Lente in die najaar. Elsa Rall

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Die vrou klink middeljarig en effens uitasem. Dorothea aarsel ’n oomblik, maar pak dan die bul by die horings.

      “My naam is Dorothea de Waal. Ek het net gewonder hoe gaan dit vandag met Gerrie. Ons het gisteraand so half in mekaar vasgeloop – of liewers, vasgery.”

      “O, môre, mevrou. Ja, ek het vanmôre agtergekom die ark is maar redelik om in hierie huis en klein Gert het so vinnig vertel wat gebeur het. Ek dink hy is orraait, hy is wel skool toe, en sy pa is natuurlik ook nie hier nie. Ek is Regina van der Merwe, mens kan maar sê die huishoudster. Klein Gert behoort so teen drieuur by die huis te wees. Dis te sê as hy nie weer detensie moet sit by die skool nie.”

      “ Ai, hoe klink dit dan of die mannetjie taamlik baie in die moeilikheid is?”

      “Ja, dis maar ’n sorry affêre vandat mevrou oorlede is met net die twee mansmense in die huis. Ek probeer hard om die dinge bymekaar te hou, maar die kind kry swaar. Dit sal gaaf wees as mevrou bel en bietjie met hom gesels. Soos ek sê, hy behoort teen drieuur hier te wees, en sy pa kom nooit voor sesuur huis toe nie.” Sy klink moederlik besorg.

      Dorothea groet en lui af. Sy loop ingedagte kombuis toe om vir haar iets te gaan maak om te eet.

      Ná ete gaan sit sy met haar boeke om gister se klaswerk weer deeglik deur te gaan. Dis eintlik maar moeilik sonder ’n rekenaar – dis nog iets wat sy vir haar nuwe lewe sal moet aanskaf.

      ~ 4 ~

      Kort ná drieuur skakel Dorothea weer die Steyns se nommer.

      Regina antwoord. Sy sê sy sal vir Gerrie moet gaan haal in sy kamer, want hy sit gedurig met die oorfone en sal haar nie hoor roep nie. Dis amper twee minute voor hy die gehoorstuk optel.

      “Middag, tannie. Regina het gesê tannie het vroeër ook gebel.”

      “Hallo, Gerrie. Ja, ek wou net hoor hoe dit gaan, en of jou pa nog baie kwaad is.”

      “Nee, hy is nogal nie so erg vies nie, en ek is ook oukei.”

      “ Wil jy nie maar vir my sê hoekom jy in die kar geklim het nie? Dit was mos ’n baie onverantwoordelike ding om te doen.”

      “Ja, tannie … Ek was so kwaad vir my pa omdat hy weer gesê het hy sal nie Saterdag kan kom kyk hoe ek rugby speel nie. Hy kom nooit meer kyk nie. Hy werk baie hard en hy is baie slim, maar ek wens hy kan net partykeer soos voor … Hy het darem gewoonlik kom kyk, en soms saam met my krieket gespeel, maar nou nooit meer nie.”

      Dorothea hoor die verlange in sy stem en haar hart word week.

      “ Watter posisie speel jy? Dalk kan ek kom kyk. Ek hou nogal van rugby. En ek sal graag wil sien of jy beter speel as wat jy kar bestuur.” Sy is bly om hom te hoor lag.

      “Sal tannie regtig kom? Ons speel môre by my skool en die ondertwaalfs – dis die eerste span – speel gewoonlik net na elfuur.”

      “Ja, regtig. Wat is die nommer op jou trui as ek jou dalk nie tussen al die ander herken nie?”

      Gerrie klink sommer beter. Hy beduie mooi vir haar waar sy skool is en waar die rugbyvelde geleë is.

      Ná sy afgelui het, wonder sy hoe kom hy by die skool, want dit klink of dit nogal ver van sy huis af is. Sy wonder ook of hy sy pa sal vertel dat sy van plan is om te gaan kyk. Sy glo nie die doktor sal juis beïndruk wees nie, maar dit skeel haar glad nie.

      Die res van die middag werk sy ywerig om haar boeke en klere en die paar los goed waarvan sy nie ontslae kan raak nie uit te sorteer. Die kombuisgoed moet ook so stadigaan ingepak word. Sy sal sommer môre gaan kyk of sy ’n klompie kartonbokse in die hande kan kry. Sy geniet die proses van organiseer wat sy wil behou, en koester geen sentimentele gevoelens oor die vele goed wat sy beplan om uit te gooi nie.

