Roep van die woestynwind. Malene Breytenbach

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ was natuurlik woedend toe die twee in ’n owerspelige verhouding betrap is. Daar word beweer dat Sosostris óf gedwing is om gif te drink óf selfmoord gepleeg het. Sy is toe daar in die rotse van Petra begrawe waar die ander koninklikes hulle graftombes gehad het. Hyrcanus het waarskynlik gevlug, want sy spoor loop dood.

      “Ons weet nie of Sosostris met prag en praal begrawe is nie, want sy het mos skande gemaak. In Egipte is die farao’s en ander koninklikes altyd met skatte vir die hiernamaals begrawe, maar Sosostris was in Nabatea en haar lyk is nie na Egipte teruggestuur nie. Ons weet ook nie of sy gemummifiseer is nie, maar dis heel moontlik die geval. Dalk wou die koning sy vrou se skandes wegsteek vir die volk en het hy haar koninklik laat begrawe. Of anders het hy haar stilletjies weggebêre. Sy was nog vreeslik jonk, die arme ding. Dalk was hy ’n aaklige man, vir al wat ons weet, en Hyrcanus jonk en aantreklik. Al het Aretas baie ander vroue en bywywe gehad, sou hy die een wat oortree het, moes straf, anders sou sy waardigheid en prestige aangetas wees. As die koning se vrou hom bedrieg het, was sy skuldig aan hoogverraad. As ’n koninklike sou Sosostris darem nie soos die gewone vroue gestenig word omdat sy owerspel gepleeg het nie – die Arabiere beskou vroue mos as besittings. Daar het jy nou die volle verhaal en agtergrond. Oftewel, dis wat ek weet. Dale weet meer as ek.”

      “’n Fassinerende verhaal,” sê Denise ingedagte. Die liefde kan mense se lewens lelik omvergooi, veral as dit onbeantwoord is, dink sy.

      Dale weet sy kom saam met die ander twee na Petra, maar verwelkom hy dit? Dalk loop sy haar teen ’n muur van onverskilligheid vas. Sy onderdruk ’n sug.

      Die lugwaardin kom met die dranktrollie aan, en sy bestel sommer ’n jenewer en tonikum vir haar senuwees. Maak sy nie dalk ’n vreeslike fout met haar liefde vir Dale nie, net soos die arme Sosostris van lank gelede?

      Hulle land laatoggend by die Koningin Alia-lughawe buite Amman, die hoofstad van die Hasjemiete Koninkryk van Jordanië. Nadat hulle op Kaïro-lughawe ’n aansluitingsvlug moes kry en die vlugte vol en die toue by doeane lank was, voel Denise taamlik vlugvoos. Sy weet sy lyk moeg en geensins op haar beste nie. Maar nou ja, sy gaan nie moeite doen vir Dale Peters nie. Hy moet haar vat soos sy is, ook op haar moegste en lelikste.

      Toe hulle deur die doeane is en in die ontvangsaal uitloop, staan hy en ’n seningrige jong Arabier met ’n bril op hulle en inwag. Denise se hart draai onwillekeurig om toe sy Dale se lang, donker gestalte herken. Hy is nog meer bruingebrand as voorheen en sy onbetwisbare manlikheid vang haar opnuut onkant.

      Hy staan en glimlag en wuif. Is hy bly om my ook te sien? wonder sy.

      “Hallo! Het julle voorspoedig gereis?” vra hy toe hulle by hom kom. Sy blik gly oor Denise en dan kyk hy na Julie.

      “Vlieg is ontbering en my enkels is geswel, maar ons is veilig,” skerts Julie. “Hallo, meneer die vermaarde argeoloog. Ek kan sien die buitelug-opgrawings akkordeer met jou. Lenig en gesond en bruin soos ’n Arabier. Jy lyk vir my alte veel soos ’n woestynsjeik.”

      “Hallo, professor. Ek is vuur en vlam vir die opgrawings en my enkels makeer niks,” skerts Arend. “Ek voel baie bevoorreg om hier te wees.”

      “Ek gaan jou goed in die werk steek,” lag Dale. “Julle is almal welkome toevoegings tot ons werkspan.”

      Hy skud Arend se hand, soen Julie op die wang en draai dan na Denise, wie se hart tot haar ergernis gevaarlik bons.

      “Hallo, Denise.”

      “Hallo, Dale.”

