Hipoteza zła. Donato Carrisi

Чтение книги онлайн.

      4

      Musiał zaistnieć jakiś ważny powód tej wizyty.

      Koledzy z wyższych pięter trzymali się z dala od Przedpiekla, tak jakby ciążyło na nim przekleństwo albo przebywanie tam przynosiło pecha. Zwierzchnicy się nim nie zajmowali. Podobnie jak to się dzieje z nieczystym sumieniem, woleli o nim nie pamiętać. Lub może wszyscy bali się, że wchłonie ich pokój zagubionych śladów i zostaną więźniami egzystencji zawieszonej między życiem a śmiercią.

      Gdy Mila otworzyła drzwi, Steph był przy swoim biurku. Przed nim siedział mężczyzna o szerokich barach, które z trudem mieściły się w brązowej marynarce od garnituru. Pomimo kilogramów, których mu przybyło, postępującej łysiny i krawata, który, zamiast przydawać mu elegancji, wyglądał, jakby go dławił, Mila natychmiast rozpoznała dobrotliwy uśmiech Klausa Borisa.

      Podniósł się i ruszył w jej kierunku.

      – Jak się miewasz, Vasquez?

      Szykował się, żeby ją objąć, ale powstrzymał się, przypomniawszy sobie nagle, że Mila nie lubi, gdy się jej dotyka. Skończyło się więc na niezręcznym geście.

      – Czuję się dobrze, a ty schudłeś – powiedziała, żeby złagodzić skrępowanie.

      Boris roześmiał się głośno.

      – Nic na to nie poradzę, jestem człowiekiem czynu – odparł, a potem klepnął się po wydatnym brzuchu.

      To już nie ten dawny Boris, pomyślała. Ożenił się, ma dwoje dzieci i jako inspektor został jednym z jej zwierzchników. Ten ostatni szczegół przekonał ją jeszcze mocniej, że nie przyszedł tu z wizytą towarzyską.

      – Sędzia gratuluje ci odkrycia z dzisiejszego ranka.

      Coś takiego, sama Sędzia, pomyślała Mila. Jeśli szefowa wydziału interesuje się policjantką z Przedpiekla, coś w tym musi być. Sprawa była raczej prosta: gdyby się okazało, że za jakimś zaginięciem kryje się ręka mordercy, śledztwo automatycznie przechodziło do sekcji zabójstw, a wraz z nim możliwość przypisania sobie całej zasługi w przypadku wyjaśnienia sprawy.

      Żadnych medali dla ludzi z Przedpiekla.

      Sprawa Connerów przyjęła podobny bieg. W zamian Mila otrzymała coś w rodzaju wybaczenia tego, że stosuje niezbyt legalne metody. Agenci z sekcji zapobiegania przestępczości byli bardzo zadowoleni, że przejmują to śledztwo. W gruncie rzeczy chodziło w nim, ni mniej, ni więcej, tylko o uprowadzenie osoby.

      – Sędzia wysłała cię, żebyś mi to zakomunikował? Mogła do mnie zadzwonić.

      Boris roześmiał się znowu, ale tym razem z lekkim przymusem.

      – Może byśmy usiedli…

      Mila rzuciła okiem na Stepha, z nadzieją, że podpowie jej, o co chodzi, ale szef spoglądał w inną stronę. Nie on miał mówić. Boris usiadł i wskazał Mili krzesło naprzeciwko siebie. Ale ona jeszcze przez chwilę zwlekała z siadaniem, odwracając się, żeby zamknąć drzwi.

      – A więc, Boris, co się dzieje? – spytała, nie patrząc na niego. Gdy odwróciła się znowu, zobaczyła zmarszczkę na jego czole. I natychmiast odniosła wrażenie, że światło w pokoju przyćmiło się niedostrzegalnie. No to skończyły się grzeczności, pomyślała.

      – To, o czym chcę was poinformować, jest wysoce poufne. Staramy się utrzymać prasę z dala od sprawy.

      – Jakie są powody aż takiej ostrożności? – przycisnął go Steph.

      – Sędzia nakazała powściągliwość, wszyscy, którzy zostaną poinformowani o sprawie, będą wciągnięci na listę, żeby można było ustalić winnych ewentualnych przecieków.

      To СКАЧАТЬ