Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ In die plek daarvan stuur hy nou ook ’n prentjie terug, een wat hy self geteken het met kryt wat juffrou vir hulle in die skool gee. Hy hoop Ouma en tannie Salome hou daarvan. Baie groete en baie soentjies en Pappa sê hy stuur een van die dae weer biltong en droëwors.

      Aangedaan vou Salome die tekening oop.

      Dis Madame wat eerste haar stem terugkry. “Dis … ongelooflik, Salome! Kyk hier! Kyk die hansboklam hier voor tussen die gras! Jy kan duidelik sien dis ’n boklam! En kyk daardie boom!”

      Salome moet swaar sluk terwyl sy deur haar trane na haar seun se tekening kyk. Haar stem is hees toe sy sê: “En dis ons plaashuis! Kyk, tot die stoep en die trappies!” Daar is ’n snik in haar stem. “Ma het eendag so terloops opgemerk dat Karel so graag prentjies teken, maar ek het nie besef …”

      Madame sê niks nie. Wat is daar om te sê? Maar sy stryk die prentjie met haar hand plat en sê in haar hart: Waar bloed nie kan loop nie, daar kruip dit, Salome. Dan kyk sy op. “Mag ek dit maar vir my hou, asseblief?”

      Salome skud haar kop, probeer lag. “U is nou net so verspot soos Ma. Maar natuurlik kan u dit maar hou. Wat wil u daarmee doen?”

      “Ek gaan dit raam en bokant my bed hang.”

      “U is verspot, Madame!”

      Maar Madame glimlag net. Is sy? Wat Salome nie besef nie, is dat daar van nou af in hierdie huis ook ’n Grimbeeck gaan hang!

      10

      Jaco Retief hoor die aand toe hy en Salome in ou Tito se restaurant gaan eet, die hele verhaal.

      Hulle gaan dikwels ná daardie aand weer saam uit en leer mekaar goed ken. Hy bly maar die stille toehoorder en dit is Salome wat praat asof dít wat sy so lank in haar vasgeklem het nie langer binne wil bly nie.

      Hul vriendskap gaan nie ongemerk verby nie. Salome, wat altyd so afsydig teenoor die manlike geslag gestaan het, het skielik ’n vriend met wie sy in die openbaar gesien word, duidelik ’n spesiale vriend. Die land is aan die gis en rubriekskrywers bespiegel openlik. Gaan Salome nou uiteindelik trou?

      As hulle kon weet dat Salome nog al die jare getroud is, met die beroemde skilder Flip Grimbeeck, sou hulle mekaar seker te lyf gegaan het om die nuus eerste te versprei …

      Salome is by die einde van haar verhaal en hulle sit weer agter die palm in ou Tito se restaurant waar die verhaal begin het.

      Dis stil tussen hulle. Salome voel vanaand soos iemand wat gedreineer is van alles wat binne-in haar was en haar blik rus dankbaar op die man oorkant haar. Nie eens met Rosalie, of met Madame, kon sy só uitpraat soos teenoor hierdie man nie. Sy voel nou nog verbaas dat sy dit kon doen. Sy was nog al die jare daarop bedag dat vreemdelinge nie diep in haar hart moes kyk nie. Maar hierdie man … Hy is soos ’n biegvader.

      Sy bekyk hom nou vir die eerste keer werklik, besef amper met ’n skok dat sy hom nog nooit as mens of man raakgesien het nie. Hy was net daar. Hy was die een wat net die regte knoppie op die regte oomblik gedruk het om die sluise in haar oop te trek sodat sy kan leegloop.

      Maar nou bekyk sy hom goed, besef sy dat sy ’n baie aantreklike man voor haar sien, die grys reeds skemerend teen sy slape. Wie ís Jaco Retief? wonder sy vir die eerste keer. Elke mens het ’n verhaal. Wat is syne?

      Hy kyk op van sy bord, sien haar oë peinsend op hom en glimlag sy rustige glimlag. “Is dit al?”

      “Al?”