      Saterdagoggend is sy vroeg aan die gang. Sy het al heelwat goed ingepak en het besluit om te begin gordyne afhaal in die vertrekke wat sy in elk geval nie gebruik nie.

      Kort ná tienuur spring sy vinnig onder die stort in. Dan trek sy een van haar nuwe denimlangbroeke saam met ’n helderkleurige, noupassende truitjie en ’n paar wit tekkies aan. Met die kort, los krulle vol ligstrepe lyk sy nie ’n dag ouer as dertig … wel, vyf-en-dertig nie.

      Sy weier om te wonder waarom sy nogal moeite doen met haar voorkoms en dít vir ’n laerskoolrugbywedstryd. Dis net lekker om ’n bietjie ekstra aandag aan haar voorkoms te gee. Daar is niemand wat sy wil beïndruk nie, en daar sal sekerlik niemand wees wat sy ken nie.

      Sy bekyk weer die duik aan haar motor en besluit daar en dan sy gaan dit nie laat regmaak nie. Sy gaan die kar verkoop sodra die huis se geld in haar rekening is. Daar is genoeg van Werner se geld en die prys vir die huis is ook baie goed. Sy gaan in elk geval nou baie afskaal en ’n kleiner blyplek koop. Sy benodig net een ekstra slaapkamer vir die dag wat haar kinders dalk wil kom kuier, en dit sal ook nie dikwels gebeur nie.

      Sy sukkel ’n rukkie om die skool te kry en moet twee keer stilhou om aanwysings te vra. Dis net ná elf toe sy by ’n klompie ander karre parkeer en afstap na die sportterrein, waar ’n groepie toeskouers die spannetjies op die veld luidkeels aanmoedig. Daar is ’n kleinerige paviljoen, maar die meeste van die toeskouers staan sommer op die gras langs die kantlyn.

      Sy gaan sit op die paviljoen op die tweede trappie van onder af en kyk rond of sy nie vir Gerrie gewaar nie. Sy glo nie sy span is al op die veld nie, want die seuntjies wat speel, lyk vir haar ontsettend klein. Sy word opeens oorval deur ’n gevoel van nostalgie. Daar was soveel dae wat sy, ook alleen, gaan kyk het hoe klein Werner of Anke aan een of ander sportwedstryd deelneem. Sy verlang skielik erg na haar kinders en wil net beswaard raak toe Gerrie skielik langs haar verskyn.

      “Jissie! Tannie het toe regtig gekom. Ons gaan amper speel. Môre, tannie, ek kan nie glo tannie is hier nie!” Sy hele gesig straal.

      Dorothea lag. “Hallo, jong. Ek het mos gesê ek wil kom. Hoe lyk dit, gaan julle vandag wen?”

      “Vir seker. Ons gaan baie hard probeer. Ek moet gaan, daar praat meneer al met die span. Totsiens, tannie.”

      Hy hol die ene knieë en elmboë na die een kant van die veld waar die spannetjie in ’n kring staan. Op die veld blaas die eindfluitjie en Dorothea sien op ’n bord aan die oorkant dat die besoekers die wedstryd gewen het. Sy sal maar moet goed duim vashou vir Gerrie se span. Dis net regtig hartseer dat sy pa nie eens ’n uurtjie kon afknyp om te kom kyk nie.

      Die twee spanne weeg goed teen mekaar op en almal speel met entoesiasme en oorgawe. Hoewel die vaardigheid by tye nie te waffers is nie, geniet almal die spelery terdeë, die ouers langs die veld inkluis.

      Kort voor rustyd maak Gerrie ’n goeie breekslag en stuur die bal sekuur uit, sodat sy spanmaat maklik oorduik vir ’n drie. Die seuns is ekstaties. Terwyl Gerrie trots terugdraf na die middel van die veld, kyk hy reguit na haar en lig sy hand. Sy waai ewe geesdriftig terug.

      Sy is so verdiep in die spel dat sy nie vir Theuns Steyn raaksien voor hy langs haar praat nie.

      “Mevrou De Waal, is dit nou toevallig, of wat is hier aan die gang?”

      Hy lyk, indien moontlik, nog stuurser as die vorige aand. Hy kom sit ongenooid langs haar.

      Sy wil hom eers ignoreer, maar kan met die СКАЧАТЬ