'n Week van passie. Hetta Kotze

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir die spanbou deurgee. Daar is nie eens ’n vonk van entoesiasme vir die naweek by hom nie. Dit sal Taryn goed doen om saam te gaan, besluit hy meteens, al weier sy. Dit was deel van die tirade vanoggend: dat hy nie genoeg tyd saam met haar deurbring nie.

      Salomien kan help om haar besig te hou, dink hy, hulle het vroeër tog goed oor die weg gekom. Hy onthou nog Taryn se teleurstelling toe die verhouding tussen hom en Salomien skipbreuk gely het.

      Hy het vir ’n wyle gedink dat Salomien Mariska se plek in Taryn se lewe sou kon inneem, maar dinge het nie so uitgewerk nie. Ook maar goed so. Hy was nog te emosioneel ná sy vrou se ongeluk. Wanneer hy weer ’n gasvrou vir sy huis en ’n gesellin aan sy sy kies, sal hy koelkop en wetenskaplik te werk gaan. Die jeugliefde wat hy en Mariska gedeel het, was eenmalig. Hy verwag nie om ooit weer dieselfde te voel oor ’n vrou nie.

      Salomien kyk vraend na hom en hy besef dat sy wag dat hy die vergadering afsluit. Hy doen dit en versoek dan dat sy die program vir die naweek met hom uitklaar voor sy die reëlings finaliseer. Daar moet darem iets vir Taryn wees om te doen.

      “Dokter?”

      Wilmari kyk op van die aantekeninge wat sy in Martha se kantoor sit en maak.

      Tiyika beduie met haar kop. “Meneer Fryer is hier.”

      Bettie se vader is ’n skraal man met ’n sagte gesig en ’n ferm handdruk. Agter hom staan twee seuns.

      “Gaan sê solank vir Bettie dag,” sê hy, “ek wil net gou met die dokter praat. En moenie weer al haar lekkers opeet nie!”

      “Sy het dit vir ons gegee!” sê die langste van die twee verontwaardig. “Pa weet mos.” Hulle verdwyn in die gang af.

      Wilmari se hart gaan uit na die bekommerde man voor haar. “Sit gerus,” nooi sy.

      “Hulle vertel my dat jy kankernavorsing doen, dokter,” sê hy. “Is daar hoop vir Bettie? Is daar iets wat julle slim mense vir haar kan doen? Ek en my vrou verstaan ook nog nie presies hoe leukemie werk nie.”

      Wilmari sit haar pen neer. “Leukemie is een van die moeilike kankers om te genees,” sê sy stadig. “Ons weet reeds dat daar oormatige hoeveelhede witbloedselle geproduseer word. Die oorsaak van die siekte is nog nie bekend nie, maar ons weet wel dat dit die milt affekteer. Daar is sukses behaal met beenmurgoorplanting. U weet seker dat die bloedselle wat in die beenmurg vervaardig word, verskil van dié wat in die milt, mangels en soortgelyke limfatiese weefsel vervaardig word. Die witbloedselle wat in die been vervaardig word, se taak is om die infeksie van enige kiem wat die liggaam binnekom te beveg.

      “Bettie sal chemoterapie moet ontvang. Ek sou aanbeveel dat die behandeling so gou moontlik ’n aanvang neem. Sodra die kankertelling verlaag is, kan ons ’n oorplanting oorweeg, mits ’n geskikte skenker gevind kan word. Familielede van die pasiënt is gewoonlik goeie kandidate, omdat die oorplanting baie minder kans het om verwerp te word deur die liggaam.”

      Hy leun vorentoe met geboë skouers en Wilmari lê haar hand bemoedigend op sy arm. “Daar ís hoop, meneer Fryer. Maar daar lê ’n steil ent pad vir julle en klein Bettie voor.”

      “Dankie, dokter.”

      Hy staan sugtend op en hou sy hand na haar uit. “Dankie dat jy vir my gewag het.” Sy gesig is somber toe hy wegdraai.

      Wilmari hou een van haar besigheidskaartjies na hom uit. “Ek sal seker nog ’n paar maande hier wees. Skakel my gerus as julle vrae het. Ek het ook ’n spreekkamer op die grondvloer, as jy en jou vrou wil gesels.”

