Vier seisoene kind. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy daardie eerste dag effens verwyderd daarvan kon voel, is dit asof elke stoel en tafel, muur en gordyn vandag afwagtend na haar kyk. Soos ’n orkes wat op die dirigent wag. Asof sy die wysie ken en vir hulle die noot en die tempo sal kan gee. Sy maak haar mond oop om iets te sê, maar bedink haarself betyds. Dis een ding om in die privaatheid van jou bed en onder die dekmantel van die nag met jouself en wie weet wat nog te praat, maar dit is nou dag. Dit is die werklikheid waarin sy ’n werkgewer is en ten minste aan die begin moet probeer lyk asof sy weet wat sy doen. Fake it till you make it, onthou sy iets wat sy êrens gelees het.

      “Hulle byt nie,” praat ’n stem agter haar en sy swaai om. Adriaan is besig om plakkate in die venster op te plak. “Die stoele en tafels byt nie,” gaan hy voort. “Altans nie so vroeg in die oggend nie.”

      “Ek sal jou seker moet glo, want van waar ek staan, lyk dit eerder soos ’n put vol oopgesperde krokodilkake.”

      Hy lag. “Gelukkig is hulle redelik dik gevreet en sal hulle jou nie vandag te veel pla nie.”

      Cato glimlag. “Moenie my sterk in my kwaad nie. Ek probeer baie hard om te lyk of ek weet wat ek doen.”

      “Is dit moontlik om ooit regtig te weet wat ’n mens doen?”

      “Ek het op die oomblik dringend nodig om te voel asof ek weet. Al is dit ’n gewaande gevoel.”

      Hy raak liggies aan haar arm. “Jy gaan baie beter vaar as jy vrede daarmee maak dat daar ten minste elke dag ’n paar onbeplande dinge gaan opduik. Op daai manier leer ’n mens op jou voete dink.”

      “Sal jy my glo as ek vir jou sê daar was ’n tyd in my lewe toe ek vir niks geskrik het nie?”

      “Ja, want anders sou jy nooit so ’n besigheid gekoop het nie. Hierdie bedryf is nie vir klein, bang dogtertjies nie.”

      “Jy help nie juis om my gerus te stel nie.”

      Adriaan lag hardop. “Relax, girl. Die ergste is verby. Jy het dit vanoggend deur die voordeur gemaak. Die res kan net makliker wees.”

      Cato gaan sit haar handsak in die kantoortjie neer en bekyk die kaal mure. Wagtend op die dirigent.

      Adriaan stap agter haar in en sit ’n lys name voor haar op die lessenaar neer. “Ons is volbespreek vir môreaand, die Here alleen weet hoekom, want die kunstenaar is nou nie iemand wat volgens my op ’n verhoog hoort nie, maar die volk is mal oor hom … backtracks en al.”

      Cato kyk na die foto van die kunstenaar wat op die agterkant van die besprekingslys geplak is. “Ek veronderstel een van die grootste uitdagings gaan wees om my eie voorkeure buite die prentjie te laat en met ’n besigheidskop te dink.”

      “Mimi se goue reëls was dat hulle betyds moet wees, stoele volmaak en hulle woorde ken … en as hulle van backtracks gebruik maak, ten minste te weet waar om asem te haal. Vir die res het sy nie omgegee of hulle klein hondjies deur hoepels laat spring of viool op ’n treksaag speel nie. Hulle moes net professioneel wees.”

      Cato kyk na die name op die lys, fokus op een. “Wie is hy en wat doen hy? Ek het probeer om redelik op die hoogte te bly met wat in die Suid-Afrikaanse vermaaklikheidsbedryf aangaan, maar as ek na die radio luister, besef ek ek is nie heeltemal by nie.”

      “Geen mens kan bybly nie. Baie van hulle slaan soos kakiebos op na ’n goeie reën in die Karoo, net om die volgende dag met die eerste warrelwind wortel en tak oor die vlaktes te verdwyn. Meneer De Wit is darem gelukkig nie heeltemal ’n eendagsvlieg nie. Ek dink hy is reeds die afgelope vyf jaar aan die gang en volgens alle aanduidings vaar hy goed, al is ek nie ’n fan nie. Ek dink nie daar gaan binnekort ’n platinumplaat teen sy sitkamermuur pryk nie, maar hy maak stoele vol en hy is professioneel.”

