Susanna M Lingua-keur 11. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vreemde gelatenheid. “Daarna sal ek teruggaan na my eie land en weer aansoek doen om ’n onderwyspos.”

      Hy swyg ’n hele rukkie, en sê dan ietwat afgetrokke: “Ek sal reël dat jy elke maand ’n toelaag ontvang. Moet dus nie weer van jou persoonlike besittings verkoop nie. Het ’n kêrel vir jou die seëlring gegee?”

      Lizelia skud haar kop en sê sag: “Nee, dit is ’n ring wat ek op my sestiende verjaardag van my ouers ontvang het. Ek het nie ’n kêrel gehad nie, net ’n vriend wat my af en toe uitgeneem het. Maar hy is nie die soort man wat die son, maan en sterre laat skyn, of die son twee maal ’n dag kan laat uitkom nie. Hy was maar net ’n goeie vriend.”

      Daar is ’n breë glimlag om Edoardo se mond toe hy vra: “Hoe laat ’n man die son, maan en sterre vir ’n meisie skyn, ou kleintjie?”

      “O, hy kan dit net doen as die meisie hom baie liefhet,” glimlag sy terug. “Jy het seker al dikwels die son twee maal ’n dag vir juffrou Bove laat opkom …”

      ’n Hartlike lagbui van Edoardo maak dadelik ’n einde aan Lizelia se relaas.

      “Ek glo nie ek het die son al ooit een maal vir Francesca laat skyn nie, Lizelia,” sê Edoardo toe sy lagbui eindelik bedaar. “Francesca is nie so ’n romantiese mens soos jy nie. Al wat sy van die lewe verlang, is die dinge wat ’n mens met geld kan koop.”

      Ná ’n rukkie vra Edoardo besorg: “Waarom is jy skielik so stil? Skok dit jou om te hoor dat Francesca ook maar net belang stel in die dinge wat met geld gekoop kan word?”

      “Wel … nee, nie juis nie,” antwoord sy half ingedagte. “Dit verbaas my net dat jy so ’n meisie kan liefhê.”

      “Ek het dit nooit voorheen geweet nie. Trouens, ek vind dit ook maar nou eers uit. Maar ons gaan tog seker nie die heeldag oor Francesca se swakhede gesels nie, gaan ons?” Hy steek sy hand uit, neem Lizelia se regterhand in syne en vleg sy lang, slanke vingers versigtig deur hare. “Jy het mooi fyn handjies,” merk hy op. “Ek wens ek het die gebruik van my oë net ’n oomblik lank om te sien hoe jy lyk, Lizelia. Ek ken jóú al goed. Jy is ’n sagte mensie met ’n stil en rustige geaardheid. Jy is klein en fyn, en almal sê jy is die mooiste vrou in die wêreld. Maar vir my is jy op die oomblik ’n meisietjie sonder ’n gesig – en dit maak my ongeduldig.”

      “Waarom maak dit jou ongeduldig, Edoardo? Ek is tog nie so belangrik nie!”

      “Ek hou daarvan om te weet hoe almal om my lyk. Maar dit sal jy nie verstaan nie, Lizelia, want jy het nog nooit in so ’n wêreld geleef nie … Nou ja, enige man sal seker nuuskierig wees om te weet hoe lyk die vrou met wie hy getroud is. Of is ek ’n uitsondering?”

      “Nee, ek sou seker dieselfde gevoel het, Edoardo. Maar gelukkig weet jy darem hoe juffrou Bove en al die ander hier in die villa lyk. Die mense in jou kasteel is ook nie vir jou vreemd nie.”

      Hulle gesels nog oor sy kasteel totdat die werker hulle met oggendtee bedien. Daarna raak Lizelia aan die slaap en Edoardo is weer alleen met sy gedagtes …

      Ook hy sluimer later in.

      Lizelia is aangenaam verras toe Edoardo haar die volgende middag vertel dat hulle oor vier dae na die kasteel vertrek.

      Sy bly twee dae in die bed soos die dokter beveel het. Noudat hulle op die punt staan om die villa te verlaat, is daar heelwat sakies wat sy moet afhandel. Dan moet sy ook nog haar daaglikse pligte teenoor Edoardo nakom.

      Lizelia voel nog betreklik swak toe sy die baron ná ontbyt na die koel rustigheid van die somerhuisie lei, waar sy elke oggend uit die plaaslike koerant vir hom voorlees. Sy het nog nie eens die voorblad klaar gelees nie, toe ’n motor voor die villa stilhou. Sy weet sommer dadelik dat dit Francesca is, want net sy sal dit waag om by die villa besoek af te lê sonder ’n afspraak of ’n uitnodiging.