      Hy neem die kaartjie en plaas dit sorgvuldig in sy beursie. “Baie dankie.”

      In die hyser op pad ondertoe, haal Wilmari ’n foto van Rheeder uit haar sakboekie en streel daaroor. Daar is hoop vir klein Bettie, en vir baie ander. Hoop wat destyds nie vir Rheeder beskore was nie. Sy is trots daarop om deel daarvan te wees. Dis vir haar beter as enige blomme wat sy ooit op sy graf sal kan sit.

      Toe sy in haar spreekkamer op die grondvloer kom, trek sy haar dagboek nader en skryf Martha se naam by die naweek in. Dit sal lekker wees om weer by Rheeder se ouerhuis ’n draai te maak.

      Sy gaan maak vir haar koffie in die dienskombuis en haal ’n pakkie beskuitjies uit haar laai. Haar deur staan oop en die veraf geluide uit die voorportaal vermeng tot ’n rustige gedreun op die agtergrond. Toe raak sy verdiep in die verslag en ontleding van waarnemings wat sy gedurende haar besoeke gemaak het.

      “Dokter Neveling?”

      Wilmari kom met ’n ruk terug na Môreson Kliniek. Sy kyk gedisoriënteer op na die fors man wat in haar kantoordeur staan.

      Dis dieselfde man wat vanoggend saam met haar in die hyser gery het, onthou sy dan. Die een wat ongeduldig was omdat sy die hyser teruggehou het. Sy irritasie met die stadige hyser daarna was amper tasbaar en het haar eie frustrasie laat verdiep.

      Sy knik. “Kan ek help?”

      “Ek kom net kennis maak … amptelik.”

      Hy stap nader en sy kom regop en skud die hand wat hy na haar uithou. Hy is net so lank soos sy – kort vir ’n man. Rheeder was baie langer. Tog is daar iets aan hom wat ’n onverwagte roering diep in haar bring.

      Sy frons. Die hartseer oor Rheeder, en die verlange na hom, oorheers nog haar emosies. Sy is moeg; sy verbeel haar dinge.

      “Ek is Jon van Jaarsveld,” gaan hy voort. “Baie welkom hier by ons. Professor Tayban het ons vanoggend tydens die bestuursvergadering kom inlig omtrent jou werk hier. Praat gerus as jy iets nodig het.”

      Van Jaarsveld! Wilmari kyk met groter belangstelling na hom. Dit moet direkteur Jonatan de Klerk van Jaarsveld wees – Martha se JD.

      “Dankie, direkteur.” Sy vee ietwat selfbewus oor haar deurmekaar hare. Sy het nou eenmaal die gewoonte om haar hare te vryf wanneer sy konsentreer.

      “Ek is besonder bly om hier te wees,” sê sy formeel. “Die werk van julle onkologie-afdeling is wyd bekend.”

      Hy knik en kyk dan in die kantoor rond. Wilmari onthou Martha se kommentaar dat hy vol nonsens is. Haar blik val op die muurhorlosie en sy besef met ’n skok dat dit al ná agt is.

      “Aandete?” Sy blik rus geamuseerd op die leë beskuitjiepakkie en die vuil koffiebeker wat op haar tafel staan. Dan gaan dit na die groot foto van Rheeder. “Wag daar nie iemand tuis nie?”

      Wilmari is meteens geïrriteerd. Die laaste bladsy van haar verslag borrel in haar en sy brand om verder te werk. Daarby leef sy al vyf jaar lank haar eie lewe en doen sy verantwoording aan niemand nie. Sy gaan sit weer en tel haar pen op.

      “Sal daar nog iets wees, direkteur?”

      “Niks dringends nie.”

      Hy beweeg tydsaam in die spreekkamer rond en lig ’n houer antiseptiese handwasmiddel by die wasbak op om dit aandagtig te bekyk.

      Wilmari vee haar hare ergerlik agter haar oor in. Asof hy nog nooit so ’n houer gesien het nie! Die man is moedswillig. Sy lyftaal sê duidelik dat hy die baas is en dat hy sal loop wanneer dit hom pas.

      Sy trek haar skouers op en begin verder skryf. As hy dan sy tyd wil mors, is dit sy saak. Toe sy ’n rukkie later die laaste sin skryf en die СКАЧАТЬ