      “En die res van die week?”

      “Woensdagaand is een van my gunstelinge. Lien het die stem van ’n engel en oor ’n jaar of wat gaan ons haar met moeite kan kry. Sy is nog ’n student en begin nou maar werklik bekend word, maar sy het reeds ’n goeie klompie fans wat altyd kom as sy sing.” Hy maak ’n boek op die lessenaar oop en blaai saam met haar van dag tot dag. “Donderdagaand se groep is geruime tyd aan die gang en al is hulle jonk, weet hulle wat hulle doen en veral die studente daag in hulle hordes op wanneer hulle optree. Vrydagaand word ’n nuwe play opgevoer en ons het reeds heelwat besprekings gekry. Saterdagaand is dit jazz-aand en die twee groepe is landwyd baie gewild. Ons is reeds volbespreek.”

      “Wat gebeur as enige van hierdie mense nie opdaag nie?”

      Adriaan trek sy asem geskok in en maak ’n teken in die lug. “ ’n Mens praat nie oor so iets nie. Dis moeilikheid soek.”

      Cato skud laggend haar kop. “Maar wat as …”

      Hy hou sy hand afwerend in die lug. “Daar bestaan nie so ’n woord nie, maar dit sal help as jy iets eksoties soos paaldans aanleer.”

      Sy lag hardop. “Het die res van die personeel al gekom?”

      “Nelson en Fatima is hier, want ’n paar verskaffers moet vandag voorrade aflaai. Die res sal seker nou-nou hier wees.”

      “Is daar iets waaraan ek nou aandag moet gee?”

      “Maak maats met die ameublement en lees die e-posse. Kan ek vir jou koffie bring?”

      Voordat Cato hom kan antwoord, is daar ’n oorverdowende slag en die skrik trek in golwe deur haar.

      “Wat was dit?”

      “Dit klink of die kombuis ontplof het.”

      Cato se oë trek op skrefies toe sy na hom kyk. “Is jy nie veronderstel om my nog te probeer beïndruk nie?”

      “Ek is seker ek het dit met die eerste ontmoeting al gedoen,” sê Adriaan laggend terwyl hy wegloop. Hy steek vas en loer terug om die kosyn. “Wil jy koffie hê?”

      “Ek sal self gaan haal, dan kan ek sommer groet en kyk wie is besig om die plek af te breek.” Cato stap agter Adriaan kombuis toe, waar Fatima aan die sing is terwyl sy ’n krat groente uitpak. Nelson is in die instapkoelkas en knik net toe Cato hom groet. Sy weet nie of sy bekommerd of geïrriteerd moet voel nie. Sy het nog nooit van kantoorpolitiek, of in hierdie geval kombuispolitiek, gehou nie. Sy wil nie raai wat hy dink en of hy nie dalk besig is om strignien in die hoenderpastei te roer nie.

      “Wat het gebreek?”

      “Niks het gebreek nie. Ek het een van die stainless steel-bakke laat val,” antwoord Fatima tussen die singery deur.

      “Is alles al afgelewer?” Adriaan kyk na die fakture wat op die toonbank lê.

      “Ja, behalwe die vleis. Hy het probleme en het net die helfte van die bestelling gebring, maar belowe om te kyk wat hy nog kan doen.”

      “Nelson, het jy vir hom gesê ons is baie besig hierdie week en kan nie met halwe bestellings uitkom nie?”

      “Ja, ek het vir hom gesê,” praat Nelson vanuit die koelkamer.

      “As hy teen elfuur nog nie die res gebring het nie, moet julle kom sê sodat ons ’n ander plan kan maak.” Adriaan stap na die koffiemasjien en skink twee bekers vol. Hy hou een na Cato uit.

      “Drink, die СКАЧАТЬ