking raak wrang. “Freud sou gesê het ’n vróú: uit die gestorwe houtstomp ’n vrou wat ontwaak, wat léwe, wat die dood oorwin.”

      “As so iets vir jou ’n uitlaatklep sal wees, ja, doen dit. Die talent en die toewyding het jy nog altyd gehad, en dalk het hierdie trauma emosionele diepte gebring wat tot uiting sal kom in jou werk.”

      “En dan hoef ek nie weg te vlug Peru of Italië toe om myself te gaan soek nie?”

      “Dit sal goedkoper en praktieser wees,” erken Suri reguit.

      “Jy is nie die eerste een wat so ’n uitweg voorstel nie.”

      “Wie anders het so gesê?”

      “Iemand nie so mooi soos jy nie, maar net so vol omgee soos jy.”

      Sy hand reik ingedagte na die pakkie sigarette, maar pleks daarvan om weer een aan te steek, skink hy vir hom nog koffie. Swart en bitter. Hy neem ’n diep teug, sit agteroor en vou sy hande om die warm beker.

      “Douw van der Linde sou ’n goeie sjirurg gewees het,” merk hy nadenkend op. “Hy het ’n manier om ’n man op ’n operasietafel te spalk, oop te sny en die probleem uit te haal – soos mangels of ’n blindederm; dit te dissekteer en te diagnoseer.”

      “Dit klink seer,” spot Suri.

      “Dis soos tandpyn, só seer jy is dankbaar as die dêm ding uitgetrek is.”

      “Is dít wat hy met jou gedoen het – jou oopgeslag en gediagnoseer? En wat is dokter Van der Linde se kuur? ’n Karibiese bootreis of ’n naweek in Mauritius?”

      “Ek wens …” Hendro se gesig trek suur, “jý was eerder my dok. Nee, nie eens ’n Sondagmiddag op Durbs se Suidstrand nie. Weliswaar ’n maand se menslikheidsverlof, maar dis om my banksake uit te sorteer, die state en kwitansies te soek wat die eksekuteurs benodig, die gras te sny en ’n ander ryding te soek.”

      “Jy gaan dus nie meer oppak en agter die muse aan trek nie?”

      Hy sug. “Wat baat wegvlug? Jou herinneringe en skuldgevoelens trek saam. Ek moet leer om daarmee saam te leef, my duiwels te besweer en ’n sterker mens anderkant uit te kom.”

      Suri se oë rek. Is dít waaroor die gesprek tussen Hendro en sy baas gegaan het, daar op die laagwaterstrand? Dit het haar baie bekommernis, oorreding en moeite gespaar, en dit het Hendro heel duidelik goed gedoen. Sy kry respek vir Douw van der Linde, al hou sy nie van baasspelerige macho-mans wat dink almal om hulle is onnosel nie.

      “Ek ken Douw al jare,” vertel Hendro. “Sedert ons studentedae. Hy was ’n vierdejaar, besig met sy M en SR-voorsitter, toe ek ’n eerstejaar was.”

      “Op Tukkies? Wat het hy geswot?”

      “Tale en kommunikasiekunde, dieselfde as jy.”

      “Ook maar goed dit was voor my tyd. Hy laat my hare rys.”

      “Hoekom?”

      “Hy is krities en dominerend. En nog allerhande ander goed ook … Maar ek dink die hoofrede is omdat ek kan aanvoel hy hou ook nie van mý nie.”

      “Wat laat jou so dink?” Hendro is verbaas, want hy het die teenoorgestelde gevoel gekry: eerder dat Douw in sy skoonsussie belangstel. Hoekom anders het hy oor haar uitgevra?

      “Hy is beterweterig en uit die hoogte. Hy behandel my soos ’n laerskoolkind wat nie weet hoe om water te kook nie en dit maak my kwaad.”

      “Dalk omdat jy soos ’n laerskooldogtertjie lyk met daardie skoongewaste gesiggie en wippende perdestert.”

      “Ek het nie tyd gehad om te grimeer en my hare op te kam nie,” sê Suri op die verdediging.

      “Ek terg sommer. Jy lyk pragtig, hoe jy ook al jou hare kam.” Hendro steek berouvol sy hand na haar uit, maar sy skuif weg.

      “Moenie jy my ook soos ’n kind behandel nie.”

      Douw het haar klaarblyklik verkeerd opgevryf, en Hendro probeer olie op die troebel water gooi. “Douw lyk soms soos ’n brander wat ’n rots soek om plat te slaan, maar dis net ’n front wat hy voorhou – ’n wal wat hy om hom bou om nie weer aan die diep kant in te val nie. As jy hom leer ken, ontdek jy ’n heel ander soort mens as wat jy gedink het. Die soort pêl wat jy in ’n oorlog langs jou wil hê. Of in Survivor in dieselfde span as jy.”

      “Ek is nie van plan om oorlog toe te gaan nie, en ek hou nie van realiteits-TV nie.”

      “Moenie hom vlak kyk nie, sussie. Hy’s ’n nice ou, baie soos jy.”

      “Is ek ’n ‘nice ou’? Dankie, dis vleiend!”

      Hendro steur hom nie aan haar buierigheid nie. Irene het hom gewaarsku haar suster wys ystervarkpenne as die onderwerp van mansmense ter sprake kom. Een of ander kêrel wat haar glo in die steek gelaat het …

      “Jy weet wat ek bedoel,” sê hy rustig. “Jy is meelewend en gee om vir mense, soos hy. Maar jy leef ook agter ’n wal, met jou emosies diep weggebêre. En jy maak nie maklik oop vir mense wat wil inkom nie. Dis hoekom ek sê julle is eenders.”

      Nogal ’n mondvol, waaraan sy later sal herkou … “Hoekom sê jy hy wil nie weer aan die diep kant inval nie? Wat het gebeur?”

      “Douw is geskei. Sy vrou en kind woon in Amerika.”

      Dus het sy reg geraai: hy was getroud en het al voorheen fopspene gesoek en bababottels aangemaak. Suri vra nie verder uit nie, want sy wil nie regtig weet nie. Sy stel nie belang in Douw van der Linde se neuroses en komplekse nie. Tog is sy bly dat Hendro praat. Hy was die afgelope tien dae stomstil, asof daar ’n bottel binne-in hom is wat gis, en waarvan hy die prop styf toegeskroef het. Praat keer dat die stresmengsel ontplof.

      “Dis ’n dogtertjie, daarom dat hy erg is oor Maja. Irene het haar soms deur Douw laat vashou, hopend dit vergoed vir die gemis aan sy eie kind. Douw sal ’n goeie pa uitmaak, en ’n goeie man vir sy vrou.”

      “Miskien is hy gangbaar, miskien selfs aangenaam – eendag wanneer hy sy egskeiding verwerk het. Maar ek stel nie belang nie, swaer. Moenie vir my ’n man soek nie.”

      “Jy sê altyd jy het ’n man nodig soos ’n vis ’n fiets nodig het. Maar Irene was besorg oor jou. Sy wou jou gevestig sien met ’n man, ’n huis en ’n gesin.”

      Eers ’n lang relaas oor Douw en nou is dit blykbaar haar beurt. Dis asof Hendro afleiding soek, weg van sy eie probleme.

      “Ek het mos nou ’n kitsgesin,” terg Suri. “Jy en Maja.”

      Hendro se gesig bly ernstig. “Jy moet uitkom en ander jong mense ontmoet. Ek is bekommerd dat jy nou as gevolg van ons selfs meer huisgebonde sal wees.”

      “Ek СКАЧАТЬ