Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ my,” kom die temperament wat by haar haarkleur pas haar uiteindelik te hulp, “as daar ’n ander vrou is, watse redes het jy nog by te voeg? Wat kan dan nog verder saak maak?”

      Hy sug en lyk oneindig verlig. “Jy’s reg, dit maak nie –”

      Só maklik gaan sy dit ook nie vir hom maak nie. “O nee, meneer Burger, jy moet darem dink jy gaan net haai en koebaai sê en laat waai! Sê jou sê behoorlik. Ek is nie ’n stukkie kougom wat skielik sy geur verloor het en nou net uitgespoeg kan word nie.”

      Hy sug weer. “Micha …”

      “Michaela is goed genoeg, dankie. Kan ek nou weet wat is die werklike rede waarom ek die trekpas kry?”

      Pure bravade, weet sy, maar bravade het al meer as een geveg gewen. Die satisfaksie om te sien wat sy verwerping aan haar doen, gun sy hom nie. Sy kan later uitmekaarval.

      Sy oë vat vlam en die humeur wat sy nou eers regtig raaksien, slaan op sy wange uit en kleur hulle ’n ongesonde rooi. “Jy, Michaela Beekman, is net eenvoudig te high maintenance! Geen man kan dit volhou nie!” sê hy en ploeg sy vingers deur sy kuif.

      Sy staar verstom na die vreemde verskynsel van ’n deurmekaarkop-Edward. Doodeenvoudig omdat haar verstand tyd nodig het om die woorde wat by sy mond uitkom te begryp.

      “Wat bedoel jy?” kry sy uiteindelik die vraag wat in haar kop rondkletter oor haar lippe.

      Sy ander hand kry nou ’n ploegbeurt. “Kan ons dit nie daar laat nie, asseblief?”

      “Nee! Ek dink ek het die reg om te weet wat so ’n aantyging beteken.”

      Hy lyk radeloos, maar Michaela wag, arms om haarself gevou. Net ingeval sy nodig het om haar stukke bymekaar te hou.

      “Michaela …” Hy vee oor sy gesig. “Wat ek bedoel, is …” Hy sug. “Ek is nie die man vir jou nie, want ek het nie genoeg reserwes om die leegtes in jou op te vul nie. Ek –”

      “Micha?”

      Hulle swaai beide in die rigting van die deur, waar haar ma staan, haar figuur kersregop, haar wange bleek. ’n Hele winter se koue is in haar blik wat oor Edward skeer, voor sy haar dogter aankyk. “Is daar fout?”

      “Nee, Ma,” jok Michaela oopoë. “Edward is nou net op pad uit.”

      Sy stap verby haar ma, gaan hou die voordeur oop. “Dankie dat jy my kom sê het,” glimlag sy, maar weet dis eintlik net ’n meganiese beweging van haar lippe. Tande wys. Haar emosies, vermoed sy, lê êrens in ’n vertrapte hopie op die sitkamermat.

      Nelia sit ’n beker tee voor haar dogter neer waar sy kop in die hande en met traannat wange langs die kombuistafel sit. “Drink, dit sal jou beter laat voel.”

      Michaela reageer werktuiglik. Gril sidderend vir die soet brousel. “Jig, Ma, dis aaklig! Ma weet ek drink nie suiker nie. Hoeveel lepels is hier in?”

      “Vier. Hoogvol,” kom dit kalm. “Maar as jy nog oor suiker kan kapittel, is jou hart nie naastenby so stukkend soos ek gevrees het nie.”

      Die beker ratel toe dit terugkantel op die tafel en warm tee spat oor Michaela se hand.

      Nelia is dadelik by met ’n nat lappie. “Tsk, jy kan jouself verbrand as jy nie versigtig is nie.”

