Seisoen van ons liefde. Elize Mitchell

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ weet hy moet nou maak dat hy wegkom, maar dan sien hy hoe sy skielik na haar been gryp. Vir een angsvolle oomblik dink hy dat sy onder die water gaan verdwyn. Hy wag nie langer nie, spring in die rivier en begin na haar toe swem. Sy probeer paniekerig om bo te bly.

      Hy bereik haar net betyds en gryp haar in ’n stewige greep vas.

      “Dis alles reg, ek sal jou uitkry, moet net nie so spartel nie. Dis gelukkig nie ver nie.”

      Hy probeer sy bes om haar te kalmeer. Toe hulle eindelik die wal bereik, trek hy haar saam met hom uit.

      Sy is so verlig om terug op die wal te wees dat sy eers ná ’n paar oomblikke besef dat sy geen klere aanhet nie. Boonop hang dit nog steeds papnat buite haar bereik aan die tak. Haar gesig is bloedrooi. Sy vou haar arms beskermend om haar borste en draai haar rug op hom.

      “Ek is jammer, Pierre. Wat maak jy hier?”

      Sy kan nou beswaarlik op haar been trap en weet nie hoe om haar klere in die hande te kry nie.

      Hy sien hoe sy hulpeloos probeer om haar teen sy blik te beskerm. “Waar is jou klere?” vra hy.

      “Dit hang daar in die son om droog te word.”

      Hy staan besluiteloos, pluk dan sy hemp oor sy kop en hou dit na haar uit.

      “Dankie,” stamel sy verleë.

      Hy wag tot sy dit aangetrek het en kyk dan terug.

      Tanya staan nou op een been, omdat die ander een soos ’n sak lood hang.

      “Wat is verkeerd, Tanya?”

      Sy antwoord nie; die trane is baie naby. Maar toe hy sien hoe opgehewe haar been is, tel hy haar in sy arms op en begin met haar aanstap na die kamp.

      Sy draai haar kop weg, maar sy kan sy blik brandend op haar voel. Sy probeer selfbewus om die hemp verder af te trek sodat dit meer bedek. Haar kop sing, maar sy weet nie of dit deur sy kloppende hart so teenaan haar oor veroorsaak word nie. Sy gee ook nie eintlik om nie, want dis veilig in sy arms en sy wens hy wil net aanhou stap.

      In haar tent lê hy haar versigtig op die kampbed neer. Hy neem ’n ligte kombersie en gooi dit oor haar, bekyk dan die opgehewe rooi kol op haar been.

      “Wanneer het dit gebeur?” vra hy. Sy geoefende vingers gly ondersoekend daaroor, druk saggies aan die opgehewe knop.

      Die aanraking van sy hande op haar vel stuur rillings langs haar ruggraat af. Sy wonder of sy koorsig is, want haar hele lyf raak skielik hoendervleis.

      “Ek weet nie, seker maar ’n giftige ding wat my in die nag gebyt het. Ek het vanoggend met ’n hengse hoofpyn wakker geword. En netnou toe ek wou terugswem, het dit gevoel asof ek nie my been kon beweeg nie. Baie dankie dat jy daar was om my te help.”

      Sy onthou skielik van haar naaktheid. “Ek is jammer dat jy my so … sonder klere betrap het,” maak sy blosend verskoning.

      Hy glimlag, maar daar is duiweltjies in sy oë. “Ek is bly ek was in die nabyheid om te kon help,” sê hy galant. “Ek gaan gou iets haal om op die plek te sit. Bly jy net so lê. Ek is nou-nou terug.”

      Sy lê doodstil en sluit haar oë. ’n Geluksaligheid spoel oor haar en sy kan nie wag dat hy moet terugkom nie. Hoekom het hy hierdie onverklaarbare uitwerking op haar? Is dit die andersheid van sy lewenswyse wat hierdie gevoelens in haar laat ontstaan? Of is dit omdat hy totaal en al buite haar bereik is dat sy hierdie deernis ervaar? Dalk voel hy ook die vreemde aantrekkingskrag tussen hulle.