      Hy lag verskonend. “Dis meer as genoeg, sou ek sê, vir een mens. Maar … is daar nog?”

      Sy glimlag, skud haar kop en voel meteens verleë voor sy reguit blik. “Nee. Dis die einde van die verhaal.”

      Salome, en so ook die man voor haar, besef nie op hierdie oomblik dat die slot van haar verhaal nog in die verre toekoms lê nie.

      “Miskien kan ek nog net byvoeg dat Madame ’n jaar gelede oorlede is. Ek was haar enigste erfgenaam. Ek bly nog steeds in haar huis. Ek het niks daar verander nie en alles gaan ook ou trant voort op die plaas. Selfs in haar ouderdom bly Ma so sterk soos ’n bees en ewe hardwerkend.

      “Jan het ’n rukkie gelede die huis vergroot en geriefliker gemaak en … Karel word vinnig groot. Hy is ’n lieflike seun, stil van geaardheid, met blou oë en ’n blonde kuif, effens aan die maer kant en lank en … hy is baie kunssinnig. Hy het glo met hul laaste skoolkonsert die dekor gedoen en die mense was in ekstase. Hulle kon net nie uitgepraat raak daaroor nie. Nou ja, verder is daar niks meer om te vertel nie.” Sy kyk hom vas aan. “Dankie, Jaco.”

      “Vir wat?”

      “Dat jy geluister het. Ek weet nie hoekom ek jou met my lewensverhaal opgesaal het nie.”

      Jaco glimlag en sê opreg: “Ek is só bly jy het, Salome, anders sou ek een van die mooiste en moedigste verhale wat ek nog ooit gehoor het, misgeloop het.”

      “En jy?” Sy glimlag effens verleë. “Dis nie dat ek nuuskierig is nie, maar jy het ’n liewe vriend geword en ek weet eintlik nog niks van jou af nie. Jy is my ouderdom, min of meer?”

      “Veertig.”

      “Jy is nie getroud nie?”

      “Ek was.” Hy kyk haar vas in die oë. “Ek het ook gedink dat ek ’n verhaal het om te vertel, maar noudat ek na jou geluister het, besef ek dat ek maar net een hoofstuk werd is. Maar as jy regtig wil hoor …”

      “Ek wil graag.”

      “My vrou is dood. Ons was net twee jaar lank getroud. Sy het bloedkanker gehad. Daar was nie kinders nie. Ná haar dood het ek nog nooit weer ’n vrou ontmoet met wie ek wou saamleef nie. Ek het net op my werk gekonsentreer.”

      “Jy is een van die beste joernaliste in die land.”

      “Dankie. Maar ek is nou moeg daarvan. Ek sal graag die joernalistiek vaarwel wil toeroep, my êrens vestig en begin skryf.”

      “Jy sal daarvan net so ’n groot sukses maak.”

      “Ek dink ook nogal so. Dis net om finaal weg te breek van die sogenaamde sekuriteit. ’n Mens verval in ’n groef.”

      Salome knik. “Dis waar. Ek is ook in ’n groef en ek weet ook nie hoe ek daaruit moet kom nie.” Sy glimlag na hom op. “Dis of ’n mens nie meer wil nie, maar jy het ook nie die moed om los te breek uit die roetine nie.”

      “Ja. Dis soveel makliker om maar net elke dag weer in gister se spore te trap.” Dan word sy oë peinsend, ondersoekend. “Salome, mag ek jou ’n baie persoonlike vraag vra?”

      Hy sien die skielike waaksaamheid in haar oë. Haar antwoord is ontwykend. “As dit van belang is, ja.”

      “Dis vir mý van belang.”

      Sy lyk eerlik verbaas. “Vir jou?”

      “Ja.” Sy oë is vas op haar gerig. “Wat beteken Flip Grimbeeck op hierdie oomblik nog vir jou?”

      Hy sien haar oë voor syne weifel en die vae vermoede wat reeds lankal in sy hart posgevat en wat hy met alle mag onderdruk het, tree nou sterker as ooit СКАЧАТЬ