The Celestina. Fernando de Rojas

Чтение книги онлайн.

      Policja rozgoniła tłum, a potem otoczyła mury czerwoną taśmą. Nie było szans, żeby zbliżyć się niepostrzeżenie i poszukać skradzionej akwareli.

      – No i co, mądralo? – Rodzynek spojrzał na mnie

      z przemądrzałą miną.

      Wyproszeni spod murów poszukiwacze skarbu wcale nie zamierzali odejść. Tylko czekali, aż policja skończy dochodzenie i sobie pójdzie.

      – Mówię wam, policjanci zaraz sami znajdą złoto – przemawiała dziarska staruszka w czerni. – I nic dla nas nie zostawią.

      – E tam, zaczekajmy na kolejną wskazówkę. Podobno ci, co ukradli te obrazy, okradali też jubilerów, i będą co jakiś czas umieszczać kolejne wskazówki mówiące, jak odnaleźć zrabowane klejnoty – podpowiedział mężczyzna w prążkowanej koszuli, po czym zaczął sprawdzać w telefonie komórkowym stronę, na której gang umieścił pierwszą wskazówkę.

      „Czy oni nie potrafią czytać?” – pomyślałem zdumiony. Przecież nigdzie nie było ani słowa o okradaniu sklepów jubilerskich ani o żadnych klejnotach. Ale najwidoczniej ta historia zaczęła już żyć własnym życiem.

      Reszta poszukiwaczy, widząc, że „prążkowany” może pierwszy odczytać zagadkę i zyskać dodatkowe minuty, również sięgnęła po telefony, tablety, a pan w krawacie i marynarce, który przed chwilą dołączył do tego grona, wyciągnął z torby laptop.

      – Nic tu po nas. – Muffin chciał się już wycofać, ale zastąpiłem mu drogę.

      – Zaraz, przecież się tak łatwo nie poddamy. Policja jeszcze nic nie znalazła, a tamci utknęli w Internecie. – Wskazałem poszukiwaczy.

      Poprowadziłem chłopaków bliżej policyjnego wozu, żeby słyszeć, o czym rozmawiają stróże prawa. Przeszukiwali dokładanie mury, kawałek po kawałku, ale także nic nie znaleźli.

      – Nabrali nas, tutaj nic nie ma, to był głupi żart, tak jak mówiłem. – Inspektor Ferdynand Szczurek szykował się do powrotu na komisariat.

      – Niech jadą, sami poszukamy – ucieszyłem się.

      – Co wy tu, młodzieży, robicie?! – Zaskoczył nas nagle z tyłu tubalny głos.

      Podskoczyłem jak oparzony i ze zdumieniem ujrzałem wąsatego i brodatego mężczyznę, w brązowej marynarce z kwiatkiem w butonierce. Wyglądał, jakby wyskoczył wprost z jakiegoś obrazu.

      – Czyżbyście też poszukiwali zaginionej akwareli? – zagadnął nas nieznajomy.

      – Ee, nie. My tak sobie tylko stoimy i patrzymy – odparłem wymijająco, zanim któryś z chłopaków wypaple prawdę.

      – A pan to kim jest? – zapytał poufale Muffin.

      Z całej naszej czwórki on wzbudzał chyba największe zaufanie i był słodki jak pulpecik, jak mawiała jego mama, więc chyba dlatego facet od razu mu odpowiedział:

      – Jestem Wincenty Skwarek, dyrektor Muzeum Okręgowego – przedstawił się.

      – A my się panu nie przedstawimy, bo mama stale mi powtarza, że nie wolno mi rozmawiać z nieznajomymi – pospiesznie odezwał się Rodzynek.

      – Aha, całkiem słusznie, całkiem. – Pan Wincenty pokiwał głową.