      Wat gaan hy nou doen? wonder sy. Haar op die wang pik, soos vir Julie? Maar nee, hy plaas sy hande op haar skouers, trek haar nader en soen haar vol en heerlik op die mond. Glad nie ’n piksoen nie. Sy is omgeboul en haar wange word warm. Dié verwelkoming is amper soos in die ou dae, toe hulle verhouding nog vars was.

      “Laat ek julle voorstel aan my assistent, Ahmed Al-Hossein, kleinneef van die huidige koning Abdullah. Hy maak vir ons allerhande deure in Jordanië oop.”

      “Bloubloed, ons is geëerd,” lag Julie. “Aangename kennis, meneer Al-Hossein.”

      “Ahmed, hierdie mense is my kollegas: doktor Denise Barry, professor Julie Maastricht en meneer Arend Smalberger,” stel Dale hulle voor. “Hulle is almal formidabele navorsers, en jy sal vind dat hierdie Suid-Afrikaanse vroue glad nie swakkelinge is nie, hoor. Hulle skrik gewoonlik vir niks.”

      Ahmed Al-Hossein skud hulle hande glimlaggend. “Dis vir my ’n eer om u ook te ontmoet.”

      Sy blik bly vir ’n lang oomblik verbaas en gefassineer op Denise. “U het goue hare soos ons voormalige koningin Noor.”

      Denise glimlag verleë, want sy weet blonde vroue, veral dié met blou oë, staan nogal uit in die Midde-Ooste, waar byna almal donker is. Mense staar hier na haar en dit maak haar selfbewus.

      Julie lag. “Sy lyk nie eens of die vliegrit haar moeg gemaak het nie. Hoe moet ék nou voel?”

      “Haai, nee, ek voel en lyk toiingrig,” protesteer Denise.

      Dale glimlag geamuseerd. “Julle het mos ekonomiese klas gevlieg, dan arriveer ’n mens maar in ’n toiingrige toestand. Kom, ons sal julle vroumense se bagasie neem. Die Land Rover staan hier buite geparkeer by die BBP’s se plek, want Ahmed het weer eens rang getrek. Hy is ’n juweel.”

      Ahmed sit voor langs Dale, wat bestuur toe hulle van die lughawe wegry. Denise sit agter hom en kan sy oë in die truspieël sien. Sy voel werklik vuil en slierterig, en kort-kort merk sy op dat hy haar vlugtig beskou.

      Wat sou hy dink? Dat sy nogal dikvellig is om hierheen te kom nadat hy met haar uitgemaak het? Wel, sy sal haar afstand hou en hom wys sy is bloot hier uit akademiese belangstelling.

      “Ahmed studeer aan die Universiteit van Jordanië en is besig met sy doktorsgraad in Nabatees-Egiptiese verhoudings,” vertel Dale. “Hy fokus veral op die Ptolemeïese tydperk van Egipte en hy sal Arend ook kan help. Ons werk onder die beskerming van die Departement van Oudhede in Amman, en veral saam met die direkteur, doktor Abdul Falawi. Ook saam met doktor Hamoudi Manawi van ACOR, en natuurlik saam met die direkteur van die onafhanklike Petra National Trust, Insar Bedawi, wat ’n vrou is. Ons sal julle later aan hulle voorstel.”

      Denise se vroulike instink tel dadelik die laaste naam op. Is dié Insar Bedawi middeljarig, vaal en getroud, of is sy ’n mooi, ongetroude, jong vrou?

      Nee, dis verspot dat sy jaloers reageer op enige vrou met wie Dale saamwerk, betig sy haarself streng. Veral noudat hulle nie meer ’n paartjie is nie.

      “Wil julle eers iets in Amman gaan eet en rondkyk?” vra Dale.

      “Nee, ons het op die vliegtuig geëet en dis beter dat ons by ons bestemming kom,” sê Julie. “Het ons konsensus?”

      Die ander stem in. Denise is in elk geval te vlugvoos om nog in die stad rond te stap. Sy het die vorige nag op die vliegtuig niks geslaap nie, want daar was ’n baie spraaksame en lawaaierige toergroep saam met hulle.

      “Goed, ons ry deur die bergagtige woestyn van die Wadi Araba en dit sal ons net so oor die twee uur neem,” sê Dale.

      Hy kyk na Denise, wat voel soos ’n mot voor ’n vlam. Sy is vies dat hy al weer so ’n effek op haar kan hê.

      “Hierdie heuwels is vol kalksteen, wat boumateriaal vir die land verskaf,” vertel Dale. “Dis natuurlik barre woestyn СКАЧАТЬ