      Lizelia frons vererg. Sy is nou baie moeg vir Francesca se skaamtelose voorbarigheid. Sy wens Edoardo wil nou finaal oor hulle toekoms besluit en klaarkry, sodat Francesca kan ophou om so ’n oorlas van haarself te maak. Sy sien buitendien ook geen sin daarin dat hy haar so aan ’n lyntjie hou nie. Dit is tog duidelik dat sy hom weer wil terughê. As hy háár dan nie meer wil hê nie, behoort hy ferm op te tree en haar weg te stuur.

      Lizelia voel hoe Edoardo langs haar verstyf; dan merk sy die harde trek om sy mond en die donker frons tussen sy wenkbroue. Voordat sy ’n verklaring vir sy skielike wrewel kan vind, maak Francesca haar verskyning in die somerhuisie en groet hom met ’n vleierige stem en ’n vlugtige soentjie op die voorkop.

      “Ek het na jou verlang, Edoardo, skat,” sê sy terwyl sy vir haar ’n stoel langs syne neersit en ongenooi plaasneem. “Dit was harteloos van jou om my vir twee dae van jou af weg te stuur …”

      “Wat, harteloos?” vra die edelman met ’n minagtende stem. “Moenie dat ek lag nie, Francesca. Jy is inderdaad die laaste persoon op aarde wat my van harteloosheid durf beskuldig. Maar ek wil nie nou ou koeie uit die sloot haal nie, dus stel ek voor dat ons oor iets anders gesels. Hou net asseblief op om voor my toneel te speel, ek ken jou spel te goed.”

      “Ek weet glad nie waarvan jy praat nie, skat,” sê Francesca gekrenk. Lizelia kan sien dat sy bitter vererg voel, want haar gesig is bloedrooi en haar lippe is dun saamgepers.

      Edoardo reageer deur met ’n kortaf laggie en sê: “Toe maar, Francesca, jy weet baie goed waarvan ek praat. Onthou net, jou toneelspel beïndruk my glad nie. Ons verhouding is iets van die verlede. Trouens, ek dink nie eens meer daaraan nie. Hou maar op om my met geveinsde koketterie te probeer beïndruk. Jy ken my goed genoeg om te weet dat dit nie sal werk nie.”

      Francesca byt haar onderlip nadenkend tussen haar tande vas. Sy besef dat dit haar skuld is dat hulle gesprek hierdie onplesierige wending geneem het. Sy moes nooit die woord harteloos gebruik het nie. Sy besef dat sy vinnig aan iets sal moet dink wat Edoardo weer in ’n gemoedelike stemming sal bring. Op die oomblik kan sy aan niks dink nie, dus vra sy sonder veel belangstelling: “Wanneer verwag jy Tina en Marco terug van hulle oorsese reis, Edoardo?”

      “Ek en Lizelia verwag hulle wanneer ons hulle sien,” sê Edoardo ontwykend. “Ek hoor niks van hulle nie, maar ek dink my vrou kry af en toe ’n brief van Tina.”

      Lizelia wat afgetrokke deur die koerant blaai, ruk soos sy skrik toe sy Edoardo skielik hoor vra: “Wanneer het jy laas ’n brief van Tina gehad, Lizelia?”

      “Ek het verlede week van haar gehoor. Dit lyk my hulle sal nog ses maande in die buiteland vertoef.”

      Terwyl sy hulle vertel van die lande wat Tina en Marco nog wil besoek, voel sy hoe Edoardo se hand na hare soek, dit vind en sy vingers vertroulik deur hare vleg – asof hy haar met hierdie gebaar wil dwing om by hom te bly. Of soek hy maar net morele ondersteuning?

      Net voor middagete is daar ’n telefoonoproep vir Francesca, en tot Lizelia se vreugde vertrek sy byna dadelik ná die oproep.

      Die dag daarop bly Edoardo feitlik heeldag in sy studeerkamer om sake met sy sekretaris te bespreek, aangesien hulle baie vroeg die volgende dag na sy kasteel vertrek. Lizelia gaan eers stad toe; daarna kyk sy toe terwyl haar kamermeisie al haar persoonlike besittings inpak.

      Soos Edoardo beplan het, vertrek hulle vroeg die volgende oggend na die lughawe waar sy privaat vliegtuig gereed is om hulle na Florence te neem. Mario, Gino en Angelo vergesel hulle na die kasteel, maar mevrou Bartoldi en die res van die personeel bly agter om die villa te versorg.

      Dit СКАЧАТЬ