Chodyka. Władysław Syrokomla

Чтение книги онлайн.

      Otoż woła i mówi: »Niech cię Pan Bóg strzeże,

      Abyś miał niesprawnością popsuć polowanie —

      Dajem tutaj obławę wielkiemu Sapieże,

      Jest to hetman litewski – nie żarty mospanie!

      Czy masz w twoim obchodzie cóś z bujniejszych19 zwierzy?« —

      – »Są panie dwa kudłacze, przepyszne niedźwiadki« —

      »Otoż na przyszłą środę spraw się jak należy

      Wziąć obławę, osoczyć, urządzić połatki20,

      Bo pan hetman przybędzie, – staraj się a żwawo,

      Aby mu się źwierzyna pod strzał nawinęła;

      Ja przybędę mospanie kierować obławą,

      A tymczasem ty będziesz naczelnikiem dzieła.

      Masz tymfa21 na gorzałkę – i spraw mi się gracko22!

      Bo inaczej, Chodyko, ty znasz moją rękę!

      Ja nie umiem żartować z plecionką kozacką23,

      Dwieście! choćby sam szatan brał cię na porękę.

      Marsz! i spraw się!« (Pan łowczy sam nie bywał w lesie,

      Bo miał młodą małżonkę i bał się niedźwiedzi).

      Wyszedłem – mając tymfa, ej, pohulać chce się!

      Ot powiem szczérą prawdę jakby na spowiedzi:

      Trzy dni piłem gorzałkę – przyszedł dzień wskazany,

      At, myślę, wszak zwierzyna jakoś się osoczy,

      Ale niedźwiedź zrozumiał, że osocznik pijany,

      Szedł cichaczem z ostępu, uciekł w żywe oczy. —

      Ja milczę – aż we środę – mój Boże jedyny!

      Zebrała się obława, zjechały się pany,

      I pan hetman litewski, ze swojemi syny24;

      Strojno, dworno, hałaśnie. Mój domek drewniany

      Przemienił się na pałac – oświecono wrota.

      Jaki dwór! jaka służba zebrała się wcześnie!

      Jaka psiarnia doborna! – co srébra, co złota!

      To w bajce nie wygadać, ani przyśnić we śnie.

      Ruszyli do ostępu – ja wiem, co się święci —

      Ale nie zdradzam siebie mężnemi oczyma,

      Obława strzela, huka, trąbi bez pamięci,

      Pany ziębną w połatkach, a niedźwiedzia nié ma.

      Ot i słonko już zaszło – już się zmierzchać bierze25,

      Hetman się zniecierpliwił, jakby Bóg wié o co,

      Złajał pana łowczego, a zjadłszy wieczerzę,

      Kazał zwinąć swój obóz i ruszył przed nocą.

      Tutaj dopiéro łowczy, korzystając z pory,

      Rozkazał mię pochwycić, przywiązać do drzewa, —

      Bito mię harapami26, żelaznemi swory27. —

      Próżno człowiek krwią spłynął, daremnie omdléwa,

      Daremnie stary ojciec po ziemi się tarza,

      Daremnie żona płacze… ach ten jęk przewlekły

      Ponure, leśne echo słyszy i powtarza,

      Ale łowczy nie słyszał – tak był gniewem wściekły».

      V

      VI