      Michaela staar dom na die hande wat skielik so teer eers hare afvee en dan die tafelblad skoonmaak. Sy stroop haar trane weg teen haar pienkbont bloes se mou. Kyk vir die eerste keer sedert haar ma die hele gesprek met Edward uit haar getorring het werklik na die vrou wat op haar skoonmaaktaak konsentreer. Sien die donker kringe om haar oë, die afgeremde kepe om haar smal mond. Skaamte oor haar selfgesentreerdheid oorval haar. Sy het toe nooit vandag gebel soos sy belowe het nie.

      “Hoe voel Ma?” Sy vat sommer die lappie oor, gaan spoel dit uit en hang dit oor die rand van die droograk. Net voor sy terugdraai, begin haar selfoon êrens in die huis roep.

      “Ek’s nou terug,” roep sy en draf gangaf agter die klank aan. Edward …? kry hoop se vingers ’n houvas in haar.

      Sy vind die selfoon uiteindelik in haar handsak onder ’n sytafeltjie in die sitkamer, maar teen dié tyd het die gelui opgehou. Missed call sê die skermpie. Sy herken Pepita se nommer, voel hoe hoop se houvas glip en dan weggly met die finaliteit van iets waaroor daar eintlik klaar begrafnis gehou is.

      Sy skakel dadelik terug.

      “Pippie,” antwoord sy haar ma se onuitgesproke vraag toe sy ’n paar minute later weer langs die kombuistafel neersak, die beker optel en dit ledig.

      “Michaela?” kom haar ma se verskrikte stem oor die geilheid wat in haar keel opstoot. Sy moet baie vinnig ’n bietjie water gaan sluk voor die tee weer te voorskyn kom.

      Nelia vat haar dogter se arm vas. “Wat is verkeerd?”

      “Pippie vra of ons onthou dat die winkel môre en oormôre ’n uitstalling het by daardie bruidsfees en dat hulle oorslaap in die hotel waar dit gehou word.”

      “En dís wat jou so ontstel dat jy ’n hele beker soet tee wegsluk waaroor ek kort gelede nog aangepraat is?”

      “Nee.” Michaela sak weer langs die tafel neer.

      Nelia kom sit oorkant haar. “Nou wat?”

      “Ons het baklei.”

      “Baklei? Van wanneer af baklei julle? En waaroor nogal?”

      Vandat ene meneer Richardson en sy familie deel geword het van ons lewens, wil Michaela antwoord. Maar sy sê slegs kortaf: “Kayne se stiefpa.”

      Die woorde klad die laaste bietjie kleur uit haar ma se gesig. Sy is so wit soos ’n lyk, maar haar stem is ferm toe sy vra: “Waarom sal julle oor Darius Jordaan baklei?”

      Michaela verduidelik van haar opdrag, dat Pepita die hele ding as onderduims beskou en hewig beswaar aangeteken het. Heeltyd hou sy haar blik priemend op haar ma.

      Kleur kom stadig terug in Nelia se wange, maar toe sy weer praat, is die woorde ’n skaars merkbare beweging van haar stywe lippe: “Jy gaan ’n onderhoud voer met Darius Jordaan?”

      “Ma, is jy oukei?”

      Michaela leun oor, vou haar ma se yskoue hande in haar eie toe, nou vas oortuig dat daar êrens ’n groot skroef los is. “Asseblief,” pleit sy, “sê vir my waarom ontstel die noem van dié man se naam Ma so?”

      “Antwoord my, Michaela: het ek reg gehoor?”

      “Ja. Maar hoekom –”

      Die stoel skraap oor die vloer toe Nelia vinnig orent kom. “Verskoon my, dit was ’n lang dag en ek is werklik moeg. Ek gaan nou slaap.”

      Michaela kyk verslae toe hoe die altyd regop figuur geboë wegstap. Sedert Darius Jordaan se naam gister die eerste keer in hierdie huis genoem is, het haar ma as’t ware oornag verouder.

      In die deur draai Nelia terug. “Hoe kom jy môreoggend op die lughawe?” wil sy weet, haar stem skielik broos.

СКАЧАТЬ