      Hy keer later terug met ’n stuk van ’n soort vetplant. Eers ontsmet hy haar been en dan sny hy die blaar oop en smeer die sap oor die opgehewe deel. Daarna plak hy die oopgesnyde blaar oor die plek en verbind dit stewig.

      Haar oë hou elke beweging van sy mooi, sterk hande gefassineer dop. Sy vingers is lank, die naels kort en hoekig. Hy kyk skielik op en betrap haar blik op hom.

      “Ja?” vra hy geamuseerd, maar toe sy nie antwoord nie, gaan hy voort: “Hou die verband op tot vanaand en sit dan ’n nuwe blaar op. Jy het mos nou gesien hoe ek dit doen. Dit behoort die gif gou-gou uit te trek.”

      Sy bly lê en trek sy hemp onder die kombersie uit.

      “Baie dankie, Pierre. Ek wil nie eens daaraan dink wat sou gebeur het as jy nie vandag hier naby was nie.”

      “Dis niks, ek sou dit vir enigiemand doen. Maar ek moet nou gaan. Die vee wag.” Sy blik streel oor haar lyf.

      Hy staan op, druk die hemp teen sy lippe voordat hy dit aantrek.

      “Sien ons jou weer vanaand?” vra sy hoopvol, onwillig om hom te laat gaan.

      Hy lyk verras. “Ek weet nie, dit hang alles van die vee af. Hulle is nou in ’n nuwe kamp en ’n mens moet dan maar altyd in die nabyheid bly. Maar as ons mekaar nie weer sien nie, laat dit goed gaan op jou pad vorentoe.”

      Hy buk af. In sy oë skyn ’n vreemde lig en haar hart begin onstuimig klop. Haar liggaam verstyf toe sy die taal in daardie blou oë lees.

      “Jy het die mooiste mond, Tanya, en jou lippe vra om gesoen te word.”

      Sy vol, sensuele lippe raak vlugtig aan hare. Haar mond gaan ontvanklik onder syne oop en sy lippe sluit warm oor hare. Sy sluit haar oë sodat hy nie kan sien hoe gretig sy is vir sy aanraking nie.

      Maar hy staan skielik op, kyk tergend op haar neer. “Ek wou dit al doen vandat ek die eerste keer in jou groen oë gekyk het.” Dit lyk of hy besluiteloos is, maar homself bedink. “Kom kuier weer eendag vir my,” sê hy met ’n ondeunde glimlaggie.

      En met dié woorde verdwyn hy by die tent uit.

      Tanya se liggaam ontspan stadig. “Moenie gaan nie, asseblief!” roep sy agter hom aan. Sy kan nie glo dat hy weg is nie, dat hy sommer net so kon omdraai en wegloop nadat hulle lippe ontmoet het nie. Sy raak liggies aan haar mond.

      “Pierre!” roep sy weer, maar daar is geen reaksie nie, net die sonbesies se eentonige gesing.

      Hy is weg, kreun haar hart. Hy het sy rug op haar gedraai en weggeloop. Maar wat anders het sy verwag? Sy lewe is hier in die veld tussen die klipkoppe en rante saam met sy vee. Dit was net ’n tussenspel, ’n lekker bietjie afleiding vir hom.

      Moenie dat jou hormone met jou op hol gaan nie, meisiekind, praat sy driftig met haarself. Hy is so ver verwyder van my wêreld soos ek van syne. Twee pole wat nooit by mekaar kan uitkom nie.

      Sy sluimer weer in, sy soen nog warm op haar lippe.

      Toe sy later wakker word, voel sy baie beter. Sy staan op, trek aan en gaan dan buite sit.

      Droomverlore sit en kyk sy na die oorkant, waar die grens van Namibië begin. Maar die natuurskoon voor haar vervaag en al wat sy sien, is ’n lang, atletiese man met blou oë en sy warm lippe wat hare aanraak en sy glimlag geluksalig.

      Baie later hoor sy die gedreun van die voertuie wat terugkeer. Andries is eerste by haar.

      “En toe, hoe het dit hier gegaan? Ek is al heeldag bekommerd oor jou omdat jy alleen by die kamp is.”

      “Baie СКАЧАТЬ